Nga Alma Nikolli
“Anallim loje, anallim loje…!” Disa zëra fëmijësh erdhën përnjëherësh në veshin tim. Tingujt jo fort të lartë të muzikës së kufjeve, lejuan tingujt e një fëmijërie të pazakontë për kohën, të më gëzonte. Nuk e di pse u kënaqa aq shumë nga ajo fjali e largët e fëmijërisë sime. Atëherë kishte raste kur nuk i gëzohesha fort këtyre fjalëve. Ishte lënduese, jo të mbyllje sytë dy herë radhazi, por të mendoje se kishe ngatërruar fytyrën a veshjen e një shoku a shoqje të pandarë të lagjes. U gëzova se pashë fëmijëri. Në lagjen time ka fëmijë. Si dikur… Ç’lehtësim! Ata anullojnë lojën duke e “anulluar”, si dikur.
Bërtasin njëzëri duke mos i lënë mundësi kundërshtimi të mbështeturit përtueshëm në mur. Ka një kushtetutë loje, asnjëherë nuk vihet në diskutim në “anallim”.
Fëmijët negociojnë zhurmshëm, pa lobime dhe diplomaci, ata merren vesh sinqerisht dhe ajo që humbasin nuk është kurrë me e madhe se ajo që fitojnë, ndaj ia dalin. Aty në shesh, demokraci e drejtëpërdrejtë.
Hoqa kufjet dhe ngadalësova hapat. Fëmija që shkaktoi raundin e ri të lojës i mbylli sërish sytë mbështetur pas murit. Për ta dëshmuar ndeshmërinë kishte rrethuar kokën me krahë, as një rreze dielli nuk do mund të depërtonte. Nuk bën hile, nuk është rritur ende. Të tjerët vrapojnë pafajshëm, po pafajshëm fshihen. Disa krejt aty afër, pas disa barishteve që “demaskojnë” edhe macen, jo më njeriun fëmijë.
“Nuk është vend për t’u fshehur”, s’më ndenjti goja dhe ju thashë. “Shshshsh”, më pëshpëritën çunat, gati të gjetur. Eca në punën time prej të rrituri. Sigurisht që ata e dinin se nuk ishin fshehur. Donin që shokut, të cilit i ra të mbyllte dy herë rresht, t’ia lehtësonin gjetjen. Ama s’mund t’ia falnin hapur, sepse ata e dinë më mirë se askush që loja duhet marrë shumë seriozisht.
Po kush jam unë që ia jap vetes të drejtën, por të menduar se çfarë po mendonin fëmijët?! Jam një i rritur që e lexoj gjithçka si dua dhe e lexoj gabim. Jam një i rritur që s’po bëj dot asgjë që këta fëmijë të kenë sa më shumë hapësira publike për të anulluar lojëra. Jam një i rritur që nuk iu fal dot kënaqësinë që ata më falën me atë kombinim fjalësh. Eh…fëmijë, fëmijë…
