Nga Ardian Muhaj
Në vitin 2010 pak kohë mbasi isha vendosë në Londër, diaspora shqiptare e atyshme e zhgënjyer nga partitë tradicionale (për aq sa mund të quhen tradicionale parti me moshë rreth 10 vjeçare) kishte nisë të tregonte një interes të madh për dy lëvizje të reja politike, Vetëvendosje, që në atë kohë profilizohej akoma si lëvizje dhe Aleanca Kuq e Zi, që gjithashtu në atë kohë profizohej si aleancë. Natyrisht komuniteti shqiptar në Londër ishte i konsiderueshëm dhe relativisht i fuqishëm në krahasim me kryeqytetet europiane dhe rëndësia e mbështetjes së këtij komuniteti u kuptua fare lehtë nga të dy këto lëvizje të reja politike. Kështu brenda një muaji liderët e këtyre dy forcave politike Albin Kurti dhe Kreshnik Spahiu qëlloi të vizitonin Londrën.
Në atë kohë bërthama e vetëvendosjes në Londër ishte një grusht njerëzish të mirë dhe idealista. Pak e sak. Një fenomen i veçantë i këtyre dy forcave të reja ishte se i tejkalonin në mënyrë të natyrshme kufijtë e ngushtë politikë shtetërorë. Kështu që me grupin e vogël të Vetëvendosjes ishim edhe dy të Shqipërisë, ashtu sikurse mora vesh më vonë se edhe në mbështetësit kryesorë të Aleancës Kuq e Zi ishin edhe disa shqiptarë të Kosovës. Albini kaloi nje mbasdite me ne, vetevendosësit e Londrës, me mbledhje e kafe përpara se të zhvillonte të nesërmen një takim shumë të sukseshëm në një nga sallat e mëdha të LSE (London School of Economics). Interesi i komunitetit shqiptar ishte i jashtëzakonshëm dhe takimi i sukseshëm i Albinit paralajmëroi takimin po aq të sukseshëm të Kreshnikut. Për më tepër m’u krijua përshtypja se shumica e atyre që kishin marrë pjesë në takimin me Albinin ishin të pranishëm edhe në takimin me Kreshnikun. Edhe shqetësimi kryesor i atyre që folën në takimin me Kreshnikun ishte i njëjtë me shqetësimin kryesor që kishim qoftë në mbledhjen dhe kafen e bërthamës se vetevendosjes qofte në takimin e gjerë të LSE. Ky shqetësim ishte hiç më pak e hiç më shumë ishte se kur do të bëheshin parti politike Aleanca dhe Vetvendosja. Ishte një presion i dukshëm që mbështetësit ushtronin mbi këto dy forca politike të reja dhe që natyrisht tregonte qartë se këta mbështetës nuk e perceptonin politikën jashtë kuadrit të ngushtë partiak.
Gjatë dy ditëve që qëndruam me Albinin dhe gjatë dy orëve që dëgjova Kreshnikun, krijova përshtypjen që rezultoi më vonë e gabuar se të dy këto forca ndanin qëllime të përbashkëta dhe që ishin dy anët e së njëjtës medalje, dy segmente të së njëjtës prirje emancipuese në politikën shqiptare të korruptuar ekonomikisht dhe të zvetënuar moralisht. Natyrisht ndodhi ajo që mbështetësit e kërkonin me ngulm. Të dy lëvizjet u bënë parti politike dhe jo vetëm kaq. U zhveshën nga petku kombtarist dhe u futën në gardhin e politikës të skicuar e skematizuar tradicionalisht. Aleanca ia doli të ndërgjegjësojë shqiptarët për zhbërjen e marrëveshjes së detit dhe vetëvendosja ia doli të hyjë në zgjedhje dhe të marrë disa deputetë në parlament. Aleanca u përpoq të paraqitej si e djathtë, Vetëvendosje bëri çmos të paraqitej si e majtë. Aleanca për mungesë mbështetje kombtaristësh në Shqipëri mbas suksesit të detit, nuk pati më shkëlqim. Vetëvendosja për bollëk mbështetje kombtaristësh në Kosovë vazhdoi të rrisë numrat e votave, të deputetëve, të komunave e asambleve komunale dhe në të njëjtën kohë që zgjerohej fizikisht kufizohej ideologjikisht. Nga progresiste u shndrrua në konservatore. Nga shqiptariste u shndrrua në majtiste. Nga shekulli XXI u kthye në shekullin XX. Nga lëvizje e re u shndrrua në parti të vjetër. Nga përparimtare u shndrrua në nostalgjike. Për hatër të sasisë e humbi cilësinë. Shkurt u bë parti.
https://www.facebook.com/ardian.muhaj?hc_ref=ARS8X86nkOaS3O3SE85bNEWfxfLlCgy0Ufa3BGx0tAeMTB4sUf0jupqPR0bs3Rxgam8&fref=nf&pnref=story
