Nga Greta Beqiri
Unë jetoj një jetë të dyfishtë! Nëse nuk më beson, dëshifroje me kujdes në rrëfimin tim! Si ta nis prezantimin, me një çkemi të thjeshtë, duke u shtirur sikur nuk jemi takuar kurrë më parë, apo të ri -prezantohem në një mënyrë tejet të sinqertë dhe shkurt, ja ku u ri-takuam sërish!
Gjithsesi, ç’rëndësi ka prezantimi, ajo ç’ka doja të thoja është që unë bëj një jetë të dyfishtë, ose në një zhargon tjetër, jetoj dy jetë, një për veten dhe një për botën, dynjanë do të thosh’ gjyshja ime. Mbaj një barrë të rëndë mbi supe për këtë vend, jam grua! Shumica më quajnë dhe femër, zakonisht kur e dëgjoj këtë term bëj sikur nuk kuptoj ç’ka duan të thonë, ndoshta si identifikim seksual, por ja ku e ri-them, Jam Grua! Faleminderit!
Devijova pak nga ajo ç’ka doja të thoja, por jo totalisht, pasi këtu nis e gjithë kleçka pse unë bëj jetën e dyfishtë.
Jetoj në një vend të vogël me afro 3 milionë banorë, ku më bie shpesh rasti të ndeshem me komshiun në rrugë dhe të mos njoh kushëririn e brezit të dytë a të tretë.
Jetoj në një vend që për të marrë vendimet e jetës, duhet të marr parasysh se ç’do mendojë bota, nuk ka rëndësi nëse unë nuk jam e lumtur. Bota po, ajo duhet të jetë!
Jetoj po në këtë vend, ku nëse merret vesh që dal me një djalë, duhet medoemos të martohem me të, sepse kështu do bota, lumturia e botës është sërish epiqendendra e lumturisë tënde.
Jetoj këtu me turp se për këta jam femër dhe duhet të nënshtrohem nën këmbët e burrit që do marr. Duhet të bëj punët e shtëpisë që pa gdhirë e t’u bëj yzmetet vjehrrinjve, se kështu e ka jeta, të mësosh se je vajzë! Turp! Do shkosh te burri nesër, Ç’do mendojë dynjaja?
…
Në lagjen time javën e shkuar një familje u shtua për të katërtën herë radhazi me fëmijë. Këtë herë u dëgjuan të shtëna, se e shoqja e të birit të botës lindi djalë, pas tre tentimeve të dështuara radhazi me vajza. E shihte me keqardhje gruan e tij, derisa u shtua me djalë, s’vuri gjumë i qetë në sy. Tani pohon se lë jetën për të dhe se duhen shumë!
Shumë vajza në këtë vend zgjodhën për lumturi vdekjen, se u martuan për sytë e botës, qanin mbremjeve me ngashërim, e buzëqeshnin për sytë e botës ditën. U shtirën për të mos zhgënjyer botën, për të mos tradhëtuar familjen në syte e asaj palo dynjaje që veç fjalë, fjalë, e kurrë me punët e veta s’u morr, kurrë te punët e veta s’i futi hundët!
Po, ne vallë, a na pyeti kush njëherë të vetme çfarë duam, çfarë na bën të lumtur? Nëse ne jo, po atëherë botën, pse?
Sa paradoksale kjo dhimbja jonë!
Tani dua ta besoj se në këtë vend është vërtet më e madhe Bota, sesa Zoti! Sa e vështirë është të jesh grua këtu, sepse mbetesh thjesht një hije, ose maksimumi një epsh seksual për lindur djem.
Lërini mënjanë banderolat me fjalë boshe që bëhen lartë e poshtë, duke thurur lavde pafund për ne. Mos u gënjeni, është thjesht publicitet! Dy jetë nën një sqetull nuk mbahen, më!
https://gretabeqiri.com/2018/03/27/dy-jete-nen-nje-sqetull-nuk-mbahen/
