Nga Kujtim Xhaja
Gati një muaj përpara u “trumbetua” në të gjithë mediat tradicionale dhe sociale mbajtja e nje koncerti te veçantë në Tiranë. Dy artistë tashmë të ndërkombëtarizuar me origjinë shqiptare do të performonin në dy netë të ndryshme. Ata ishin Ermal Meta dhe e famshmja Rita Ora. Në çdo stacion qëndrimi autobusash ishte e pamundur mos të cekte syri banera-t dhe reklamat e ndriçuara të dy këngëtarëve të njohur. Kurioziteti dhe dëshira për t’i parë dhe dëgjuar nga afër këta artistë ishte e madhe…
Dita afroi… 1 Qershor, ora 18:00…
Thuhej se diku nga ora nëntë do të performonte artisti i shumëpritur. Koncerti organizohej nga Bashkia e Tiranës, me mbështetjen e njërës nga tre kompanive më të mëdha të telekomunikacionit në vend.
Në spotet e shpeshta televizive na ishte vrarë veshi që hyrja ishte falas në këtë event. Të gjithë kishin shkuar me këtë pritshmëri. E siç thotë ajo shprehja: “Të gjitha rrugët e Tiranës të çojnë në qendër”, mbas pune, mbasdite, u gjenda pikërisht atje.
Turmat e para të njerëzve ishin mbledhur, skena ish vendosur, këngëtari po bënte provat gjenerale para se të niste nata festive.
Ç’të shoh!!! Përreth skenës ku do të performonin artistët ishte vendosur një pengesë, në formën e një gardhi me hekura, I ngritur afërsisht një metër nga toka. Kjo ish një zonë e “privilegjuar”. Aty, jo çdokush mund të hynte. Zona në fjalë ishte pjesa më e mirë, nga ku mund të shquaje dhe të dalloje pa shumë mundime këngëtarët.
Që të ishe pjesë e saj duhet të kishe me vete bileta…Me të dëgjuar këtë, vura re një zemërim në fytyrat e njerëzve, një turbullim në mimikat e tyre…Dukej sikur u gjendën përballë një pabesie…
“Pse qënka me bileta?!”Po në tv thuhej hyrja e lirë?!”-filluan t’iu revoltoheshin ata policëve bashkiakë, të cilët qëndronin në pritën matanë pengesës. U krijua një amulli… turma anës gardhit zuri të shtyhej. Nuk e përtypte dot faktin, sesi shumë afër tyre, një pengesë matanë, ca njerëz të tjerë do gëzonin kushte të tjera. Të gjithë, siç ishin iu rebeluan me egërsi “policëve të gjorë”. Këta të fundit bënin cdo përpjekje për të qetësuar turmën e acaruar.
Adoleshentë, fëmijë, burra, gra, pleq e plaka, madje edhe një grup italianësh kish mbërritur për të dëgjuar live këtë eveniment. Italianët, afrohen tek gardhi, bëjnë një pyetje, mesa duket kuptojnë diçka, rrudhin vetullat edhe largohen pa bërë shumë rezistencë. Përballë meje shoh orvatjet e një polici, i cili po i thoshte një zonje të pjekur: “Zonjë, të lutem, duhet të kesh biletë që të hysh këtu, biletat ishin falas, mund t’i kishe gjetur më përpara..”
Turma me të dëgjuar këtë revoltohet më shumë! Nuk kishte logjikë! Hyrja ishte falas me demek, bileta falas, po ku shpërndahej kjo biletë? Pas gjysmë ore, vihet re një grup të rinjsh dhe të rejash, të cilët mësyjnë hyrjen e “blinduar” mirë.
Me bileta në duar dhe me një pamje serioze, ca të nxituar zënë vendet e para, afër skenës. Këta ishin më së shumti punonjësit e bashkisë së Tiranës dhe një pjesë e mirë e administratës publike dhe punonjës të kompanisë, e cila sponsorizoi eventin.
“Zona e privilegjuar” ishte vetëm për ta. Ata kishin mundur t’i siguronin biletat si një dhuratë, nga shefat e tyre.
Të gjithë ishim në një shesh publik, në një event të organizuar nga bashkia, e cila paguan, organizon një event me taksat tona. Ne, me fjalë të tjera kishim paguar në një mënyrë, për të qënë aty. Kjo ndarje pse duhej të bëhej?
Në çdo vend të botës, koncertet, eventet artistike, kulturore, festive bëhen ndër të tjera edhe për të bashkuar njerëzit, t’i unifikojnë ata nën një mbremje të vetme dhe të dëfrejnë turmat. Tek ne akoma ekziston mendësia e ndarjes, e një ndarjeje simbolike, pa asnjë vlerë monetare.
Aty pashë fansa, adhurues të flaktë të këngëtarit, të cilët dinin përmendësh çdo tekst të këngëve të tij. Vallë a nuk e meritonin ata të ishin afër tij, më shumë se disa të tjerë, të cilët, për faktin e thjeshtë që punonin në bashki e gëzonin këtë të drejtë?
Muzika, arti nuk është për të vendosur barriera mes njerëzve, asnjëherë nuk e ka patur këtë qëllim. Madje, në të shumtën e herëve ajo i ka prishur, hequr, shkatërruar këto barriera, të cilat rëndom vendosen si “kushte” nga disa organizatorë publikë dhe privatë, në një shesh, që mbi të gjitha është i të gjithë qytetarëve.
Kjo ndasi ish pjesa më e keqe a atij spektakli. Vallë ç’do t’i kushtonte bashkisë dhe kompanisë private ta linin gjithë sheshin e lirë? Të lirë për këdo, i cili kish dëshirën e madhe t’i shihte afër këto figura që janë kthyer gati-gati në mite nga ekspozimi dhe përfolja aq e shpeshtë e mediave.
Fansat kanë mundësi vetëm një herë t’i shohin kaq afër tyre, sepse evenimente të tilla janë vërtetë të kripura. Edhe një herë të vetme, ata do të jenë të ndarë për t’u kënaqur.
Shumë portale flasin për shuma marramendëse, të cilat kanë qarkulluar që këta artistë të performojnë këtu. Nuk dua të hap këtë diskutim, por dua të ndalem tek mënyra sesi entitetet publike dhe private kanë qasje ndaj publikut të tyre, I cili duhet të jetë i barabartë në vlera, mundësi dhe shanse edhe kur argëtohet. Është e drejta e tij të jetë i tillë…
