shkruan Fahri Xharra
Mamastiri i Hilendarit është në ishullin e Halkidikit, në veriun e Greqisë. Kjo ujdhesë i ka tre t’ashtuquajtur gishta dhe Hilendari është në gishtin lindor, i cili quhet Mali i shenjtë, Mali Athos. Sipas serbëve, rruga që duhet bërë të arritur te manastiret duhet të kalohet përtej pirgut të Kral Milutinit dhe kryqit të Car Dushanit, kryq i cili është ngritur aty ku është pritur cari serb.
Kjo ishte pak sipas verzionit serb, tani të kalojmë në temën që duam ta trajtojmë – Pirgu i Gjon Kastriotit, t’atit të Skënderbeut.
“Pas një manastiri, gjenden rrënojat (kjo prapë sipas burimeve serbe), e pirgut shqiptar (Arbanashkog ili albanskog pirga). Shënime të sakta për kohën e ndërtimit të pirgut Alabanas apo pirgut të Shën Gjergjit nuk ka, ndoshta janë zhdukurdhe nuk ka dëshmi se kush e ka ndërtuar, por një gjë është e sigurtë që se këtë pirg e bleu Gjon Kastrioti rreth vitit 1430, babai i Gjergj Kastriotit Skënderbeut, që të shërbejë si vend ikjeje në rast nevoje. Reposhi, vëllau i Skënderbegut dhe Gjoni këtu priftëruan dhe u varrosën, pra në Hilendar pas vdekjes.
Ja një anomali që serbët në këtë shkrim e thonë: “Inače su Srbi Kastriote bili veliki ktitori Hilandara i svojim adelfatima su ga značajno pomagali.”, pra në shqip: “Serbët Kastriotë ishin dhënës të mëdhenj për Hilendarin”. Deri në disa rreshta më sipër Kastriotët ishin Albanci tani menjëherë u bën serbë???
Pra, kështu qendron varianti serb për Pirgun e Shën Gjergjit, i cili sot është në gjendje të mjerueshme, si e shihni edhe në fotot e postuara. Por, në një gedhendje bakri të vitit 1757 ky pirg shihet në gjendje të mirë me muret mbrojtëse.
Ky ishte varianti serb i shpjegimit të ortodoksisë, por si e sqaron Jusuf Buxhovi çështjen serbe të mesjetës në librin e tij “Dardania – Antika, Mesjeta”, libër që u promovua dje në Gjakovë?
Historiografia shqiptare duhet të redifonojë qëndrimin ndaj Dardanisë dhe të Rashës Nemanjane…
– Theksime nga fjala e Jusuf Buxhovit në promovim e librit “Dardania – Antika, Mesjeta” në Gjakovë:
“Ndjehem i nderuar që jam në mesin e intelektualëve që tubon shoqata “Jakova”. Po ashtu, ndjehem i nderuar që promovimi i librit “Dardania – Antika, Mesjeta” fillon pikërisht në një ambient kulturor, që nga aspekti historik dhe shpirtëror, paraqet ADN-në e shqiptarizmës që për fat të keq, gjatë këtyre njëzetë viteve të fundit është degraduar shumanshëm. Libri im, që është një thellim i mëtutjeshëm i çështjeve që kam parashtruar te “Kosova” në tetë vëllime, pretendon që rolin e Dardanisë si mbretëri e rëndësishme e antikitetit, e minimizuar ose e anashkaluar qëllimisht nga historiografia jonë institucionale me ngarkesa ideologjike dhe limitet e historiografisë serbe, ta rikthejë në vendin që i takon dhe e meriton, pra si qendër e antikitetit dhe bërthamë e identitetit shtetëror arbëror-shqiptar nga mesjeta e këndej. Po ashtu, Dardania, trajton edhe aspektin tjetër, të mbetur pezull ose të keqinterpretuar nga historiografia jonë institucionale në Tiranë dhe Prishtinë, rreth krishterimit dhe rolit të ortodoksisë si pjesë e trashëgimisë sonë shpirtërore, e përvetësuar nga politika hegjemoniste serbe, e cila krishtërimin ortodoks e ka konvertuar në kishë ortodokse serbe, madje me autoqefali nga shekulli XIII, gjë që është një gënjeshtër, ngaqë autoqefalia e kishës ortodokse serbe është siguruar në vitin 1923, pra pas shtatë shekujsh, pasi që të jetë formuar shteti hegjemon jugosllav i pranuar në Konferencën e Paqes në Paris në vitin 1920. Ky falsifikim, ka ndikuar, që shteti i Kosovës, me pakon e Ahtisarit, t’ia dorëzojë “tapitë historike” Serbisë! Në pjesën e Shtojcës, paraqiten faktet dhe dokumentet e shumta bizantine dhe të tjera, të cilat tregojnë për falsifikimet e historiografisë serbe, qoftë duke i konvertuar tribalët në serbë dhe Rashën Nemanjane tribale në Serbi, qoftë duke konvertuar krishtërimin orotodoks, me çka shqiptarët përjashtohen dhunshëm nga hisja e tyre e madhe në të, që për pasojë ka edhe shkëputjen nga trugu i tyre historik! Theksimi i këtyre fakteve në librin “Dardania” ngre çështjen e demistifikomit të gënjeshtrave të historiografisë serbe rreth Kosovës djep të shtetit mesjetar serb, që lidhet me Rashën dhe Nemanjajt tribalë, siç ngre edhe kërkesën imediate që historiografia institucionale në Tiranë, Prishtinë dhe gjetiu, të lirohet nga këto gënjeshtra, në mënyrë që t’i rikthejë tapitë e identitetit shoqëror dhe politik arbëror-shqiptar nga mesjeta, të cilat gjenden pikërisht në hapësirën e Dardanisë dhe të Maqedonisë, në rrethanat kur Bizanti po shthurej, ndërsa strukturat autonome po formësoheshin, ndër të cilat Rasha dhe Nemanjajt tribalë ishin pjesë e rëndësishme e këtij zhvillimi. Heshtja apo injorimi i këtyre fakteve doemos, historiografinë tonë e sjell në rolin e zëdhënësit të historiografisë hegjemoniste serbe, ndërkohë që identitetin historik të shteteve shqiptare (Shqipërisë dhe Kosovës) e vë para rrezikimit të sprovave ekzistenciale”.
Pra, jetojmë në epokën e falsifikimeve serbe për një histori që nuk është e tyre.
Gjakovë, 12.09.20
