Sheshi “Skënderbej” do të përurohet me një ceremoni festive të shtunën pasdite. Ka një polemikë të lodhshme për pemët e sheshit që nuk kanë qenë kurrë në shesh. Përherë Sheshi “Skënderbej” ka qenë i zbrazur nga bimësia. Në qendër të tij qysh kur ishim fëmijë mbajmë mend një shatërvan të vogël, por shumë të bukur. Më pas, me rrënimin kriminal që ju bë bashkisë së dikurshme, ndërroi faqe dhe i gjithë sheshi. Në vend të ndërtesës që plotësonte kompleksin e godinave të ngritura gjatë pushtimit italian mbiu Muzeu Historik Kombëtar, shprehje tipike e varfërisë intelektuale. Bashkë me të lindi një tjetër shatërvan me forma gjeometrike që hidhte ujë në hava, por ishte simbol i shëmtisë.
Tashmë, Sheshi “Skënderbej” ka zhdukur këtë çiban që ishte vendosur në qendër të tij, është i mysët dhe ka burime uji në çdo një metër, të cilat do i mbajnë pllakat e gurit të lagura, duke u dhënë mjaft hijeshi.
Ky shesh u konceptua si një simbol i bashkimit kombëtar. Për herë të parë një politikan që ka pushtet në dorë, realizoi një vepër në funksion të bashkimit kombëtar.
Kësaj duhet t’i mëshojmë dhe këtë duhet të lëvdojmë pa patur drojë se kjo gjë u bë prej Erion Veliajt ose Lali Erit si i thonë tani të tërë.
Kjo vepër (nuk e di sa metra katrorë) në funksion të bashkimit do të jetë e prekshme çdo ditë, çdo orë nga qytetarët jo vetëm të Tiranës, por shqiptarisë. Kemi thënë kaq herë se Tirana është kryeqyteti i Kombit, por pa një shenjë që ishte e tillë. Tash, mund ta themi me plot gojën që është me tërë mend kryeqyteti kombëtar, pasi në Sheshin “Skënderbej” kemi pllakat e gurit të Preshëvës, Ulqinit, Prishtinës, Malësisë së Madhe, Korçës, Gjirokastrës, Filatit, Tetovës, Shkupit e kështu me radhë. Janë bashkë, jo thjesht për bukuri estetike, por për të dhënë përherë dhe çdo herë një vokacion që shqiptarët e kanë kudo që jetojnë; bashkimin kombëtar.
E vetmja që e kuptoi simbolikën kësaj vepre ishte ambasadorja greke në Tiranë që ngriti zërin duke na dhënë të kuptojmë akoma më mirë se kemi ca fqinj krejt të lojtur nga fiqiri. Nuk ka shqiptar që proteston për emrat e qyteteve shqiptare që gjenden në murin e Parlamentit grek në mes të Athinës dhe që simbolizojnë plazmimin e Megalo Idhesë, por për fat të keq nuk ka shumë shqiptarë që t’i tregojnë vendin një diplomateje që qahet për gurët e Çamërisë në Sheshin “Skënderbej”. Merr guximin dhe proteston për dy copa gurë në mes të Shqipërisë. Ku e çon mushka këtë?
Ngriti zërin Vjollca Braho, Shpëtim Idrizi dhe Mesila Doda, por duhet të kishte folur edhe Lulzim Basha që kërkon të bëjë Vangjel Dulen deputet me votat e çamëve të Vlorës. Duhet të fliste edhe Ilir Meta si President i zgjedhur, kandidatët e shpallur për kryeministra dhe kështu me radhë. Por, sa herë që bëhet fjalë për bashkimin kombëtar heshtim dhe fshehim kokën si struci.
Ndaj, kjo vepër monumentale duhet lëvduar, çmuar, shpallur, ani se e duam apo e urrejmë Lali Erin. Është i vetmi që nuk pati frikë nga rrasat e gurëve, të cilat për herë të parë flasin më shumë se gojët e liga të fqinjëve, idiotëve të dobishëm dhe snobëve bjerraditës.
