Nga Enkel Demi
Me bërjen publike të përgjimeve të italianëve, kemi të bëjmë me konfigurimin e dy lëvizjeve, njëra është antirevolucionare dhe kërkon rrëzimin e qeverisë, tjetra është revolucionare dhe i ka rrënjët thellë në dashurinë që gëzon populli për pushtetin. Nuk është vështirë që të kuptohet se antirevolucionarët janë opozitarët dhe revolucionarët pala tjetër. I gjithë mekanizmi ynë vendor po lufton me armë të vjetra, ndërsa duket se nuk dëshiron të shohë një të vërtetë në sy, e cila është zhvilluar jo shumë mote larg tek fqinjët tanë, Maqedoni.
Përgjimet e para që dolën në shesh në mediat e Shkupit u shpërfillën nga Gruevski, i cili paraqitej si njeriu me më shumë pushtet në të gjithë Ballkanin, një farë Putini që e kishte blerë pushtetin në mënyrë kapilare. Rezistenca e Gruevskit, e mbështetur me dy duar nga Presidenti i këtij vendi, shndërroi drejtuesin më opak të politikës në rajon, Zoran Zaevin të merrte përmasën e udhëheqësit. Sa më shumë u rezistonte përgjimeve qeveria me Gruevskin në krye, aq më shumë dilnin përgjime të reja dhe kjo “lojë” zgjati me muaj, por jo aq shumë, sa sot kemi përmbysje të pushtetit dhe pas zgjedhjeve vendore të së djelës së shkuar rrënimin e plotë politik të Gruevskit.
E gjitha kjo ndodhi, sepse ashtu si në Shqipëri edhe në Maqedoni aksioni politik nuk iu la më në dorë faktorit lokal, por atyre që realizuan planin e përgjimeve dhe i futën në thes kapadainjtë e sllavo-maqedonëve. Pra, ishin amerikanët, italianët, anglezët, europianët, pak rëndësi ka; ishin ndërkombëtarët që e gatuan çorbën, kurse opozita e atjeshme u kthye vetëm e vetëm në zëdhënës. Nuk bëri asnjë gjë më shumë.
Në Shqipëri ka pak ditë që po vihet në jetë i njëjti skenar. Janë italianët, amerikanët, europianët, kjo nuk ka pikën e rëndësisë. Ata kanë lëshuar “raketën” e parë dhe natyrshëm interpretimin në shqip do e bëjnë prokurorët vendorë, qofshin edhe prej Tropoje apo politikanë të Tiranës, qofshin edhe me letra hollandeze. Është sikur ndodh në Teatrin Kombëtar që vendoset një shfaqje dhe regjizori është i huaj, por aktorët flasin shqip.
Ndaj tubimet për mbrojtjen e Saimirit nuk kanë kurrëfarë vlere, se ata kanë me nxjerrë të tjera përgjime. I shpotitën 1500 faqe, sollën në mbrëmje dhe 400 faqe të tjera. Do shpëtojë Saimiri, gjë që nuk është aspak çudi, do dalin të tjera foto, përgjime, fakte për të tjerë, derisa e pëgëra të bëhet mullar. Duhet kuptuar që kemi të bëjmë me një proces pa kthim, tek i cili nuk ka efekt evokimi i krimit të Gërdecit, korrupsioni i Rrugës së Kombit apo tragjedia e 21 janarit, pasi këto përgjime sjellin një zullum që shqiptarët nuk ia bënë tokës së vet, por tokës së atyre që ne i quajmë “ndërkombëtarë”. Këta të fundit edhe mund të bëjnë si naivë, kur i ngatërrojmë në “leshelinë albaneze”, por nuk të falin, nëse kapërcen detin dhe bëhesh njësh me organizatat mafioze dhe kriminale, duke bërë furnitorin kryesor të Europës dhe ishullit britanik. Kjo është gafa e cubave të Shqipërisë, sepse si në filmin e Oliver Stone u joshën nga ëndërra: “The World is mine”, ndaj si dhe shkruante Besnik Mustafaj dikur për një tjetër stinë, kjo i bie të jetë “Vjeshta pa kthim”.
