Nga Alma Nikolli
Një moment mbasditeje, kur je përgjumësh, gati në ëndërr dhe një trokitje e portës që hapet atje diku larg në oborr të zgjon kujtime.
E struk kokën nën jastëk që të zhytem në errësirë e të mos i humbas.
M’u bë sikur isha shtrirë në një lëndinë luleshumë, si atëherë kur mirëqenia s’ishte aq shkatërruese sa për ta betonizuar oborrin.
Gjasme për të larguar kërminj e buburrecë. Po buburrecat bashkë me diellin e plasarisin shtresën e betontë.
Gjallesat e vogla e të padëmshme, në ato çarjet e vogla ecin papërtueshëm e pambarimisht në një botë që është edhe e tyre, ndryshe nga ç’dëshiron njeriu.
Pastaj isha diku tjetër.
Ashtu vrap, në si punë ëndrre, nga skena në skenë, pa kuptim, me dëshirë.
E zhytyr nën nënkresë.
M’u bë sikur zogjtë filluan të këndojnë dhe më shumë, e unë zgjata kokën te dritarja plot trëndafila e shtëpisë përdhese që nuk është më, të shikoja kush erdhi.
Në dhomë nuk kishte njeri, m’u bë sikur më panë ato gratë sybukura të kartolinave të ngjitura në pasqyrën e një rafti të varur lart në mur, për të kursyer vend.
Jo se dhoma ishte e vogël, por se ishte e mbushur plot me dashuri motrash që ndanin të njëjtën hapësirë.
M’u bë se gjeta aty një bluzë portokalli fije-fije që nuk e di pse e mbaj mend dhe e vesha mbrapsht për të dalë shpejt, se dita nuk kishte kohë të më priste.
Koha ecën shpejt kur je fëmijë, do të të rrisë, sikur ka zili.
M’u bë se shkuam te shtëpia e shoqes dhe hëngrëm reçel fiku e pimë kafe. E bënim sa herë nuk kishte njeri në shtëpi.
S’e di pse, një fëmijë është përgjithësisht qënie e rrezikshme për prindin, edhe kur rri urtë, po kurdis diçka. Si qetësi para stuhisë.
Edhe ne si fëmijë e dinim këtë, prandaj i shmangnim prindërit për të pirë kafe. Gjë që tani nuk e bëj, ndoshta, sepse kurrë s’do më shijojë aq shumë, ja përse nuk pi kafe. Më pëlqen shija e mirë që më ka lënë që atëherë, pse ta prish?
Unë gati me dhunë thërrisja kujtime dhe kjo mbasdite e flaktë korriku këmbëngulshëm ma pamundësonte nnkresën mbi kokë.
E hoqa, bashkë me të dhe atë botë.
Nxehtë dhe njerëz që flasin atje te tavolina mbi beton. Hynë nga dera që më magjizoi mbasditen.
Dhe i besova asaj shprehjes: Kjo botë është plot dyer.
