Forcë është, kur jeton për buzëqeshjen e prindërve të tu, vëllezërve e motrave edhe kur jeta të ka copëtuar. Vetëvrasja është dhimbja e përjetshme që i shkakton tjetrit duke i dhënë fund tëndes.
Nga Alma Nikolli
Ne si popull jemi pakëz i pafajshëm, gati, gati naiv. E mendojmë vetëvrasjen si një elementëshe, ekuacion me një ndryshor që e plotëson secili sipas qejfit. I vetëvrari dhe hallet që e mbytën. Kaq!
E cilësojmë vetëvrasjen si dobësi dhe çdo herë e lidhim me depresionin. Sidomos kur vetëvriten djem, në rastet e vajzave nëpër dhëmbë shqiptojmë edhe ndonjë zhgënjim dashurie. Por, nuk e teprojmë ta themi me zë, fundja baltën që hedhim në të gjallë e pastrojmë sapo vdesin… “njeri i mirë i shkreti”…!
Tentoj t’i imponoj vetes një kujtesë sa më afatshkurtër, por 3 vetëvrasje vajzash në 3 ditë si tres dot në honet e harresës. 24, 19 dhe 17 vjeç ishin çikat që u varën, helmuan e hodhën nga lartësitë.
Shfajësimi kolektiv thotë se është dobësi të vrasësh veten, po mua nuk më duket kështu. Vajzat e dobëta mezi durojnë një karkalec në ajër, një buburrec në bluzë, a një gjarpër në ekranin e celularit.
Të guximshmit i quajnë të forta. As të forta nuk më duken. Forcë është, kur jeton për buzëqeshjen e prindërve të tu, vëllezërve e motrave edhe kur jeta të ka copëtuar. Vetëvrasja është dhimbja e përjetshme që i shkakton tjetrit duke i dhënë fund tëndes.
Po pse vetëvriten vajzat tona? Kush i vret?
A i vret fakti se janë vajza?
A i vret ajo që s’i mban dot gjallë?
A i vret lagjia fjalëshumë?
A i vret dashuria?
A i vret Shqipëria?
A i vret një libër i palexuar apo një i lexuar?
A i vrasim të gjithë ne?
S’e di. “Ato vrasin veten”, do thoni ju dhe dielli lind prapë nesër.
