Nga Alma Nikolli
Po ecja në rrugë, në trotuarin për këmbësorët ngjitur me atë të rrallin për biçikleta, kur dy topa letre ranë nga pema mbi mua. Po kaloja nën pemë me gjethe gjysmë të ikura, pa fruta, por sigurisht që nuk më ranë prej saj. Është e vërtetë që letrat vijnë prej pemës, por nuk ndodh ashtu natyrshëm, pa ndërhyrë pak dora “përpunuese” e njeriut.
Ktheva kokën dhe shoh disa fëmijë që qeshnin. Ishin diku rreth 7 metra larg meje. Aq larg sa të mund të iknin nëse unë do zgjidhja t’i shaja, kërcënoja, apo injoroja. Këto fjalë janë pak të rënda për t’iu thënë një fëmije, unë kam vetë nipa e mbesa, ama në jo pak raste në rrugët e Tiranës këto ndodhin.
U ktheva disa metra mbrapsht. “Mos ikni, nuk do ju bërtas”, iu thashë. Filluan të më afrohen. 4 djem dhe një vajzë. Për mua nuk ishin më shumë se 9 vjeç. Të veshur mirë dhe të buzëqeshur. Hoqa kufjet dhe me humor pak të prishur dhe e buzëqeshur u them: “E kuptoj se po luani, edhe unë kam qenë sa ju, bëja prapësira dhe lozja në rrugë. Ditën e gënjeshtrave shkonim nëpër shtëpi dhe gënjenim të rriturit, loznim me baltë, skulptorë ishim, po nuk gjuanim njeri. A nuk mund të shpikni lojëra? E dini që ai top letre aq i vogël mund ta lëndojë dikë, ja ka njëmijë halle dhe i duket sikur edhe ju më të pafajshmit jeni kundër tij…Po sikur të gjuani dikë që është në humor të keq dhe të sillet keq me ju? Fëmijë jeni, të pambrojtur. Pastaj duke hedhur letra në tokë ndotni ambientin.”
“Për Zotin mirë e ke ti”, tha më trupvogli prej tyre dhe i mori të gjitha topat që mbase ishin të përbërë me fletë Matematike, Gjeografie a Biologjie dhe i hodhi në oborrin e ndërtesës aty afër. S’e di sa vlerë pati që unë e këshillova pasi i kishte hedhur aty, se fare pranë ishin koshat. Shkëmbeva edhe pak fjalë me ta dhe ika e pazemëruar.
Më tej rrugës po mendoja…Fëmijët lindin tabela të pashkruara. Të mbrapshtë e të mbarë i bëjmë ne. Gjenitë janë gjenetikë, ndërsa mistrecët e pandreqshëm qenie shoqërore. Unë nuk jam prind, nuk di si është të jesh prind dhe nuk kam mundësitë jetësore të këshilloj një prind si të jetë, ama di që janë përgjegjësit kryesorë për ta. Edhe prindërit nuk kanë faj për fushat, parqet, lojërat, kurset jashtëshkollore që mungojnë, por kryesisht ata kanë faj. Kanë faj që servilosen, luftojnë për një post, rrinë pas shefit a kryetarit dhe pastaj kur kalojnë në rrugët pa parqe të fëmijëve të tyre lirojnë pak kollaren dhe bëjnë sikur gjithçka lulëzon…
