Luçiferët ende gjallë të KGB-së në Tiranë garantojnë se Shqipëria dhe Rusia nuk humbin as fitojnë

Nga Edison Ypi

Reagimi i diplomacive perëndimore pasi e keqja ndodhi, ardhur sipas parimit “pasi na dogji qulli, i fryjmë kosit”, ishte një gjest i vonuar i palavdishëm i Perëndimit pasi Rusia e bëri baltë. Vjen era myk hollivudian nga koha kur letrat shkruheshin me penë e bojë. Globalizmi nuk kishte trokitur. Interneti nuk ishte shpikur. Fejsbuk nuk kishte. Selfie nuk bëheshin. Perëndimi, ku jetohej mirë, ishte një bablok i pasur dhe i dhjamur jo fort i vëmendshëm të cilit ja hidhje kollaj sepse spiunët nuk i kishte idealistë por rrogëtarë.

Lindja ishte një fukareshë e egër plot me burgje dhe gulage që me anë të spiunëve heronj idealistë të betuar për të mos j’u ndarë spiunllëkut deri në pikën e fundit të gjakut, Perëndimit të ngathët në ksi punësh i vidhte teknologjinë e tij dhe i përçante Diasporën e vet.

Aso kohe në Shqipëri qarkullonte ideja se CIA ishte një trutrashë që na kishte halë në sy, ndërsa KGB-ja ishte spiunazhi më i fortë në botë. Për të mos mbetur asnjë dyshim se edhe Sigurimi ynë plot me heronj të heshtur rrugaça dhe kopila marrë nga rruga dhe jetimorja, nuk mbetej prapa, adhurimin mbarëpopullor për KGB-në lavdiplotë nuk e pengonin por e inkurajonin.

Çfarë po ndodh sot me spiuna, helmime, qeveri që refuzojnë diplomatë, përveçse e trishtë, është edhe e kuptueshme, pse jo dhe normale. Çfarë në këtë mes është aq anormale sa të bën ta çash fytin tënd me bishtin e lugës, janë adhuruesit e Sigurimit nëpër gazeta dhe televizione të cilët simpatinë për KGB-në e kanë të shkruar në ballë.

Luçiferët ende gjallë të KGB-së në Tiranë dhe të Sigurimit në Moskë, garantojnë se sa kohë Edi Rama ngjan me Pjetrin e Madh, Sali Berisha me Napoleon Bonapartin, Teatri Kombëtar me Balshoi Teatrin, sa kohë Pushkini lexohet, Kalinka dëgjohet, Kazaçoku vallzohet, nëndetset janë shitur për skrap, me dy apo më tepër diplomatë më pak, Shqipëria dhe Rusia nuk humbin as fitojnë, mardhëniet nuk cënohen. Që mardhëniet të cënohen, duhet së pari të ekzistojnë.