Nga Lorenc Vangjeli
Edhe pse ka kundërshtuar gjithmonë fort kritikat për rritjen e munguar ekonomike sipas pritshmërive, edhe pse ka justifikuar pothuaj në mënyrë bindëse faturat e mosrealizimit të të ardhurave nga tatimet e doganat, Rama në këtë rast vendosi një standard tjetër me këtë ndryshim të parë të qeverisë së inicuar nga ai vetë: krahasimin me veten, krahasimin me premtimin, krahasimin me shpresën që shënjoi si premtim në programin qeverisës.
Eshtë vështirë të gjesh fajin e ish-ministrit Shkëlqim Cani në këtë histori. Eshtë pothuaj e pamundur të ndash kufirin e përgjegjësisë së tij me atë të shumë drejtuesve të institucioneve më të rëndësishme që ai ka pasur nën varësi dhe të vetë kryeministrit që e kishte atë nën varësi. Dhe është tërësisht e pamundur të gjendet sesa ka ndikuar në performancën e financave shqiptare qoftë faktori subjektiv – mënyra e drejtimit të tyre – qoftë faktori objektiv – situata e trashëguar apo kriza evropiane dhe problemet ekonomike të fqinjëve të Shqipërisë. Por siç ndodh zakonisht në Shqipëri, ikje-ardhjet e ministrave, njëlloj si ato të ngjyrave në qeverisje, janë pak a shumë si fillimi nga zeroja. Dhe tashmë për financat shqiptare, pak a shumë, mirë apo keq, do të duket, edhe pse nuk është e vërtetë, se gjithçka do të nsië nga zeroja.
Lëvizja e Arben Ahmetajt nga ekonomia tek financat dhe ngritja e Ekonomit nga shëndetësia për të shëndoshur Ekonominë, përtej emrave të përveçëm, duhen parë si një sinjal i asaj që kërkon dhe asaj që pret kryeministri. I pakënaqur me performacën financiare të institucioneve në vend, ai sakrifikon Canin duke “sakrifikuar” edhe shpresat që kishte pasur tek ekonomia me Ahmetajn; duke çuar Ekonomin tek superministria e ekonomisë, Rama jep edhe një mesazh për natyrën dhe shtysën për karrierë në PS. Një rrugë e cila nuk kalon domosdoshmërisht nga korridoret e partisë së tij.
Pak dihet për momentin për të tjera arsye që kanë kushtëzuar këtë vendim të papritur të kryeministrit. Po të dëgjohet retorika politike e opozitës që edhe kësaj rradhe qëllon kuturu, ka ndodhur vetëm një “gradim hajdutësh”. Sipas saj ka ndodhur vetëm shpërblimi i besnikëve të Ramës, por pa u thelluar qoftë dhe një çast më shumë për të bërë pak politikë të mirëfilltë për të dhënë përgjigjet e saj për pyetjet: “Pse ndodhi? Pse tani? Pse kështu?” Ato përgjigje do të ishin të vetmet mënyra që në një mënyrë apo një tjetër edhe vetë opozita të merrte një kapital, qoftë dhe modest politik, edhe publiku të ndjehej i shërbyer në mënyrën që mund ta bëjë vetëm opozita. Dhe në vend të saj, shumë më shumë konkret se Basha, ishte opozitari i Ramës brenda PS-së Blushi, i cili e pikturon situatën me ngjyra të errëta: “Ekonomi e përkeqësuar, taksa jo të balancuara, shumë pak politika për të varfërit, performancë e dobët e administratës fiskale…”.
Sa herë që politika apo politikanët shqiptarë ndeshen duke qenë në dy skaje të largëta segmenti që nis nga e bardha e përfundon tek e zeza, e vërteta qëndron diku në mes. Tek zona gri. Për momentin, ky hap i parë i kryeministrit është i dyti ndryshim në qeveri mbas atij të ministrit të drejtësisë që ju kërkua nga aleati Meta. Nëse do të ketë të tretë, kjo pritet të verifikohet. Sepse ndryshe nga sa mendohet zakonisht, politika është si shahu. Kush luan në të, duhet të llogarisë lëvizje pas lëvizjeje me “nëse bëj këtë dhe nëse bëjnë atë”!
