Deri në ditët e fundit të jetës së tij kompozitori Aleksandër Lalo nuk i mungoi ekraneve shqiptare.
Autor i muzikës të më shumë se 40 filmave shqiptarë, i dashur për të gjithë brezat, tashmë larg kësaj bote, një nga kompozitorët që ka bërë historinë e muzikës shqiptare do të mbetet i pavdekshëm në tingujt që ka lënë pas.
Në kujtim të veprës dhe krijimtarisë së tij ne po i rikthehemi intervistës që kompozitori ka dhënë për emisionin “Shih programin” në TVSH, të gazetarit Enkel Demi, me datë 4 janar të vitit 2016,
Gjatë intervistës Lalo ka rrëfyer se si 8 vitet e jetës në Kukës e lidhën përjetësisht me motivet e muzikës së Veriut.
“Kam qëndruar 8 vite në Kukës. Festivali i 11 përkonte me mbarimin e Akademisë. Në Kukës nuk isha i internuar, por vajta si muzikant. Babai i shkretë kur vajta më tha: Puno të marrësh motivet e veriut, se nuk bëhesh kompozitor në qytet. Unë jam me origjinë jugore dhe po të shkoja në Leskovik a Përmet, genetalisht do ndjehesha shumë. Në veri në fillim të gjitha këngët më dukeshin njësoj, por në fakt nuk ishte ashtu. Këngët e veriut i mban gjallë teksti, janë shumë interesante këngët e grave që këndohen në dasma dhe këngët rapsodike që këndojnë burrat me shakri në oda. Motivet e Kuëksit mezi u futën tek unë por nuk u hoqën dot kur u futën. Ato motive i kam përdorur gjatë gjithë jetës sime, aty ku kam gjetur vend”, ka thënë Lalo.
Me entuziasëm dhe dashuri të madhe ai flet për këngët e Shkodrës, duke e cilësuar muzikën e këtij qyteti optimiste ashtu si shkodranët.
“Shkodra ka këngë shumë të bukura, kanë një lloj optimizmi të veçantë. Nuk kë këngë të trishtueshme në Shkodër. Muzika është si njerëzit shkodranë, edhe minor edhe maxhor. Është një nga të paktat treva ku burrat thonë “ta marrsha”. Shkodra ka perla”, ishin fjalët e Lalos.
Lalo: E fillova si me shaka muzikën, nuk priste njeri të bëhesha kompozitor
“Kontakti im i parë me muzikën është në “Pallatin e Pieonierëve” në Tiranë. Prindërit i kam të ardhur nga Leskoviku. Kam ndjekur disa kurse dhe përfundimisht u futa në kursin e Firzamonikës. Kam pasur shef muzike Tonin Harapin që na trajtonte si fëmijë, ditët me shi të dimrit rrinte te dera dhe na fshinte me peshqir. Filloi si me shaka, se nuk priste njeri që të bëhesha kompozitor. Nuk dija të këndoja, kam stonuar gjithë jetën.”
Sa i përket pranisë së madhe të fëmijëve në muzikën e tij, Lalo e shpjegon kështu: “Kam disa miq të mi që di ndonjë gjë për ta dhe i ngacmoj kur i takoj rrugës, e ata më thonë ‘ngele si fëmijë’, ata ma thonë për të më irrituar por u them se më bëjnë komplimentin më të madh. Kam pasur një fëmijëri shumë të bukur, pjesa më e lumtur e jetës sime është fëmijëria. Unë kam jetuar në një shtëpi me pisha afër ‘Shkollës së Kuqe’, në një oborr me shatervan ku rrinim 12, 13 fëmijë. Ziheshim, luanim, gjithë kohën bashkë. Kur u martova dhe u bëra me fëmijë kam qenë shumë i lumtur. Madje kur më lindi fëmija i parë, jam bërë tapë.”
Kur “Le Monde” shkruante: Sot Parisi u gdhi me muzikën “Dimri i fundit”
Në Shqipërinë komuniste edhe muzika kontrollohej e censurohej, megjithatë Lalo shikonte tek mbrëmjet e vallëzimit “tokën e premtuar”, momentin kur ishin të lirë të arratiseshin në tinguj e nota.
Ndërsa jo pak krenar, me pak mungesë modestie siç preferon ta quajë ai, muzika e “Dimrit të fundit” pati jehonë edhe në Paris.
“Në mbrëmjet e vallëzimit kishte liri muzke dhe ajo ishte shkollë për ne. Nuk kemi bërë shkollë as për saks as për trombë, por ndoshta në atë kohë kemi ‘vjedhur’ nga njëri-tjetri, nuk arrij ta kuptoj kush na i mësoi këto vegla.
Filmi ‘Dimri i fundit’ është shafqur në Paris, unë nuk isha atje por sipas Ilia Tërbinit, “Le Monde” shkruante: ‘Sot Parisi u gdhi me muzikën dimri i fundit.'”
https://youtu.be/cygNTEiXMjE
https://youtu.be/9ZNH_QQt0Wk
27.al
