Nga Fahri Xharra
Deri sa ne, mirremi me çështje të huaja, të cilat aspak nuk na japin as nderë e as lavdi, serbët e shkruajnë “historinë” e tyre, e cila nuk është gjë tjetër, vetëm se një përvetësim “shkencor” e një të kaluare të një vendi dhe të një populli; popullit që e harron vetvetën, popullit shqiptar.
Nermin Vlora Falaski, në librin e saj “Linguistikë dhe gjenetikë” (shkruar në italisht), i ka deshifruar shkrimet etruske dhe pelasge, me gjuhën e sotme shqipe. Kjo dëshmon se shqiptarët (pasardhës të ilirëve) janë pasardhës modernë të pellazgëve, një nga qytetërimet më të vjetra që kanë jetuar në Evropë.
Por ç’thonë serbët: “Zakonisht historia serbe përshkruhet nga shekulli i 6-të, koha e dyndjeve sllave, thuase që në (serbët) para kësaj kohe nuk egzistonin. Po ku na rrnonin stërgjyshërit? Me atë zbritje në Balkan serbët e kishim një gjuhë të përsosur, një rregullim perfekt shoqëror, me aftësi të shtetformimit, me zakonet tona dhe themelet kulturore. Ku ishte djepi i ynë?”.
Me këto shihet që ata kurrsesi nuk duan të mbesin ardhës të shekullit të 6-të pas Krishtit. Fajin ua lënë shkollës së Berlinit-Vjenës që gjoja se me qëllim ata e kanë shtrembëruar historinë e tyre, dhe me këtë është falsifikuar autoktonia serbe në Ballkan qysh nga kohërat e lashta.
Si qëndron puna me ne? Sa jemi të aftë të këmbëngulim në historinë tonë, në të vërtetën tonë? A është për ne si njësi matëse se kur erdhi islamizmi në këto toka? Derisa në këto anë në shekullin 12 -të zhvillohej një luftë e ashpër e ortodoksizmit ndaj katolicizmit, si mundën shqiptarët e kohës të përqafojnë Islamin? Por edhe një herë, sa është relevante për ne se kur u muslimanizuam?
“Fillimtari i paraqitjes së autoktonisë së herëshme serbe është kronisti i shekullit XII-të, Nestor Çasni i Kijevit dhe mbrojtësit e kësaj teorie janë të mëdhenjtë e historisë serbe: Olga Lukoviç-Pjanoviç, Jovan Deretiç, Ranka Kuiç, Milosh Milojeviç, Sima Lukin-Laziç, Laza Kostiç, Pavel Shafarik, Ilija Zhivanqeviç, Svetislav Bilbija, Milan Budimir, Dragoslav Srejoviç dhe të gjithë me fakte të pathyeshme të Burimit të Lepencit dhe Vinçës”. Po kronistët e kujt ishin ata që na i lanë trashëgim datat për të kaluarën tonë?
Në periudhën e fundit të akullit (40.000 vjet më herët) është paraqitur njeriu i parë në Ballkan. Sipas gjetjeve në shpellat e fshatit Gradac dhe në Risovaçë (në Grykën e Gjerdapit, Serbi) vihet në përfundim për jetën e njeriut në atë kohë. Gjetjet arkeologjike në Gjerdap e kanë vërtetuar se në tokat e Serbisë së sotme është zhvilluar kultura më bindëse e parahistorisë (7.000- 5 500 vjet para Krishtit) . Egziston edhe fakti që djepi i Europës ishte në Shpellën e Rajkut, në Rudna Glava të Majdanpekut; dhe që njerëzit e kësaj kulture shumë të vjetër jetonin në bashkësi prej dy deri në katër familje.
Ata paskan pasë qenë serbë?
Sipas këtyre shënimeve, a thua kur e morrën muslimanizmin këta banorë? Serbët nuk flasin aspak për këtë “ardhje”. Ata flasin ndryshe për historinë që aspak nuk është e tyre, kurse ne ngarkohemi me histori që aspak s’është e jona.
“Heroizmi serb gjatë shekujve na ka cilësuar në rendin e parë në historinë botërore dhe na e ka dhënë të drejtën e qytetarisë në mesin e kombeve të famshme” -, serbët thonë me krenari. Por si u sollën ata kur erdhi turku: “Serbët u tërhoqën nëpër male dhe kryesisht mirreshin me blegtori e bujqësi dhe sipas kësaj turqit na quajtën Vllahë deri sa historianët e vjetër Serbëve iu dhanë emrin Ras, për njeriun e Rashkës”.
Marria historike e serbëve, paranoja e tyre për të qenë të parët në këto anë (e kundërt me intencat tona) shkon aq larg që thonë se “sipas Herodotit, populli serb qenka qenë populli më i madh në botë. Thrakët, venetët, tribalët dhe ilirët paskan qenë serbë”. Dhe sipas shpjegimit serb në mungesë të një bashkëtinglloreje të greqishtes trakët ishin rashan (pra, të Rashkës).
Serbët janë fetarë më të mëdhenj se sa ne shqiptarët, por kur është në pyetje rrena kombëtare, shtrembërimi i prejardhjes së tyre, atëherë e harrojnë fenë.
Si nuk e ndjeva askënd nga prijësit tonë fetarë nga radha e muslimanëve që të thotë një fjalë për “Historinë e Kosovës” të Jusuf Buxhovit. Pse prej tyre nuk kërkohet asnjëherë një përgënjeshtrim të kësaj vjedhjeje të historisë sonë, nga ana e serbëve?
Shpjegimet serbe: “që nga kohët që mbahen në mend në mes të serbëve paska pas jetuar fisi i madh Rashqanët apo Rasët, që e simbolizoka ngjyrën e kuqe, ngjyrë të cilën serbët e paskan pas dashur gjithmonë. Edhe nga kjo del se Rashqanët qenkan quajtur Serbët e Kuq. Në kohën e Herodotit këta paskan jetuar në Azinë e Vogël, në Ballkan dhe Thraki”.
A po i vjen era përvetësim kësaj teorije?
Ilija Zhivanoviç shkon edhe më larg, kur thotë se sllavët (serbët) ishin nga Vladivostoku e deri në Adriatik dhe si të tillë ishin “boshti kurrizor i njerëzimit”.
“Të gjitha shkrimet dhe mbishkrimet asire dhe misire, si dhe përmendoret prej gurit që i njef njerëzimi janë rreth 8.000 vjet të vjetra. Sipas tyre, po aq e vjetër na qenka edhe historia serbe”. E çka më shumë se aty përmendet emri Sërbib (serb) dhe jo sllav.
Edhe historiani Emil Burnoff nuk është i vetëm, kur thotë se gjuhët greke dhe latine kishin lindur nga Pellazgishtja . Pellazgët, identifikohen me serbët e stërlashtë?!?
“Populli i vjetër, i nxjerr njerëzit e mëdhenj, të cilët i dalin krah vendit të tij, krijimit të tij dhe historisë së tij. Ky është vetëm se fillimi. Kemi njerëz ne! Kemi të dijtur ne! Historija e jonë gjatë shekujve na është vjedhur, na është përbaltur dhe na është përdhosur. Pa dëshirën tonë! Ashtu na e diktonin dhe ne ashtu si të tillë ne e pranonim. E tani, kur ne po e shkruajmë ashtu si ishte: Beogradi filloi të çmendet! Tani, kur ata menduan se fazën e përgjumjes sonë e kaluan me sukses, llogaritën në fazën e tretjes. Por jo! I kemi të mëdhenjtë tonë që as nuk flejnë e as nuk përgjumen, por shkëlqejnë nga lartësitë e kreshtave dhe i godasin me fakte përgjumësit tonë. (FXh.”Jusuf Buxhovi e shkroi Historinë”).
Një farë Shafarik në librin e tij: “Starozhitnosti” po shkruante: “Serbët jetojnë në Europë që nga kohërat shumë të lashta dhe si popull i tillë e ka origjinën shumë të lashtë. Serbët e paskan banuar krejt Europën dhe shumë pjesë të Azisë dhe nga kjo rrjedh thënia serbe: fol serbisht që të kupton bota e tërë”. Gjuha e vjetër serbe sipas tij qenka plotësisht e ngjashme me atë të sotmen serbe, e që qenka një fenomen i rrallë.
Milosh Milojeviç po shkruajka se “serbët kanë jetuar që nga parahistoria në tokat e sotme; prej Italisë, Detit Mesdhe e deri në Greqi, prej Adriatikut e deri në Detin e Zi”.
Edhe bualli kishte për të pëlcitur sikur të dëgjonte edhe këtë: “Serbët e kanë filluar numërimin e viteve që nga viti 5508 para Krishtit dhe se Stefan Brankoviqi paska pas vdekur në vitin 6935. Car Lllazari paska vdekur në vitin 6893. Nëse mesopotamët e paskan filluar numrimin e vjetëve 3200 vjet para Krishtit, egjiptasit 3000 vjet para Krishtit, serbët ishin të parët në historinë e njerëzimit (Draško Šćekić “Srbi – istina o srpstvu od iskone”).
Kurse unë gjer sa po e shkruaj këtë shkrim sipas kalendarit serb qenkam në vitin 7521.
Po ju me cilin kalendar jeni?
Mos të harroj se edhe Athinën dhe Akropolisin e paskan pasë ndërtur serbët?
