Atdheu pa tabu (Një poemë politikisht jo korrekte)
Nga Artan Gjyzel Hasani
Sa herë kujtoj Atdheun
më vinë ndërmënd varrmihësit;
Në varrimin e tim eti dikush solemnisht përmëndi ATDHEUN
e unë qesha hidhurazi…, teksa dëgjoja duartrokitësit
ndjeva keqardhje për ATDHEUN me një copë më pak…
për herë të parë babai po merrte me vete një copë ATDHE…
servirur bujarisht mbi një lopatë…
Po ç’është vallë ATDHEU?
Një copë dhe
e hija jonë mbi të….
aty ku çdo çast jeton dhe vdes nderi,
vesi, dashuria, urrejtja, lulja, thika, epshi dhe mëria,
mirënjohja, mosmirënjohja, besa, gënjeshtra, miqësia, armiqësia…
Flasim për Atdheun, luftojmë, qajmë, mburremi, vritemi per të
kujdes Atdheun…amanet Atdheun…dhe harrojme Vetveten,
atdheun tonë më të parë, harrojmë të flasim për të, të luftojmë për të,
të qajmë për të, të vritemi për të, të mburremi për të, të turpërohemi për të,
i vetmi atdhe i yni që sa pak i ngjan atij tjetrit,
ATDHEUT me gërma kapitale,
atij që askush nuk mund t’ia shtojë apo t’ia heqë madhështinë…
Përse t’ia shtojnë? Përse t’ia heqin? Përse u dashka bërë patjetër diçka për të?
Fundja, ç’bën ATDHEU kur ne lindim, jetojmë, vdesim, kur sjellim fëmijë në jetë …
në gëzimin tonë, në fatkeqësinë tonë, në brengën tone… çfarë bën ai?
I ka parë kush lotët e Tij?
A nuk jetojmë në të njëjtin Atdhe bashkë me miliona batakçinj,vrasës,hajdutë?
A nuk themi fjalët më poshtëruese, gënjeshtrat më të mëdha në gjuhën e Tij?
A nuk bëhen të mirat dhe të këqijat, nderimet dhe turpërimet në emrin e tij?
A nuk e valvisin çdo ditë flamurin e Tij edhe duar të ndyra predikuesish të paskrupullt
që flasin në emër të Tij?
ATDHEU na përket ne,
por ne jemi unë, ti, lypësi, mësuesi, prifti, kurva,
gjykatësit, vrasësit, bankierët, kopilat, murgeshat, heronjtë, pijanecët, hajdutët,
virgjëreshat,ushtarët, policët dhe poetët… nxënësit që buçasin korridorët
dhe të gjithë njëzëri bërtasim: ATDHEU !
Cili vrasës s’e ka kënduar Himnin Kombëtar?
Më bukur nga të gjithë e këndojnë diktatorët.
Po kush do të më tregojë pra ç’është Atdheu?
Kuptimin kësaj fjale kush ia gjen? Dheu i atit?
I gjyshit apo i stërgjyshit?
E ç’di Atdheu për ta, për timin a tëndin fjala vjen?
ATDHEU është egoist si një fëmijë i përkëdhelur…
Dhuroji Atij jetën tënde, përkujdesjen, dashurinë,
pasurinë, besën tënde, burrërinë, nëse vërtet je burrë
e ATDHEU s’do të të harrojë…
Falja batakçiut më të ndyrë të gjitha këto, edhe jetën tënde
e natyrisht edhe ai s’do të të harrojë kurrë…
ATDHE, të nëpërkëmbën! Të poshtëruan!
Të zbardhëm faqen! Të lartësuam! Në përjetësi ndriçon!
Gjepura…pallavra…fjalë boshe…
ATDHEU bën pa virtutin e tij po aq sa edhe me vesin tonë…
Kur vdiqët, ju vranë, ju përdhunuan, kur nënat qanin mbi varret tuaja
a vdiq ATDHEU?
ATDHEU është i pavdekshëm si çdo gjë pa jetë.
Ata që lindin, lindin në Atdhe.
Ata që vranë, vranë në Atdhe.
Ata që u vranë, u vranë në Atdhe.
Teli me gjëmba rrethoi në Atdhe.
Lulet që çelin, çelin në Atdhe.
Edhe ato që vyshken, në Atdhe vyshken…
Në Atdhe luhet tragjedia e njerëzit derdhin të hidhurit lotë.
Në Atdhe luhet komedia e njerëzit qeshin të lumtur…
Në Atdhe luhet edhe drama e njerëzit as qeshin… as qajnë dot…
A iu kujtua ndonjërit Atdheu, ndërsa bënte dashuri,
martohej a divorcohej, pronësohej a shpronësohej,
varfërohej a pasurohej, vritej a vriste, lindëte a vdiste?
E kujtoj ATDHEUN, kur në çaste delirante e pandeh veten hero.
Më pas, si pas çdo deliri, qesh si i marrë, qaj si i çmëndur.
ATDHEU!
Brodha nëpër botë dhe kudo njerëzit ngritën supet, kur dëgjuan emrin e Tij…
Brodha nëpër Atdheun tim e kudo njerëzit ngritën supet, kur dëgjuan emrin tim…
Brodha kudo nëpër VETVETEN time…
vrava e më vranë, dashurova e më dashuruan, mallkova e më mallkuan,
përkëdhela e më përkëdhelën, tradhëtova e më tradhëtuan, fala e më falen…
e përsëri…përsëri…urreva e më urryen, gënjeva… më zhgënjyen,
por më njohën… e më thanë “JE TI!”…
ATDHEU!
Kujt duhet t’i krenohemi me emrin e Tij për sa kohë nuk e dimë
pse duhet D-O-M-O-S-D-O-SH-M-Ë-R-ISH-T të jemi krenarë?
Si mund të kenë Atdhe ata që kanë humbur Vetveten?
Njeriu pa Vetvete s’është veçse lypsar…
ATDHEU!
Ne dimë të vrasim. Të na vrasin. Të vetvritemi.
Dimë edhe të varrosim të vrarët. Dhe vetveten.
Çdo çast i dhurojmë gropa të reja, solemnisht i quajmë varre
që më pas të krenohemi me to. Ne s’dimë të dhurojmë jetë.
Vdekje po.
A thua jemi lindur të pajetë për t’u mburrur gjithmonë
me të rënët, me të vrarët, me të vdekurit?
ATDHEU u lodh nga vdekjet tona…u neverit… u ngrit
e u largua nga ceremonia jonë e përjetshme mortore…
Teksa kazma grryen prej trupit të Tij gjakun e ujshëm…
teksa duart shkulin lule nga trupi i Tij,
oh sa lehtë rikuperohet Ai, rigjenerohet…plehërohet…
nga skeletët tanë të bujshëm…
E mohuam veten me gjithë ç’kishim
e pastaj ia falëm ATDHEUT atë çka mbeti prej saj.
Më pas, të tjerë vetmohues me lopata vetmohuese në duar
nxituan drejt vetmohimeve të reja si prindërit e tyre…
vetmohuar…
ATDHEU ka origjinalin e tij të papërsëritshëm, të paprekshëm
dhe miliona kopje të keqpërdorura si fotografi porno në xhepin e ushtarit
plot spermë dhe thërrime që i mburret rekrutit:
“E sheh këtë? E njeh? Eshtë dashnorja ime!”
ATDHEU!
Në radiografinë e Tij duken veç skeletët tanë me një gjurmë të zezë në gjoks
aty ku mund të ishte zemra jonë e vetmohuar
ose vendi, ku ne vetvritemi aq natyrshëm nga thika vrastare e kohës së humbur
në kërkim të madhështisë së varreve-ideali ynë i përjetshëm-…
kurrorëzimi i mundit…
kolera jonë e pashërueshme…
Varret tona – argumenti ynë i vetëm në Gjyqin e Fundit.
ATDHEU nuk ka vese…,
por ne luftojmë që ATDHEU të jetë krenar, mburracak, mospërfillës, egoist, i fuqishëm,
kokëfortë, i pari në çdo gjë, më i miri, më i bukuri, më i mënçuri,
më i përsosuri i gjithësisë…(“A ekzistoka përsosmëria?”
do të pyesë një nxënës mësuesen e biologjisë…).
Vishjani këto tipare një njeriu dhe do të shihni sa i ftohtë do t’ju duket,
se si ftohtësia e tij buzëqeshjen do t’ju ngrijë…
ATDHEU është vërtet i dashur vetëm në Mitologjinë e Mërgimit…
një yll që sa më larg i qëndron, aq më i bukur duket
e kur pranë tij je për një çast
të tjerë yje lakmon…
por ka shpresë…ka…kur dikur do mësosh
të njohësh e të gjesh Vetveten e Vetmohuar
ta pranosh e pa kushte ta duash paskëtaj
çdo sekondë të jetës tënde për aq kohë sa do rrosh…
e bashkë me të pleqërinë…rininë…kujtimet e bukura…fëmijërinë…
çfarë sot ke e nesër do kesh e çfarë pas vetes pakthim le…
veç atëhere mund ta kuptosh magjinë
që një copë të zakonshme dheu
e shndrron përjetësisht në ATDHE…
ATDHEU shkatërrohet çdo ditë brenda meje
si mal i mallkuar me mall mëkuar
shkërmoqet pa zhurmë …ma vret përmallimin…
emrin s’ja përmënd, kur flas me veten
gjumin s’ma prish e çuditërisht nuk çmëndem
tashmë ATDHEU s’banon askund
përveçse në pallavrat e politikanëve
ATDHEU ka vdekur,
jo rastësisht fjalimet më të bukura mbahen në varrezë…
Atdheu s’është më toka ku shkel…as fushat, malet, pyjet
Atdheu është mendim në tru …sëmbim në zemër…,
po truri është i tepërt në këto kohë gjaksore
dhe zemra s’është veçse një organ që pa gjakun vdes…
ATDHEU…po cili ATDHE?
Shshshshhhh…lexomëni pa zhurmë…dhe mos u grindni
ATDHEU po pi cicë tani në thithat prej silikoni të Kurvës Plakë,
pasi është shurrosur në brekët e veta të grisura
ja…tani ajo do i vërë bebelinot…
do e lajë në vaskë se është bërë pis
dhe do na e japë ne ta vëmë në gjumë me këngë trimërie…
ATDHEU vazhdimisht është në klasën e parë fillore
tashmë në shkollën e Sorosit
vishet me xhinse dhe nuk është më proletar
qëkur marksizmi e la një çikë me barrë
si gjithnjë shkruan me dorën e majtë
por kjo s’i prish punë askujt
rëndësi ka të kuptojë leksionin e radhës
“Dikur vërtet ka pasur qindra kombe e popuj mbi dhe,
por sot në të vërtetë kanë mbetur veç tre:
arabë,
joarabë
dhe çifutë”
ATDHEU duhet çuar në SPA…
një ATDHE leshator është i papranueshem
duhet depiluar para se të q.i.h.e.t
do e bëjmë gay, meqë në këtë botë diplomatike
pink, të mirësjellshme, delikate, platonike
përdoren të gjitha mjetet e civilizuara
siç pastrohen armët në luftë
në paqe duhet larë edhe bytha se s’si dihet…
do e bëjmë edhe kurvë që të jetë me fat
s’do lëmë gjë pa i bërë ATDHEUT,
sidomos kur e quajmë MËMËdhe…
Hej, njerëz, ATDHEUT i ka ardhur një letër nga jashtë…
një letër e “jashtme”… e shndritshme…
nuk qënka letër, por ftesë për takim me prindër
ATDHEUT i paskan thyer notë në sjellje
ata që e copëtuan, e ngjitën dhe e shqitën
sa herë që e panë të arësyeshme…
ATDHEUN e çojnë për riedukim në Bruksel
të mësojë në perfeksion artin e shitblerjes të vetevetes
ATDHEUN e marrin ushtar…e armatosin gjer në dhëmbë
i vënë dhe maskën antigaz dhe e çojnë të vrasë
ose siç ndryshe i thonë të ruajë paqen në botë
dhe të edukojë popujt e pacivilizuar andej matanë…
ATDHEU është laboratori ku ata bëjnë eksperimentet
në një epruvetë futën injorancën tonë dhe djallëzinë e tyre
i përzien bashkë ideologjitë vrastare dhe filozofitë mashtruese
lugën e florinjtë me çeqet e bardhë, pak bar dhe marihuanë
Doruntinat e Rozafat, Argjirotë, Mujët, Halilët dhe Kreshnikët,
Skëndërbetë dhe Terezat, me varfanjakët anonimë që zhgrryhen te tezgat
Njeriun e Ri dhe enverët e vegjël me lypsarin me Iphone
barngrënësit me postkomunistët, lum si ne bashkëvuajtës dhe bashkëfajtorë
e që receta të ishte e plotë
edhe pak teatër kukullash të majta e të djathta
dhe pastaj na urdhëruan të gëzohemi
për ngjyrën e bukur të qelqit të ylbertë
dhe haj berihaj…
hosanna…hosanna…
dinin vërtet diçka më shumë ata që thanë
“sh.k.ë.r.dh.e.j.u nënën të të thonë baba”…
Ne jemi
një tufë delesh e gomerësh,
batakçinjsh e të pandershmish
Injorantësh e të pacipësh,
egoistësh e intrigantësh,
hipokritësh e të pabesësh,
vrasësish e halabakësh, të korruptuarish e hajdutësh
teveqelësh që për hunde na tërheqin
ankimtarësh patetikë legjendaromitikë
pordhacë e frikacakë njëkohësisht,
përderisa prodhojmë pambarimisht
plehrat që historikisht na udhëheqin…
kjo tufë jemi akoma unë dhe ti
trushplarë nga e njëjta vorbull
jemi militantë skizofrenë partish…
numra rendorë në listat zgjedhore…
ne jemi elektorat …
tufë që prodhon idhuj të rremë
ATDHEU është bërë si ne…
ATDHEU s’ka atdhe
e për fat të keq nuk ka as popull…
ATDHEU me gërma kapitale është mashtrim
i barinjve që tufën tonë në shekuj udhëheqin,
por unë uroj që një ditë festa të mbarojë
fanfarat marramendëse të pushojnë
të bjerë heshtja
dhe të kuptojmë bashkarisht
pa bujë,
pa zhurmën që madhështia e rreme pas le
atDHEU apo ATdheu.… kjo është çështja…
do na dhëmbë…
do na sëmbojë ndoshta zemra,
por sa për fillim le ta shkruajmë me gërma të vogla…
ashtu… me shkrimin tonë të keq:
atdhe
-fund-
(Shtator, 1996… Korrik 2012)
© Artan Gjyzel Hasani
