Ka momente interesante në Kuvend në vitet e para të pluralizmit. Ka humor dhe jo gjithmonë agresivitet mes kundërshtarësh politikë.
Në 22 mars të vitit 1992, u zhvilluan zgjedhjet e parakohshme parlamentare. Këto zgjedhje i fitoi me shumicë dërrmuese, Partia Demokratike dhe aleatët e saj. Në mbledhjet e para të Kuvendit të ri, do të duhej të zgjidheshin krerët e institucioneve shtetërore, ndër të cilët Presidenti.
Rreth 25 vite më parë në prill të vitit 1992, në Parlamentin pluralist zhvillohej debati për dispozitat e reja kushtetuese, pika për kompetencat dhe zgjedhjen e presidentit. Një ndër deputetët më aktivë në këtë debat ishte Namik Dokle, asokohe drejtues i grupit parlamentar të PS-së. Ka një moment interesant në debatin mes tij dhe Azem Hajdarit. Ka humor dhe jo aq agresivitet. Është momenti, kur Zef Brozi, deputet i PD-së, arkitekti i ligjit për kompetencat e presidentit, propozon që të ketë më shumë se një kandidat për kreun e shtetit. Me humor Azem Hadari shprehet se s’ka problem: “Kemi Namik Doklen”.
27.al publikon më poshtë, pjesë nga debati i seancës parlamentare të 17 korrikut 1992, kur po vendosej për zgjedhjen e presidentit të ri dhe kompetencat e tij.
Debati
Zef Brozi: Meqenëse zoti Ruçi përmendi projektin e ri të Kushtetutës, ku unë kam qenë në grup pune, për saktësi po ju lexoj si është formuluar në këtë Kushtetutë. Neni 55 “Presidenti i Republikës zgjidhet nga Kuvendi Kombëtar për 5 vjet, pa debat e me votim të fshehtë dhe me një shumicë prej 2/3 e votave të të gjithë deputetëve”. Për saktësi, unë dua të sqaroj se debatin do ta bësh me votën tënde për Presidentin. Së dyti, mospërcaktimi në projekt për vënien e detyruar të dy kandidatëve nuk ndalon absolutisht që çdo grup parlamentar kur përbën 30 deputetë a më shumë të propozojnë. Pra, edhe nëse ne e miratojmë kështu siç është në ligj, zoti Ruçi mund të jetë kandidat për President, nuk ka asnjë ndalesë ligjore.
Azem Hajdari: Propozimi për të paraqitur më shumë se një kandidaturë, më duket paksa i drejtë, për një arsye, meqenëse zoti Dokle vitin e kaluar përfaqësonte pjesën e moderuar të PK, sivjet ka shanse për t’u zgjedhur president. Dhe grupi parlamentar ta paraqesë. Premtojmë më shumë se 2 vota nga PD.
Namik Dokle: Nuk kam protestë, nuk kam as për të replikuar me zotin Hajdari, se ai është nga deputetët që më ka dhënë një votë, të paktën sipas deklaratave të tij personale, por kam diskutim për këtë nen si deputet. Dhe kam këtu të krahasuara kushtetutën puniste, kryetar i komisionit për të cilën ka qenë Ramiz Alia, kam dispozitat kushtetuese, të cilat i kemi aprovuar në parlamentin e parë pluralist, kam dhe projektligjin e paraqitur dhe të sapo mbrojtur nga zoti Hajdari.
Dhe po ju lexoj: Në nenin 77 të projektkushtetutës së Ramiz Alisë thuhet zgjedhjen me votim të fshehtë dhe me një shumicë prej 2/3 e votave”. Projektligji l, paraqitur nga PD, ngjan si dy pika uji me këtë dhe shprehimisht: “me votim të fshehtë dhe me një shumicë, prej 2/3 e votave”. Ndërsa paketa kushtetuese që, të paktën në periudhën e tranzicionit dha një kontribut demokracie në hartimin e saj, përcakton në nenin 25 të saj “ndërmjet jo më pak se dy kandidatëve për 5 vjet me votim të fshehtë” etj. Nuk ka asnjë të keqe që për President të konkurrojnë jo më pak se dy deputetë ose jo më pak se dy kandidatë. Dhe nuk ka pse të friket ndonjëri se mund të marrë dy vota sa unë, nuk ka pse të friket edhe ndonjë kandidat se mund t’i marrë dikush dy vota.
Pjetër Arbnori: Një minutë, ju lutem. Do të flas jo si Kryetar i Kuvendit, por si deputet. Në rast se asnjë deputet nuk pranon të vërë kandidaturën e dytë, Shqipëria do të mbetej pa president? – do t’i pyesja unë ata që e kundërshtojnë këtë gjë. Po edhe ai që nuk është deputet nuk pranon, do të mbetemi pa President?
Namik Dokle: Hajde, se pranoj unë prapë.”
Kjo Shprehje e Dokles ka shkaktuar të qeshura në sallë, dhe një farë shkrirje në akujt e vendosur mes mazhorancës dhe opozitës në ato muaj të parë të Shqipërisë postdiktatoriale.
