Nga Skënder Minxhozi
Bujar Nishani nuk është shquar në karrierën e tij politike për ndonjë ndjeshmëri të spikatur ndaj çeshtjeve të ambjentit. Nuk regjistrohet, gjatë viteve të mandatit ministror apo edhe tani si kryetar shteti, që ai të jetë angazhuar publikisht për probleme të lidhura me mjedisin. Profesioni dhe formimi i tij kanë qenë larg këtyre sensibiliteteve e kjo është e kuptueshme.
Dje, zoti Nishani zbriti me këmbët e tij në “fushë-betejën më të madhe politike” të vendit (a ka gjë më qesharake?), në javët e fundit – tek projekti i lodrave të Bashkisë së Tiranës në Parkun e Liqenit. E bëri këtë megjithëse e di fort mirë se ky sherr ka pak të bëjë me kompetencat, rolin, imazhin dhe funksionin e kryetarit të shtetit. Presidenti e justifikoi këtë vakuum logjik, me një motiv kryesor: ai tha se preokupohet për menaxhimin e hapësirave publike dhe për mjedisin.
Hyrja e kreut të shtetit në një materie kaq delikate, sa ajo e një parku fëmijësh që është politizuar thellësisht dhe ku ka pasur protesta, përplasje me policinë, sherr parlamentar dhe akuza të rënda nga të gjitha palët, do të duhej të ishte një gjest i mirëmenduar dhe tejet i kujdesshëm. Megjithatë Bujar Nishani na ka mësuar se të jesh President, s’do të thotë doemos të jesh i baraslarguar nga palët dhe as i kujdesshëm për sinoret institucionale të postit të lartë që mban. Ai ka përqeshur në heshtje dhe me vepra, preokupimin e atyre që kanë parë tek Presidenti aktual një partizan politik të njërës palë, duke mos u munduar asnjëherë që ta kamuflojë qoftë edhe formalisht rreshtimin e tij në favor të ish-partisë që e zgjodhi.
Meqë Bujar Nishani u lodh që të ngjitet deri tek kodra e Shën Prokopit në emër të ruajtjes së ambjentit, ka vend që t’i kujtohet atij se është i vonuar, selektiv dhe i pabesueshëm në mbrojtjen e kauzës në fjalë. Nëse do të kthente kokën djathtas, vetëm 100 metra poshtë vendit ku shkoi për të protestuar, Presidenti do të shihte një hapësirë të madhe, të mbushur pjesërisht me vinça që presin të nisin punën. Është fusha poshtë digës së liqenit, të cilën planin rregullues i vitit 2012 e ktheu në hapësirë ndërtimi. Më tej, nëse do të shkonte në anën tjetër të Parkut, përballë Fakultetit Ekonomik, do të shihte sesi dy qeveritë e fundit, ajo Berisha dhe kjo aktualja, dhanë një leje ndërtimi pallati, e cila do ta betonojë dhjetëfish më keq atë copë Parku (sot e nxjerrë me hile nga njolla e Parkut), sesa parku i fëmijëve, për të cilin u trazua nga punët serioze me të cilat i duhet të merret.
Por ka shumë më tepër se kaq. Bujar Nishani ka qene anëtar i një qeverie, e cila ka dhënë në koncesion hidrocentralesh të gjithë Valbonën, e cila sot po mobilizon protestues deri edhe në Amerikë. Asnjë fjalë s’e tha atëhere Presidenti aktual, ashtu siç nuk foli as kur Mali i Krujës u kthye në fabrika çimentoje apo gropa gëlqereje që digjnin dhe djegin goma të përdorura makinash, duke helmuar mushkëritë e gjithë banorëve të zonës.
Presidenti mund të kishte thënë një fjalë edhe për faktin që parku i vetëm i lodrave në Tiranë, tek Rruga e Elbasanit, do të futet nën hijen e një tjetër kulle të lartë që do të ndërtohet ngjitur me të, edhe kjo falë planit rregullues në fuqi.
Lista e gjatë e krizave mjedisore në Shqipëri është e pafund. Ajo përfshin tragjikisht masivet pyjore, shkatërrimin e shtretërve të lumenjve dhe helmimin e ujit, tokës dhe ajrit shqiptar. Kurrë s’e kemi dëgjuar Presidentin aktual të thotë diçka për këto tema vërtetë të nxehta dhe jetike për standartin tonë të jeteës. Shqipëria e batërdisur e 25 vjetëve të fundit ka pafundësisht plagë të hapura në trupin e saj. Për pasojë, edhe ngjitja me vrap majë kodrës së Liqenit është ku e ku më e pabesueshme, kur bëhet për të ndezur fitilin e rradhës, në sherrin disavjeçar me qeverinë.
/javanews.al/
