Nga Klodian Tomorri
Në 2 Maj të vitit 2012, qeveria e Sali Berishës miratoi një vendim, i cili shtroi strategjinë kombëtare për kalimin nga transmetimet analoge tek ato dhixhitale. Sipas vendimit, brenda datës 17 qershor të vitit 2015, asnjë televizion shqiptar nuk mund të transmetonte më në analog, por të gjithë duhet të kalonin në transmetimin dixhital.
Vendimi nuk ishte pasojë e lobimit të ndonjë grupi interesi. Ai ishte një hap i diktuar nga zhvillimet e reja teknologjike dhe një detyrim që Shqipërisë i rrjedh nga Marreveshja GE 06, e miratuar nga Kuvendi i Republikës në vitin 2008.
Kalimi nga transmetimet analoge në transmetimet numerike është një proces global i detyrueshëm për të gjitha vendet, që koordinohet nga Bashkimi Ndërkombëtar i Telekomunikacioneve, ndryshe i njohur si ITU. Shqipëria bën pjesë në rajonin 1 sipas ndarjes territoriale të ITU-së.
Pse BE dhe ITU e kanë bërë të detyrueshëm për të gjitha vendet anëtare kalimin nga analog ne dixhital? Arsyeja është e thjesht. Përdorimi më efektiv i frekuencave. Frekuencat janë të kufizuara. Transmetimi dixhital zë shumë më pak hapësirë frekuencash se sa ai analog. Ose e thënë ndryshe, për të njëjtin breze frekuencash transmetimi dixhital siguron disa herë më shumë kanale se sa ai analog.
Data 17 qershor 2015 që qeveria vendosi si afat fundor për kalimin e të gjitha transmetimeve në dixhital, nuk ishte tekë as e Doktorit as e Genc Pollos, që në atë kohe ishte minister i inovacionit, në mos gaboj. Ajo ishte një detyrim i përcaktuar dhe i sanksionuar pikërisht nga Bashkimi Ndërkombëtar i Telekomunikacioneve.
Kjo që po ndodh tani duhet të ishte bërë 3 vjet me parë. Nga qershor 2015 deri në shtator 2018, Shqipëria ka mbi tre vjet që shkel marrëveshjen GE 06 dhe për këtë ka marrë jo pak kërcënime nga Bashkimi Europian.
Kjo është e gjithë historia e kësaj pune. Tani se si duhet të veprojë qeveria me të varfërit, kjo është histori tjetër.
