Nga Mira Kazhani
Nuk e kam thënë unë fjalinë që vendosa në titull, por Bradley Cooper në filmin e tij “A star is born”. Aktori i pashëm i Hollivudit po përlot të gjitha kinematë me filmit ku luan së bashku me Lady Gaga-n dhe që ka vendosur të jetë edhe në rolin e producentit për herë të parë. Sikundër s’jam eksperte kinemaje dhe kritikën ia lë New York Times, filmi ishte një subjekt që të kujton se dashuria ekziston, se dashuria vdes në fund, se dashuria të jep dorën, të ngjit në skenë, pastaj të lëndon, turpëron, nuk vjen, ikën.. -të gjitha bashkë, siç është koktejli i kësaj gjësë që i thërrasim jetë.
Edhe unë qava, diçka sa për dashurinë, por më shumë për mesazhin e fortë që tentonte filmi i Bradley Cooper: Talenti ka rëndësi; përmbajtja dhe jo performanca; diversiteti dhe jo ndjekja doemos e një modeli; suksesi dhe jo fama; kënga dhe jo kërcimtarët; zëri yt dhe jo stilisti që të ndryshon flokët. Një film si një fletë-rrufe, si një marsh kundër maskave dhe kësaj bote, përplot me PR, fotografi, dukje, e spektakël sipërfaqësor!
Të gjithë ne e kemi një talent boll të gërmojmë brenda vetes për të zbuluar llambat tona, veç halli është tek shtegu i madh ku bota sot po futet -në imazheri! Hunda e pabukur e Lady Gaga dukej tipari më simpatik në film, sepse e puthi Bradley, dhe çdo gjë që puthet e merr dashuri vjen e bukur; ashtu si mesazhi kur Elli (Lady Gaga në rol) merr nga Jack ( Bradley Cooper një këngëtar në majën e suksesit që e zbulon vajzën e talentuar në një klub tranvestitësh, duke kënduar dhe më pas bie në dashuri dhe i jep dorën për ta bërë të famshme): Këndo, mos mendo për kërcimtarët në skenë, kënga ka rëndësi.
Pyete veten, ti që po i lexon këto rreshta: – Kë njeh mirë nga ata që të rrethojnë? Kur ke dëgjuar një këngë për herë të fundit? A janë ata që sheh në Instagram, sikur në rrugë? A e njeh më veten? A je i lumtur?
Ky është roli i njerëzve të mëdhenj e të talentuar: Ti japin botës një sinjal, një mesazh që të kthen kokën pas. Këtë bëjnë (duhet të bëjnë) shkrimtarët, kineastët, politikanët, gazetarët, edukatorët, mësuesit!
Ndoshta është efekt i filmit, por po jetojmë epokën e kërcimtarëve (nuk kam parasysh balerinët profesionistë, por nënkuptohet figurantët) të konkurseve për fëmijë e të rritur. Shih spektaklet, garë fëmijësh, të rriturish: – ti ik në shtëpi, ti rri në skenë!
Të uritur drejt një rruge që as vete s’e dimë nëse na sjellë hare dhe paqe. Të brengosur se mos nuk kemi marrë like sa duhet? Të merakosur se bota matanë po të ndjek ty. Duke përgjuar jetët e të tjerëve, duke lozur perfektin sepse gabimi sot merr dhenë online, se ti je një spektakël i përditshëm i jetës tënde.
Kjo botë e futur në garë që ka kaq shumë kërcimtarë dhe kaq pak këngë.
P.S: Në kinema pjesa më e madhe u përlotën, veç dy grave mbi 40-tat ngjitur me karrigen time, radha tre, që qeshën tërë kohës, aty ku duhet të qanin, që përqeshnin aty ku duhet të mendonin dhe ikën siç erdhën, dy tyryfyçka maja takave!
http://www.tiranapost.al/te-dhjefsha-kercimtaret-kenga-ka-rendesi/
