Nga Lada Banushi
Prej datës 1 mars, Ministria e Arsimit Sportit dhe Rinisë ka nisur një fushatë online në respekt të figurës së mësuesit. Të gjithë janë në garë për të ndarë me të tjerët shkrepjen më të bukur, videon më të klikuar, momentin e shumëpritur të përqafimit.
Sot, vëmendja më shumë sesa tek mësuesi, është tek rec-u më i mirë i kamerave. Këto filtra a mjaftojnë për të shprehur mirënjohjen ndaj përcjellësve të dijes?
A shërben ai përqafim për të falenderuar punën e mësuese Servetes, Verës, Majlindës, Fatmirit, Endrit…e kështu secili prej nesh krijon listën e përqafimeve që ka për të dhuruar ndaj mësuesve, pedagogëve të preferuar. Mirëpo, dilema ime është: përqafo mësuesin apo respekto mësuesin?
Në këndvështrimin e një studenteje të dipomuar për mësuesi do ndihesha mirë nëse nxënësit do më respektonin e më pas përqafonin. Kam besimin që këtë do dëshironte çdo koleg, ama jo në një ditë por gjatë gjithë vitit shkollor apo akademik.
Le të zëvendësojmë me respekt të gjitha përqafimet ndaj mësuesve që mësimdhënien e kanë pasion, motivim, përkushtim, art, krijmtari e jo një “punë për tu bërë”. Sa prej jush hapin krahët për të përqafuar mësuesin sot?
Me të drejtë , dikush nga ju do mendonte “ nuk dua ta përqafoj mësuesin tim, nuk e meriton”. Kështu, secili mund të ndajë eksperiencën personale se përse. Kjo është normale në këndvështrimin tim.
As nuk kemi përse të shtiremi sikur punët venë vaj, sikur marrëdhënia është harmonike në çdo drejtim. Mësimdhënia e mësimnxënia nuk janë botë të ndara, ato shkojnë paralel.
Ndaj, unë sdo quhesha mësues, e ti nxënës, nese sdo kishim njëri tjetrin. Ama, shembulli i mirë fillon nga gjithësecili prej nesh nga unë, ti, shoku i bankës, kolegu…
Le të japim mirënjohje të pakushtëzuar çdo ditë, të rikujtojmë se arsimi është baza e një bote të qytetëruar, të përpiqemi të jemi të përzemërt ndaj cdo misionari te ndricimit te mendjes.
