Nga Greta Beqiri
Patriotizmi më i madh, veç 3 ditë zgjat…Nga 1-10, sa patriotë jemi ne shqiptarët?
Ah jo, s’e kam fjalën për këto kompeticionet e mëdha që zhvillohen si Eurosongu, futbolli, etj., por për ndienjën e vërtetë të të ndierit krenarë, ashtu siç dimë të themi: “Krenarë që jemi shqiptarë!”
Turp është, por këtë frazë e dëgjoja gjithmonë sa herë luante kombëtarja, dhe së fundmi mbrëmë, të cilën e përdora dhe vetë, për kualifikimin në finale të Eugent Bushpepës në Festivalin Europian. E di që shumë prej jush do më kundërvihen pas kësaj, por unë sot dua ta shkoqis kokërr më kokërr këtë realitet të shëmtuar. Si fillim dua t’ju pyes? Sa prej nesh e donin kaq shumë Bushpepën, para se të ngjitej në atë skenë? A jemi ne po të njëjtët artdashës, që kënga e Encës merr 1 milionë klikime, kurse kënga përfaqësuese nuk merr as çerekun e klikimeve? Nuk po them se është totalisht faji ynë, ne aq sa dimë, bëjmë, por mos ta bëjmë të paktën këtë patriotizëm në formën më të shëmtuar të mundshme!
Sa krenarë jemi për Eleni Foureirën ne sot, që deri më dje nuk lamë fjalë të librit të shpisë pa i thënë, se mohoi rrënjët e saj si shqiptare? Po për Ermal Metën, sa krenarë jemi, që po e fal kreativitetin e tij në emër të një shteti fqinj? Po kënga e Elhaida Danit, ju kujtohet? E mbani mend sesa krenarë ishim, deri në momentin që e lancoi këngën në Eurovizion dhe doli jashtë pritshmërive tona, dhe aty për aty e braktisëm… Po Suus, e Rona Nishliut që kur doli nga dyert e festivalit të RTSH-së, thamë se të bënte me dhimbje koke, por rrjedha ndryshoi kur ajo deri më sot e kësaj dite ka marrë rankimin më të mirë për Shqipërinë, dhe jemi po të njëjtët NE, që lëpimë atë që përshtymë, jemi po të njëjtët NE që e shamë dhe sot mburrëmi me vokalin e saj.
E dini ç’bëjmë ne? Bëjmë një patriotizëm shumë të shëmtuar dhe parazit mbi talentin e artistit, në këtë rast. (Marr shkas nga eventi i Eurovizionit, meqënëse është aktual.)
Kur citova më sipër që, nuk është totalisht faji ynë për këtë formë të të shprehurit të patriotizmit, jo më kot e thashë, sepse vendi ynë është xhepshpuar e hallexhi ngado që ta kapësh.
Kush do të ishte për ne sot Ermal Meta, nqs nuk do ishte larguar me sakrificë drej Italisë, po Foureira, Rita Ora, Dua Lipa, Bebe Rexha e shumë të tjerë, kush do të ishin dhe çfarë do ishin sot? A do na plaste? Hiç fare, as do na binte ndërmënd kush ishin. Kryetarë FRESSH-i do ishin maksimumi, ose do bënin ndonjë street art me shumë mundësi. Do thoni ju, që po ja e ka fajin shteti, nuk ëhshtë faji ynë! Esenca e gjithë kësaj është që NE jemi familjarzuar dhe jemi bërë një aq shumë me dështimet, jemi bërë miq të së keqes, duke pluhrosur vlerat tona me damkën: “Hajt mo, Shqipëri hesapi!”
Patriotizmi nuk është veç një ditë, apo dy tri, duke bërë si i flaktë përmes tastierës dhe më pas gjithë vitin t’i biesh kokës me grusht, pse lindëm këtu.
E nëse në fund të fundit na pëlqen kjo formë, le të mos e njollosim Patriotizmin për një ditë, sepse nëse do të kishte gojë ky i fundit, do të kishte ulëritur nga dhimbja dhe do të kish vjellë nga pështirësia.
