Nga Olta Beqiri
Pas thirrjeve të djeshme të protestës studentore që të martën e 11 dhjetorit të gjithë duhet të ishim të pranishëm, për të organizuar një ndër protestat më të mëdha shqiptare, e vendosa që do të isha e pranishme, me hir a me pahir.
Edhe nëse autobusët nuk do të niseshin do të merrja taksi. Edhe nëse taksisti nuk do të pranonte të më sillte në Tiranë për këtë kauzë, do të merrja biçikletën e vjetër. Edhe nëse biçikletës, frenat nuk do t’i punonin, zinxhiri do t’i ishte ndryshkur e gomat do t’i ishin shfryrë, do të merrja makinë të rastit. Po edhe nëse makina e rastit nuk do të më merrte, do marshoja në këmbë.
Sidoqoftë, erdha në Tiranë. Brohoritjet e studentëve për “Jo politikë”, “L.N. dil në bulevard, shkolla është e jona jo biznes privat”, etj, dëgjoheshin që në hyrje të “Zogut të Zi”.
Zemrën ma kaploi një ndjenjë fitoreje. Mendova “Ia dolëm”, pa hyrë ende në brendi të situatës.
Kur u afrova, shikoja studentë të cilët tundnin flamuj shqiptarë, europianë e amerikanë. Shikoja të tjerë të cilët mbanin megafonë në duar e drejtonin protestën. Të tjerë që jepnin intervista për kanale të ndryshme televizive. Disa bënin foto, disa shpërndanin ushqim, shumica ekspozonin banderolat e magjishme. Dëgjoja rreth meje njerëz që fishkëllenin, të tjerë që duartrokisnin a bërtisnin. Pas meje qëndronte një gjyshe, e cila na ofronte mbështetjen e saj.
Edhe ashtu krenare, mendoja “Ia dolëm”. Derisa, nëpërmjet rrjeteve sociale, lexova statusin e KM, i cili këmbëngulte e do të vazhdojë të këmbëngulë deri sonte në 22:00 te “Top Show” për dialog.
Pas këtij momenti, u duk sikur protesta mori një frymë tjetër. Brohorisnin për “Jo Negociata”, “Jo dialog”. Situata u duk sikur doli jashtë kontrollit që dy a tri orë pas nisjes thuajse. Disa flisnin me mikrofon në majë të pallatit, disa të tjerë përdornin megafonet.
E në fakt është cilësuar që ditën e parë të protestës se studentët nuk kanë përfaqësi. E mira është që duhet të ketë një grup përfaqësuesish. Siç kishte në 90′, kur protestën e mori në dorë Azem Hajdari me shokë.
Drerët nuk mund ta lëvizin slitën e nuk mund t’ua shpërndajnë dhuratat fëmijëve nëse në krye nuk kanë babagjyshin.
Protesta e paradites së sotme, ishte protesta më e bukur që më kanë parë sytë, pas asaj të armëve kimike. Por protesta e mbrëmjes së sotme, ishte edhe më e shëmtuar se protestat e opozitës. Studentët u ndanë në “ca të nënës, ca të babait e ca të komshiut”.
Nëse vërtetë duam ta bojkotojmë mësimin, shtëpinë e kafenë, duhet të qëndrojmë të bashkuar, duhet të diskutojmë me njëri-tjetrin, duhet të merremi vesh. Sepse siç thonte edhe John Kennedy “Nëse jemi të fortë, forca jonë do të flasë vetë. Nëse jemi të dobët, fjalët nuk të ndihmojnë dot”.
