Të gjithëve na ka rastisur që teksa ecim apo jemi nisur për të hedhur mbeturina në kosh, të shohim gra burra, apo fëmijë që gërmojnë brenda tyre.
A e pyesim veten ndonjëherë se ç’jetë fshihet pas tyre, apo si gjithnjë, me dhimbje apo indiferentizëm vijojmë rrugët tonë, duke i harruar sapo na dalin nga fushëpamja?
“Unë kam ndihmuar Tiranën të riciklojë 14% të mbetjeve të saj. Kam punuar të rris djalin që e kam jetim. Më kanë thënë të shkoj të punoj te landfilli i Sharrës, po nuk plotësohen kushtet, s’dua të vdes atje”, është ky rrëfimi i një prej dhjetëra romëve që e nxjerrin bukën me këtë punë.
Teksa del nga kancelaria babai i jetimit që ndjek shkollën rregullisht thotë: “Me 2 mijë lekë që fitova i mora djalit dy fletore, një vizore dhe një stilolaps.”
Ndërsa blen pak bukë dhe ulet në trotuar për të ngrënë ai tregon se vazhdimisht ka kërkuar punë, por gjithnjë është refuzuar.
“Unë ndihem i përjashtuar nga shoqëria shqiptare, pasi kam vite që unë e ushtroj këtë aktivitet. Jam mundur të kërkoj punë te zyrat e punës por gjithmonë më kanë refuzuar. Më thonë hajde pas muajit, shkoj çdo muaj por asgjë nuk kanë bërë”, rrëfen ai.
“Do shkojmë të trokasim nëpër dyert e pallatave që të mbledhim plehra”, tregon babai i vogëlushit jetim në një film dokumentar të realizuar për projektin “Rrathë”.
