Nga Edi Oga
Duhet të ketë qenë viti 1984.
Si çdo qershor, edhe atë vit ndenja një javë tek Xhema, në fshat. Kisha edhe njerëz më të afërt se ai në fshat, kushërinj të parë, por me Xhemën më ngjiste më tepër. Baballarët tanë ishin shokë fëmijërie. Ç’nuk bënim atë javë! Dy fëmijë të shkathët me liri (gati) të pakufizuar! E bukura tek Xhema ishte se nuk të qortonte askush, edhe kur bëje marrina të tepruara!
Kur vinte dita, gjyshja e Xhemës më hipte në autobuz dhe në një trastë lecke, më fuste gjithnjë një pulë të gjallë. Pula bëhej mikesha ime e verës. E mbaja të lidhur prej këmbe në ballkon, por me ditë e lëshoja të kulloste në një fushë me bar jo larg shtëpisë.
Zakonisht e thernim në fillim të shtatorit.
Çuditërisht, unë nuk e kisha problem kur e shihja mbi pilaf, në pjatën time, madje kisha privilegjin e kofshës dhe gjysmës së mishit të bardhë!
Atë verë, pasi unë kisha kryer javën e Xhemës, ngjau diçka e re për mua; pulave u ra sëmundja dhe ngordhnin në masë. “I shojti flama”, dëgjoja nanën tek fliste me komshijet. I tregonin edhe në lajme. Sëmundja bëri namin edhe në pularitë shtetërore.
Unë isha i qetë. Madje i lumtur. Pula ime në ballkon, gëzonte shëndet të plotë!
Gjyshja e Xhemës vinte shumë rrallë në shtëpinë tonë dhe gjithmonë në dimër, kur në fshat nuk kishte shumë punë, prandaj u habita kur atë ditë gushti e pashë të ulur në divan, teksa rrufiste kafen turke me nanën time. “Me siguri ka ardhur të më marrë pulën, ngaqë të vetat i kanë ngordhur”, mendova. Dhe kisha pasur të drejtë. Plakat po bisedonin pikërisht për atë gjë.
“Nuk ka shanse që dikush të më marrë mua pulën”, bërtita sa gati më dëgjuan. Renda në ballkon, mora pulën dhe dola tek fusha. Për fat, rrotull nuk pashë njeri.
Kisha shumë emocione, por edhe më tepër isha i vendosur.
Ishte hera e parë që thera një pulë.
Gjithashtu hera e parë dhe e fundit që nuk hëngra pilaf me pulë!
