Nga Agim Xhafka
Dashnorë për një natë
Isha në vit të dytë gjimnaz. Thuajse çdo të shtunë, te salla lart në katin e katërt, organizoheshin mbrëmje vallëzimi. Kërcenim veç tango e ndonjë vals, por ama ndjeheshim të lumtur. Se digjnim adrenalinë e na mbushej truri me plot përfytyrime e ëndërra.
Në një nga këto festa më vjen pranë shoqja e klasës sime, Irena. Një gocë me flokë si mulate dhe me sy bojëqielli. Më dukej shumë e bukur,kaq e bukur sa kur rrija pranë saj më lëvizte lykthi nën gushë. Edhe doja ta kapërdija pështymën, edhe nuk mundesha. Por shkonim shumë mirë bashkë dhe ndjeheshim mirë me njëri-tjetrin.
-Do vish të bëjmë një xhiro, -më tha. -Mbrëmje e mërzitshme po më duket. Ikim?
Nuk e bëra fjalën dysh. Rrëmbeva pullovrin dhe nuk arrita të ngrihem vetë se më kapi prej dore dhe gati më hoqi zvarrë.
Jashtë ishte një ngrohtësi maji. Por mua m’u zu fryma nga vapa. Akoma Irena nuk ma kishte hequr dorën. Ecnim fiks si të porsa fejuar. Nga që shtëpinë e kisha pranë shkollës më vinte pak zor kur më shihnin plakat tek sofatet e shtëpive. Më njihnin e nesër do i broçkullisnin mamasë.
Kur dolëm në bulevard Irena ma lëshoi dorën.
-Do fle nga gjyshja sot, -më tha.
Dhe ia mbajti lart për nga Banka. Hymë te një rrugicë me ndriçim të dobët. Nata sapo kishte rënë. Ajo nxitonte dhe shihte tek çdo derë.
-Nuk po gjen shtëpinë e gjyshes?-e talla.
-Jo, jo, por po më pëlqen kjo shëtitje me ty. Kthehemi dhe njëherë në krye të rrugicës?
Nuk priti përgjigje. Atë natë i ramë disa herë poshtë e lart rrugicës me drita të dobëta.
Pas një ore më tha befas:
-Do shkoj te shtëpia ime, më shoqëron?
-Po.
U kthyem dhe ecëm sërish poshtë drejt stadiumit. Arritëm te shtëpia e saj. Ndaloi,më pa me dhembshuri,më fërkoi mjekrën e më puthi në faqe.
-Sa i mirë që je!
Kaq dhe iku. Mbylli derën. Ngela si kërcu e më pas drejtova trupin që më dukej si i ngrirë. Besoja se Irena ishte dashnorja ime. Doja t’ja thoja Cales, por ai e kishte shtëpinë larg, tek banesa ime nuk më shkohej. Andaj hyra në xhiron e bulevardit e më dukej sikur të gjithë e dinin se kisha zënë të dashur. M’u duk Korça qyteti më i bukur në botë. Atëhere e besova se Parisit i thoshin Korça e Madhe.
Kur vajta në shtëpi i gjeta top në gjumë. Kishte kaluar mesi i natës. U shtriva të flija, por veç përpëlitesha në divan. Vëllai ungëriu nga bezdia që po i jepte zhurma ime andaj mbylla sytë me zor. M’u duk sikur më erdhi Irena te koka e më urdhëroi: “Tani gjumë, shpejt!”
Sa u zgjova, rrëmbeva një copë bukë me vaj e kripë dhe vrap në klasë, tek Irena. Sa hyra pashë që isha i pari. Ndërkohë po dëgjoja në korridor zërin e saj dhe u fsheha pas derës që të bëja sikur e trembja. Ajo hyri bashkë me Olin. Dhe flisnin të dyja me zjarr:
-Nuk erdhi Klementi në vallzim?- e pyeste Oli.
-Jo, më gënjeu. Prita e prita pastaj mora Agimin dhe i shkova te shtëpia.
-Ti qenke i çmendur pas tij, moj korbë.
-E dua shumë, -fliste Irena. -Bile i shkova pesë herë pranë shtëpisë, por nuk guxova të trokisja. Më erdhi keq se lodha dhe Gimin.
Gati më ra damllaja. Doja të dilja përballe e t’i bërtisja, por këmbët sikur më ishin salduar në dysheme. Fat që erdhën nxënësit e tjerë e kur klasa gati u mbush shtyva derën dhe po bëja sikur po fshija dërrasën e zezë. Pastaj u ula tek banka në fund, vetëm fare. Edhe më qahej, edhe më qeshej, edhe …Nuk dija çfarë të bëja e si të sillesha me Irenën. Bota qenka e padrejtë i thosha vetes. Mbrëmë me dashnore,s ot fillikat, si xha Ndoni që s’ka fëmijë, i vdiq dhe e shoqja.
Në këtë tollovi më erdhi ndër mend ngushëllimi klasik, që i shkonte fiks episodit tim. Gjeta një patkua, tani kali më mungon. Ose humori i babait, antenë kemi, televizor do bleme ndonjë ditë.
Gjithsesi u ndjeva mirë për një natë. Jetova vetë i dytë, me të dashur të bukur e të mençur. Fati sigurisht ka projektuar tjetër gocë për mua, por më tregoi se do jetë si Irena, andaj na afroi bashkë për pak kohë. Që ëndërrat t’i kem për sy magjepsës e për flokë maramendës. Sa bukur kur dashuron qoftë dhe ca orë…
