Nga Alma Nikolli
Përherë iki me qejf në Shkodër. Prej se është historikisht qendër e veriut nga vi, prej se ka Bunën, Shirokën, Rozafën, biçikletat dhe “maj ta marrsha”. Si themi ne “asht dashni”. Këtë herë ishte edhe një dashni brenda dashnisë, apo dy dashni brenda njëra-tjetrës. Kënaqësive të jetës së përditshme që ky qytet ofron, dje i shtohej edhe emocioni i një ndeshjeje të Kombëtares.
E ndërsa ndeshjes i duheshin dhe disa orë për të filluar, Shkodra kishte jo pak për të ofruar. Në rrugët e blinduara nga grupe policësh që në jo pak raste fotografonin e filmonin veten duke organizuar detajet e fundit të një mbarëvajtjeje shembullore, duke ua lehtësuar (ose paracaktuar) punën mediave, tregtarët shisnin flamuj, bluza, qeleshe, kapele, e gjithçka tjetër kuqezi.
Herë me kripë, herë jo, shumëçka po shitej. Mania për t’i rritur çmimin e mallit në të tilla ngjarje, ndërsa cilësia nuk ndryshon, reflekton etjen e tregtarëve për të pasur një ditë të bardhë në kohë krize…ndoshta. Nejse, ata shisnin buzëqesh’shëm dhe blerësit bëheshin kuqezi pakursyeshëm.
Rrugëve të qytetit një plak me qeleshe i binte lahutës. Me të ishin dy miq, që po sa ai i gëzoheshin hapave të njerëzve që ndaleshin për ta dëgjuar sadopak tingullin e rrallë. Afër këmbëve në tokë kishte edhe disa çifteli, uroj t’i ketë shitur. Jo pak italianë ishin dje në Shkodër, dashtë Zoti kanë kaluar nga ajo rrugë, do njihnin një Shqipëri melodi bukur.
Shpirti festiv kulmonte në pedonale. Shqiptarë e italianë i gëzoheshin një Shkodre plot diell, me këngë, festë e harmoni. Pak përtej “rrëmujës”, disa metra larg pedonales së hareshme, përbri ndërtesave të vjetra herë mure prishura e herë jo, një grumbull i frikshëm mbeturinash qëndronte pas një porte gjysmë të kalbur druri. Ajo ishte Shkodra që nuk doja të shikoja. Unë bëra sikur s’e pashë fillimisht. Po a do të bënte si unë një italian dje, a do të bejë ashtu një gjerman, polak, amerikan a anglez nesër?
Si unë do të marrin celularin dhe do shkrepin një fotografi. Nuk besoj për të dëmtuar, por për të mos heshtur.
Përballë hotelit ku po qëndronte Kombëtarja kishte shqiptarë të shumtë që prisnin të përcillnin heronjtë e tyre drejt stadiumit. Teksa po kaloja aty pranë, në kërkim të një rrugice tjetër plot jetë në Shkodër, m’u duk se për disa sekonda, me plot të drejtë Elseid Hysaj largonte grilën a perden, nxirrte kokën dhe shikonte plot emocion shkodranët dhe shqiptarët e tij. Më vonë në stadium ishte absolute dashuria për të. Ai është padiskutim krenari. Por, a thua ka kaluar nga ajo portë e kalbur Elseidi, a thua i ka parë ato mbeturina? Nëse po, a mund ta përdorë “pushtetin emocional” qoftë edhe për ta artikuluar si problem? Ndoshta e ka bërë, faj kam unë që s’e kam parë. Nëse jo, ah sikur ta bënte…
Ky është futbolli në fund të fundit, mundësi. Për të bërë para, qejf, moral, bamirësi dhe mbi të gjitha për të ëndërruar një qytet a vend më të pastër, të jetueshëm e të vizitueshëm.
…
