Nga Fiona Dinollari
Një nga gjërat që kam mësuar nga Fan Noli, një nga shkrimtarët e mi të preferuar, është se duhet të shkruash për ato gjëra që i ke jetuar. Kur isha e vogël, e mbaj mend shumë mirë se si shoku im i ngushtë u bë im atë. I kishte vënë për detyrë vetes që kohën e tij të lirë ta kalonte duke më mësuar gjithçka që dinte. Sa herë ecnim në rrugë ditën, më tregonte se si funksiononte shoqëria, dhe natën, si funksiononte qielli. Më një durim që rrallë herë e kam parë, më mësoi të pikturoja, të lexoja e teksa rritesha, më shfaqte nga pak dhe mënyrën se si punonte. Ai u bë idhulli im, mësuesi im.
Ime më nga ana tjetër, ka qenë nëna që çdo vajzë do të kishte dëshirë të kishte, një grua e mrekullueshme dhe me një dashuri të pafund për familjen. Ishte ajo që më mësoi të jem kjo që jam sot.
Ata kurrë nuk u kursyen që unë të mësoja më shumë, por dinin respektonin dëshirat e mia. Është normale mbase, që si çdo fëmijë, edhe unë të them se kam prindërit më të mirë në botë. Por, sa e madhe është dashuria për ta, aq e madhe është dhe frika ime se mos i zhgënjej.
Unë po shkruaj për ato që po jetoj. Im atë më pyet gati çdo ditë për universitetin, por unë nuk di t’i përgjigjem. Nuk di se si t’i them se pas 12 vitesh të mbushura me studim, çmimesh të marra nëpër konkurse letrare dhe jo vetëm, një shumë të madhe parash të investuara për kurse private, mësimit të gjuhëve të huaja, aktivizimit në organizata, pjesëmarrjes në aktivitete, daljesh publike dhe vlerësimesh të larta të marra nga shumë njerëz, unë kam frikë që nuk e fitoj dot të drejtën për t’i vazhduar studimet e larta. Më bren çdo minutë që kalon mendimi se mbase jam shumë larg të qenurit një studente potenciale për degën e dëshiruar. Më e vështira është se nuk di se çfarë zgjedhje duhet të bëj.
Nëse bëhem gazetare, do të censurohem. Nëse bëhem juriste, do të më mbyllin gojën. Nëse bëhem mjeke, ka mundësi që në sytë e njerezve të shihem më tepër si një njeri i korruptuar. Më e bukura është që çfarëdo zgjedhje të bëj, ka shumë mundësi që të përfundoj duke punuar në një Call Center. Unë e di që kjo nuk është ajo që prindërit duan për mua. Ajo çfarë nuk dua unë për veten është që të braktis vendin tim.
Çdo ëndërr timen e kam ndërtuar këtu.
Çdo gjë që dua është këtu.
Krenarinë, dëshirën, kujtimet i kam këtu.
Të ardhmen e kam këtu.
Prindërit i kam këtu.
Do përpiqem mos të lejoj që një sistem me gabime dhe korrupsion të shkatërrojë çdo gjë.
