Nga Leon Mirakaj
Kryqëzimi ku fillon “Rruga e Elbasanit”, “Ura e Tabakëve “dhe “Xhamia e Namasgjasë”. Trafik i pluhrosur me makina të markave më të shtrenjta.
Njerëz të “marsheve” të ndryshme në ecje. Burra e gra të moshës së mesme duke shpejtuar hapin me artritin që ka filluar t’i mundojë. Më të rinj, i sheh të mbllaçisin ngadalë çamçakizin a farat e lulediellit si me plogështinë e boshllëkun e viteve ’80-të.
Këmbët më kishin ndalur përballë tempullit të lirisë e të fjalës së lirë: Parlamentit tonë të nderuar. Në sheshin përballë, fjala e lirë e kthyer në art, dergjej në barin e lulishtes: në formë rrethi, vandak me libra prisnin lexuesin e djegur për dije.
U ndala e po shihja me kuriozitet kopertinën e një libri mbi mbretëreshën Geraldinë. Pak më i spostuar, një tjetër libër mbi jetën e Mbretit Zog. Ndërsa zgjata dorën të shfletoja librin ku mbretëresha e shqiptarëve ndrinte me bukurinë, sharmin dhe elegancen e saj, mbas shpatullave, nga drejtimi i “Institutit të të Përndjekurve”, e aty ku ura e vjetër e kryeqyterit tonë ka këmbën e tretë, ndjeva një zhurmë që më ndaloi dorën mbi fletët e librit.
Një si gërvishtje e përsëritur ne dy sekuenca të shpejta, njëra pas tjetrës. Një si gërryerje laringu i mbështetur nga mushkëri që frymonin në zgrip. Ktheva kokën. Një çift rreth të 45-ve, kish ndaluar te semafori mbas meje. Një grua, një hap më pas, e veshur mirë me një prerje flokësh elegante, po shkruante e pavemenshme për gjithçka përreth, një mesazh në celular.
Një burrë i gjatë, i veshur si një piktor gjerman në turizem, me shikim gati sfidues, kishte mbështetur dorën mbi shtyllën e semaforit. Ndërsa po realizoja kordinatat e zhurmës së çuditshme, fytyra e burrit mu duk e njohur. Më ngjante me një ish-fotbollist të famshëm tonin të viteve ’90. U kujtova që e kisha parë disa herë në Tv të fliste për turizmin e sensibilitetin që duhet të kemi karshi objekteve të trashëgimisë sonë kulturore.
Nuk pata kohë të mendoja më gjatë. Burri bjond me sy bojqelli u thirri me forcë mushkërive, e laringu vibroi në një gërvishtje të qullët. Përkuli paksa kokën, e bulçitë e fryra të faqeve shfrynë fort mbi buzë, duke lëshuar pertokë një gëlbazë të madhe, mbi trotuarin ku ende ruhen kujtime të vakëta të një qytetarie të imponuar që në kohën e mbretërisë.
Jo larg, një pllakë ndryshe nga të tjerat e trotuarit kishte mbishkrimin, ”Mos pështyni në tokë ju lutem”. Semafori u ndez me dritën jeshile për burrin biond. Me hap të sigurt e shikim mospërfillës u nis në drejtimin e “Urës së Tabakëve”. Unë kisha ngrirë me librin e Mbretëreshës në dorë. Gëlbaza e një brezi të ri intelektualësh qëndronte aty, përballë meje, librave të hedhura mbi bar, në krah të urës shumë shekullore, e tempullit tonë të shtetit…
https://www.facebook.com/miraka2/posts/10214028955232240
