Nga Alma Nikolli
“Më mbaroi sheqeri. Bo, bo…duhet të dal!”. Ky ishte shkaku që e nxori xha Ilirin nga shtëpia atë ditë. Cilën ditë? Zgjidhe një çfarëdo, me kushtin që të jetë e vitit 2020.
Teksa lante duart, mendonte: “A ia vlen të dal për sheqer?”. Ishte e vetmja ëmbëlsi në këto ditë të trishta. E vetmja që i bënte shoqëri ishte kafeja me sheqer, ose ndonjë telefonatë formale, ashtu si larja e duarve para se të dilte…, kur kontaktin e vetëm prej 5 ditësh e kishte pasur me orenditë e shtëpisë.
Në korridor dëgjoheshin ritmi i orës dhe hapat e tij. Mori shkopin e pallton pas dere dhe nisi kalvarin e zbritjes së shkallëve. Jetonte në pallat pa ashensor, nga ata të “kohës së Enverit”.
85 vjeç burrë. Fisnik e i pastër, ama këto ditë sa herë kalonte afër dikujt i largoheshin. Sigurisht, për ta mbrojtur. Poshtë maskës i falenderonte fqinjët apo kalimtarët i buzëqeshur, me aq dhëmbë sa i kanë ngelur.
Dyqani më i afërt i duket më larg se kurrë, e po ashtu njerëzit më të afërt. Ishin miqtë e tij, me të cilët luante nga një dorë shah. Kartonët e zakonshëm ku shtroheshin çdo ditë për të luajtur i kishte kalbur shiu.
Doli që doli, e mbushi trastën plot. Plot duke marrë parasysh pensionin “e majmë” që mezi e priste muaj për muaj. Rruga e kthimit u bë edhe më e ngadaltë. Ndonjë i ri i mbarë që e ndihmonte zakonisht me trastat, këtë herë ndenji larg. Sigurisht, për ta mbrojtur. E dinte mirë këtë refren. “Kush të do, mban distancë…”.
Në lajme dëgjonte çdo ditë se të moshuarit janë më të rrezikuarit. E në lagje terminologjia thjeshtëzohej e “fakti” ishte më therrës. Nuk kishte facebook, por dëgjonte zëra. Zëra që thoshin se ky i pafe virus kap më shumë pleqtë, “pleqtë duan t’i mbysin vetë”, guxonin të shprehnin ca të tjerë.
E i moshuari xha Ilir, që nuk e kishte ofendim edhe ta quanin plak, mendonte se çfarë i ka bërë kësaj bote… “Ah, moj grua të ishe gjallë, ta bëja unë kafenë”,- tha me zë pasi mbylli derën.
Ndihej jashtëtokësor.
