Nga Frida Bahja
Në shtëpinȅ tonë ambienti i kuzhinës është ai ku ne kalojmë më shumë kohë. Shkak për këtë bëhen bisedat që zënë fill pas ngrënies. Por gjithsesi për ne si familje kuzhina mbetet ambienti më i preferuar. Kështu e mbaj mend që nga fëmijëria, si ambjentin më të dashur. Kalojmë aq shumë kohë aty saqë ajo është e vetmja dhomë e shtëpisë që ajroset aq shpesh.
Kështu ishte të paktën deri para disa vjetësh por jo shumë larg, kur motra ime e vogël një mëngjes na tregoi diçka të çuditshme. Ajo tha se kishte dëgjuar natën një zë që vinte nga kuzhina dhe kërkonte ndihmë. Me gjithë shprehjet e mundshme që arritëm të sajonim, ndoshta dhe të besonim, u munduam ta qetësonim duke i thënë se kishte parë thjesht një ëndërr tȅ keqe. Ajo insistoi shumë që ai zë vinte nga dritarja e kuzhinës, pasi ishte e vetmja dritare e hapur. Për ta qetësuar mendjen e saj e ndoshta dhe tonën, për disa vite më vonë dritaren e kuzhinvs e mbanim të mbyllur natën dhe ajrosja bëhej vetëm ditën. Kjo vazhdoi deri sa historia e zërit që kërkonte ndihmë më ndodhi dhe mua…
Kisha ndjekur lajmet ku njoftimi për vrasjen e një gruaje nga bashkëshorti i saj më kishte tronditur. Kronika ishte mbyllur me fjalët: “Vrasja është kryer për motive të dobëta xhelozie”. Padyshim që ndihesha e trembur. Kishin qenë të shumta rastet e tilla që shtoheshin. Në atë kohë isha e dashuruar dhe mendimi se dashuria po transformohej në dëshirë për familje, më bënte dhe më të ndjeshme. Bashkëshorti mund të ishte dhe një vrasës mbas disa vitesh. Ose më saktë: një bashkëvrasës.
Ndoshta kjo ishte dhe arsyeja pse gjithçka më dukej e pakuptimtë dhe shumë e frikshme. Ne ishim rritur me mendimin se fjala “FAMILJE” do të thoshte anija e “NOAS”, strehëz shpëtimi. Dhe ashtu ishte për mua me të vërtetë, pasi pikȅrisht kjo fjalë po plakte prindërit e mi. Por kur një lajm i tillë të përplaset në fytyrë, krejt i lakuriqtë me shijen e vdekjes, ti i rimendon dhe njëherë të gjitha në një tjetër këndvështrim. Vë në pikëpyetje botën deri tek vetja jote. A mund të kesh dhe ti një të tillë përbindësh brenda? Dhe kur dyshon tek vetja, imagjino sa të dyshimtë të duken të tjerët. E tmerrshme. Ndjesia e të qenit i pambrojtur është si një vdekje e gjatë.
Atë natë ndjesia që kisha ishte përzierja më e keqe e makthit dhe e rebelimit, të cilat arritën të ma largojnë gjumin. Ishte pikërisht atë natë që dëgjova një zë femre të kërkonte ndihmë. Ndjesia mu krijua sikur ky zë vinte nga kuzhina, ndoshta nga ato që kishte thënë motra. Nuk kuptoja fjalë, nuk shikoja gjë por e ndjeja. E dëgjoja duke e ndjerë. Si të mund të mos e dëgjosh një thirrje thellësisht të dëshpëruar për ndihmë? Shpresa se për një moment kjo thirrje do të lodhej, e do të pushonte më mbajti në agoni. Mëngjesi më gjeti të lodhur e të munduar, deri diku dhe të pashpresȅ. Reagimi i familjarëve ishte i shqetësuar por i pritshëm. Sërish gjithçka kaloi në frazȅn “Ke parë ëndërr të keqe”.
Vetëm motra e vogël më tha:
-E gjithë kjo e ka një kuptim ndryshe s’do të ndodhte.
Atë zë nuk e dëgjova më për disa netë më vonë, por sa herë e sillja ndërmend më kumbonte njësoj si atë natë; I plotë e therës.
Arrita të mendoj se do të ishte një nga ato eksperiencat që të ndodhin vetëm njeherë në jetë dhe nuk përsëriten më. Por fatkeqësisht ndodhi dhe vazhdon të ndodhë krejt e kundërta. Këto dy vitet e fundit, numri i viktimave nga dhuna familjare është rritur më shumë se shpresa për ta qetësuar shoqërinë tonë. Hera e dytë, që e ridëgjova thirrjen është ajo që mȅ ka ngelur në mendje duke u lujtuar herë pas here si formë melodie në kokën time. E ndjeva dhe arrita të kuptoj. Ishte sërish nga dritarja e hapur e kuzhinës që më erdhi zȅri. Vetëm se kësaj here ishin dy. Atij të radhës së parë i ishte shtuar dhe një tjetër, me të njëjtin intensitet. Fakti se unë mund t’i dëgjoja por s’mund të ndryshoja asgjë më çmendte.
Nuk gjeja dot forcë t’i flisja, aq më tepër të mbyllja dritaren. Sytë i kisha të skuqur të nesërmen. Isha totalisht e dërrmuar shpirtërisht dhe fizikisht. Gjithë natën vetëm një pyetje ma kishte trashur kokȅn, të cilȅn nuk po mundja ta flakja tutje. Rritja e numrit të vdekjeve… Duket sikur po flas për shifra produktesh, por janë jetë njerëzish këto! A e kuptoni dot? Janë njerëz, dreqi ta hajë. Janë femra! Ndihesha shumë fajtore. Jo se bota po priste mua për t’u bërë një vend më i mirë, por se dhe unë isha pjesë e kësaj bote. E pafuqishme dhe fajtore. Ajo ndjesia e përbuzjes së hiçit.
Por unë nuk e mbyll më dritaren e kuzhinës që nga ajo natë. Madje këmbëngul që të rrijë hapur. Me kalimin e kohës kam filluar të mbaj hapur dhe dritaren e dhomës së fjetjes. Vetëm kaq mund të bëj për t’i fuqizuar ata zëra dhe për të ndihmuar që të dëgjohen. Jam e sigurt se ato zëra janë ndërgjegja ime me pasqyrimin e saj të thyer e të hidhur. Zërat që thërrasin për ndihmë janë zërat tanë…Të gjithë unë-at dhe ti-të…Është cenuar një qenësi. Ndërgjegja ime, e motrës sime së bashku me shumë të tjera, është tronditja që realiteti lȅ pa forcë. I njëjti realitet të cilit krejt sinqerisht i hap dritaren e zemrës sime.
Ende kam një pyetje në kokë që s’i jap dot përgjigjje. Ia tregova një ditë dhe motrës së vogȅl mbas shumë këmbënguljeve të saj për ta ditur. Mbasi heshti pak, fytyra e saj mori shprehinë e një njeriu të rritur para kohe. -“Ndoshta prandaj i mbajnë dritaret e mbyllura- më tha gjithë seriozitet deri në fatkeqësi. Ndoshta kanë frikë nga vetvetja.”
-Po ne a thua që nuk bëjmë shumë? – mbasi e pyeta, e kuptova sa fajtore ndihesha.
– Se di – tha ajo e përhumbur, si të mos e kishte dëgjuar fare pyetjen time. Di vetëm që jam e shumë e frikësuar.
Ajo është motra ime e vogël dhe është e frikësuar. Kur ajo thotë fjalën e frikësuar, unë rrëngjethem.
E imagjinoj sesi mund të ndihet ajo dhe më vjen të ulëras deri sa të ngjirem për ndihmë. Më fort se të gjithë zërat që thërrasin çdo natë. Të ulëras dhe të qaj bashkë me to, saqë të mund t’i thyejmë xhamat e dritareve të kësaj shoqërie të shurdhët, e cila prentendon se fle një gjumë të gënjeshtërt.
