Nga Lutfi Dervishi
Të rinjtë që 10 vjet më parë marroseshin pas ekranit të televizionit sot i ke në Snapchat, e, Instragram. Më të vjetrit i gjen në Facebook apo Twitter.
Të marrosurit pas filmave të Hollywood nuk kanë arsye të shohin filma në TV, por i gjen në Netflix që ofron çmime shumë të përballueshme dhe përmbajtje të personalizuar. Produkti? Kë do ti, ku e do ti, kur e do ti dhe sa të duash ti!
Çfarë i ka mbetur televizionit (si biznes apo eskluzivitet)? Futbolli dhe aktivitetet ndërkombëtare. Sot për sot. Nesër të drejtat televizive mund t’i blejë facebook-u. Gjatë këtyre 10 viteve, ka ndodhur një revolucion, por nuk mund të flasim me siguri sepse kujtojmë përgjigjen e Cu En Lait ndaj gazetarëve francezë: kur e pyetën për efektet e revolucionit të 1787, ai tha: është shpejt për të folur për të.
Fenomeni i ri i paimagjinueshëm 10 vjet më parë është që sot lajmi dhe lajmësi janë një. çdokush mund të bëhet media. Aq më tepër figura publike, nga politika, biznesi, apo spektakli!
Politikanët sot kanë kanalet e tyre të komunikimit në Facebook dhe Twitter. Nuk kanë nevojë për gazetarë. Komunikojnë pa ndërmjetës me njerëzit. Ja kanë nevojën gjithnjë e më pak “pushtetit të 4-t”.
Konsumatorët kanë ndryshuar sjellje. Sot shohim dy ekrane në të njëjtën kohë. Në më të shumë rendesi e kohës sytë nuk janë më në gazeta, billborde, dhe ekranin e madh, por tek ekrani vogël. (Quartz është një app që ofron lajme cilësore në modelin e bisedës në What’s app)
Rebelimi ndaj ekranit të madh ka nisur. Mjaft të hedhësh një sy komenteve në rrjetet sociale. është i njëjti rebelim që shfaqet ndaj elitës së biznesit (oligarkët), ndaj elitës politike (dinozaurët) ndaj elitës mediatike/spektaklit (kanë zënë rrënjë dhe nuk shkulen).
Rebelimi ndaj TV është më i lehtë për shkak të degradimit. Kalimi nga banaliteti në vulgaritet i ka hedhur benzinë zjarrit të “protestës”. Besueshmëria është monedha kryesore. Por pushteti katërt ka vite që sillet jo si kontrollor ndaj pushteteve të tjera, por herë si “king maker” e herë si palaço oborri. Me fuqinë e tij gllabëron biznese që në vende të tjera janë vende pune për shtresat në nevojë, ndërton rrokaqiej dhe turpëron edhe eunukët me temenatë ndaj qeverisë së radhës.
Televizioni për njerëzit, si instrument kontrolli ka kohë që ka ikur në drejtim të paditur. Një televizion për njerëzit do të thotë: më shumë njerëz në punë, më shumë kohë, më shumë shpenzime. Gazetari cilësore nuk mund të bësh duke transmetuar kronika që përgatiten në zyra, kronika me postime në Facebook, apo me fjali që kryefjalë kanë Kryeminitrin, kallëzues fjalën “tha” dhe rrethanor fjalën “sot”. Gazetari cilësore janë spektaklet cilësore. Por kur në rrugë niveli i gjuhës është ku e ku më i sofistikuar se ai në ekran, do të thotë se kemi mbërritur në ditën kur turma i ka lënë targën TV.
Televizion për njerëzit do të thotë televizion ku punojnë profesionistë. Njerëz që vendimet i marrin bazuar mbi ndërgjegjen e tyre profesionale dhe jo duke hamendësuar si e “do e presë pronari”. E meqë jemi këtu.
Pronarët si pronarët e kapitalizimit primitiv…
Në biografinë për Steve Jobs, – autori Walter Isaacson – përshkruan një moment që të bën të mendosh shumë për sistemin! Bordi i Apple, merr vendim për të larguar nga puna pronarin. Pronari quhet Steve Jobs! Vite më vonë e rikthejnë dhe pjesa tjetër është histori!
Kompani që funksionojnë me pronar, bord, drejtor ekzekutiv. Kompani që funksionojnë me mekanizma dhe standarte. Dhe bëhet fjalë për kompaninë që prodhoi Iphone.
Sa kohë që “kompanitë” këtu do të funksionojnë vetëm me një iphone në dorë, nuk është se ka shumë shpresë për ditë më të mira për publikun! I vetmi ngushëllim është se prej 10 vitesh edhe publiku ka iPhone!
