Nga Alma Nikolli
Andej nga zonat tona (Pukë, Mirditë) ishte traditë që kur vinte nusja të sillte me vete një palë çorape të qëndisura aq bukur, të quajtura “çorape brezi”. Hije i kishte t’i kishte qëndisur me duart e saj. Pak pasi vinte, ajo merrte në prehër më të voglin e shtëpisë së dhëndrit dhe ia dhuronte. Oh, sa shumë ngjyra dhe harmoni që kishin! Gjynah të visheshin e shqyheshin në odat e miqve të shtruara me dërrasa, në oborrin me dhe të kuq, plot gurë e mana, apo brenda çizmeve të “arnuara” që ndiqnin bagëtitë malit. Megjithatë visheshin, penjtë laramë ngecnin ferrave, dushqeve e bredhave të malit.
Sigurisht që ai vogëlushi që i merrte këto duhet të ishte djalë.
Isha 3 vjeç. Më kishte marrë mami me vete një javë para dasmës së dajës. Gjëja më e mirë që mund të bëja ishte të rrija me djalin e dajës tjetër, moshatar me mua. Çdo ditë të pandarë, deri kur atë e morën në prehër për çorapet e brezit. E dini çfarë bëra unë? Fillova të qaj. “Dua dhe unë çorape…!”. Nga ta dija se duhet të ishe djalë për t’i marrë.
Asgjë nuk më qetësonte. As një grusht lajthi, e as një buzëqeshje e nuses bukuroshe. Unë doja çorape brezi! Nuk besoj se doja çorapet në vetvete, ma merr mendja që doja të njëjtën “lodër”, ashtu si shoku im i përditshëm. Ngaqë nuk para ndodhte që të qaja “kot”, ashtu si gjithë brezi im i asaj kohe, më dhanë një palë çorape të çfarëdoshme. U ndjeva njëlloj me kushëririn. Zbriti nga prehëri dhe dolëm të luanim. S’e di ç’u bë me “çorapet e brezit” të tij, apo me çorapet e mia gri, të mëdha sa unë në këmbë që daja “sakrifikoi” që të mos qaja. Ama, mund të them që aty fitova betejën e parë “feministe” të luftës sonë të përditshme ndaj një bote që lotët i konsideron femërore dhe shkenctarët mashkullorë. E habitshme pra… loti në shqip është mashkullor, mbaron me iiiiiiiii… me shumë pika mbi i.
