Shkruan Fjolla Spanca
Aty rreth mesit të muajit hirplotë, shpija gatitej për nji iftar, diqysh pak ma ndrysh! Gjysh Hamdiu e kish me merak të dalluem ditën, kur dostat e xhanit i vinin rrotull odës për ta shuajtun Mallin me Fjalë t’amla! Si esnaf që ish, shokët e jetës i zgedhte me sqimë t’madhe!
“Melhemin edhe helmin, veç nji fije floku i dallon! Të nxihet loçka me t’ra për hise, dosti i rremë” -, thoshte baci jonë! Ai, Shpirt i Dashunuem n’Botna t’panjohuna për menjen e thatë!
Sa e kujtoj, Gjyshi kish rreth t’madh miqasie; ca prej punës n’Fafos e ca prej krushqive, ca prej zanatit e ca prej tregtie! krahnori i tij i gjanë, ka pasë vend kahera, me i nxanë te tanë!
Ama, dostat; ata’ ashikat e zemrës së përvëlueme për t’Mirën e t’Praruemen, për Andrrën Matanë së rremës; gjyshi i ndante açik! Zaten, me ta’ Gzonin nji nyje kërthize t’veçantë! Nji Frymë që paqtohej me përmenjen e Emnave t’Bukur! Nji Frymë që çilte ndën trandafilishte pranverore!
Ditënetëve t’Bekueme, kur avitej vakti i grumbullimit, miqtë e bacit vinin avash – avash! Këmishat e tyne t’bardha, si qjejtë e paqtuem pas rrebeshit t’shiut, kallzonin për ngazëllimin e veshun me urtni të fitueme n’përvujtni! Edhe e Bardha rrotull Plisit diftonte mote t’shkueme n’Përpjekje e thjeshtësi!
Ma t’moqmit, kur uleshin n’mider, ju banin vend, sidomos djemurisë! Ngat’a’ngat! Tanaj, burrat, n’krye të mledhisë, e nxjerrnin Qitapin! Me sytë Përtej xhamave e shuplakat e duarve hapun në prit’ ja thoshin ma t’amlave Lutje, derisaaa t’ndjehej ezani i naltë – si shenjë për t’ju afrue sofrës!
Djemtë ma t’ri, honedon kanë qenë hyzmeqarë për iftar! Prej supës deri n’fli! Sa isha imcake, tinëz, përvjet shkojsha me i kqyr! Për habi, mue m’bahej se hala pa fillue – burrat iftarin e kishin marue! Gjithnji i nxijsha nga sofra tuj u çue; fiks kur e vendonin dorën n’zemër bacin për me e urue: nera t’u rrit’ e konaku t’baftë dritë! Neve na u shtoftë muhabeti, e ty oxhaku e shneti!
– N’ato mledhi, para se t’ndahej shërbeti e haxhimakullat, qe adet miqve me ju hedhun parfum n’pllamb t’dorës!
____
unë: qysh m’ka shkue menja për haxhimakulla me shërbet!
* Nana: ani evlad! maroj, çka po pret? 🙂
unë: ja, ja!! Lana i ban ma mirë! une s’di! :/
* Nana: eh! Fortë marak i ka pasë haxhimakullat efendia … me shumë shërbet mas iftari!
unë: nana, gjithë jam përzie, kur i mledhke shokët baci … 😛
* Nana: helbete, ka dijtun diçka masi t’ka lanë me u ngatrrue anej pari … ne na thoshte pushoni sot, se boll jeni lodhun! Le t’bajnë hyzmet djelmia! Le t’msohen! Eh! Eh! Kafe – dynje!
Shkoj i gzuemi, si mos me pasë kanë kurrë!
unë: nana, jo, jo! qe unë s’e kam harru hiç qysh i bante iftaret baci!
*Nana: dorën n’zemër, kena gatue edhe atëherë! ama s’janë kanë të hajës! me shuuumë pak ngiheshin!
janë mledhun ndrysh ata! i lidhte diçka ma shumë se sa miqasia, evlad! bezbeli ish derti i shkaut … çka po bahej me Kosovë! Secili kish djemë n’gurbet! Ja u ninte zemra se herëdo’ kurdo’ barutit kish me i dal timi! besa, janë kanë fortë t’lidhun me Fjalën e Zotit! Kurrë – kurrkujt s’ju kanë përzie! As te shpija, e as te kojshia! Kanë dijte me rrnue, kand pa e idhnue!
Fjolla. 14.
