Letër nga Alma Nikolli
…, i thuaj Tom Kukës që:
Eca me nxitim përmes sheshit plot njerëz, zhurmë, muzikë, drita, birra, fotografi. U gjenda në “Adrion” te këndi i librave shqiptarë, një nga vajzat m’i gjeti hidet tua sapo e pyeta. Nisa ta lexoj që aty në radhën e paktë, kur po prisja të paguaja. Madje, ai djali më priti disa sekonda duke qeshur. Nuk po them që humba, ama nis bukur, të bën të duash rreshtat që vijojnë.
Në “Pedonale” një djalë luante muzikë, ndaj u ula këmbëkryq jo shumë larg tij dhe lexova disa faqe të mira. Kur u ngrita i lashë disa qindarka. Kështu, libri yt ka dhënë edhe një kontribut të vogël për artin.
Pas kësaj ndërprerje, pjesën tjetër e kam lexuar thuajse njëherazi. Me këtë dua të them se është një libër që niset dhe mbaron pa ia përthyer nja 10 cepa faqesh nën jastëk. Nga ata librat që mbetesh vetëm, kur e mbaron.
Teksa lexoja, bashkë me ty Tom shëtisja nëpër një Tiranë të panjohur për mua. U kuriozova, qesha, imagjinova kopshte e oborre shtëpish dhe shfletova vrap e vrap faqet për të gjetur vrasësin si për të shfajësuar veten që akuzoja sa njërin, sa tjetrin.
Te Parga e pushtuar nga grerëzat më dukej sikur isha në magjizmin e Markez.
Përshkrimet të palodhshme dhe të sakta. Të bukura, për shembull “ajri peshonte plumb”. Ide të qarta. Nuk kishte nevojë të kaloje ndonjë fjali nga figura të tejzgjatura që të largojnë nga ngjarjet apo atmosfera.
Dialogjet ironike, me sens humori dhe reale. Nga fillimi nuk dija çfarë të mendoja për “llafet e pista”, zakonisht në libra o teprohen o “shkencërohen”. Por, i thirra mendjes shpejt, imagjinova bisedat e një Tirane të atyre viteve, madje kujtova dialogjet e çdo shqiptari të zakonshëm sot.
Asnjë gabim drejtshkrimor, ose kam qenë e rrëmbyer nga rreshtat.
Nëse një libër më pëlqen shumë, nënvizoj disa fragmente me laps.
Disa tuat janë:
“-Përse nuk i the që ia therën burrin?
-Unë jam për të shti në dhe. Zakonisht kështu u themi të gjithëve: “I ndaloi zemra”. Nuk i kemi rrejt. Zemra u ndalon të tërëve.”
“-Nga vjen?
-Nga Vjena. Po shkoj në Tiranë. Andej e kam shtëpinë.
-Po pse more djalë? Pse u ktheve?
-Në shtëpi më ka mbetur vetëm nëna. Baba më ka lënë, ka nja dy vjet. Më shkruan se edhe ajo nuk e ka të gjatë. Duhej të vija për të. Jam djalë i vetëm, pas tri motrash.
-Paske të drejtë. Nuk ke nga t’ia bash. Do Zoti nuk rri gjatë.
-Do Zoti mama e ka jetën e gjatë, -ia priti Diu.”
“Kabinën e ndau me një student të letrave që kishte marrë përsipër të shkruante një vepër që do ta thërriste “Rozafati”. Për çastin kishte titullin, jo librin, por sipas tij, fillimi i mbarë ishte gjysma e punës.”
“Nuk e kishte parfumosur, por ia pat fërkuar lëkurën poshtë veshëve me lëvozhgën e mandarinës së porsakëputur nga dega.”
… e të tjera.
Urime dhe mirë se erdhe Tom Kuka!
