Nga Alma Nikolli
Po, jam Rom
Unë, ky që qëndron tash para jush
Jam nga stërnipat e Gangut
E bijtë e Lumbardhit
Kurrë nuk isha mjaft i bardhë
Për të bardhët
As tamam i zi për të zinjtë
Erdha vetëm t’u fal ca vargje
E të marr ndonjë duartrokitje në këmbim
Kaq më mjafton të ndihem i lumtur
Këto janë vargje të shkruara nga një poet shqiptar rom. Ai vdiq dje. E quanin Kujtim Paçaku, ishte nga Prizreni dhe për disa vite ka qenë deputet në Parlamentin e Kosovës.
Po dje vdiq edhe një rom tjetër. Ai quhej Enea Ftoj, ishte 27 vjeç dhe vdiq në burgun e Korçës. Sipas policisë për shkaqe natyrale, ndërsa sipas shenjave në fytyrë dhe fjalëve të së shoqes, atë e rrahën për vdekje.
Duket sikur në këtë vend është normale që romët të lypin, të të lajnë xhamin e makinës, të shesin rroba të përdorura, të abuzohen seksualisht që në moshë minorene, të rrihen, të harrohen barakave në lagje të izoluara, ama nuk është normale që të vuajnë.
Në fakt përveçse në kronika televizive e konferenca ata as rom nuk quhen, por gabel, pikërisht ashtu siç e kam shkruar unë në titull duke ju “vrarë” sytë.
Ai dimër i ftohtë; si vdekja
Kur kënga ngrihej në gjuhë
Veshët i mbyllja
Që të mos e dëgjoja këngën e urisë
Këtë këngë pa refren
Dëgjohet melodia
E erës kaotike
Dhe refreni “nënë, duam bukë!”
Atë mbrëmje kënduam duke qarë
Unë
Dhe njëqind violina që i mbaja në grusht
