Ky roman që e çoi autorin drejt Çmimit Nobel më 1920–ën, orvatet për një prozë të plotë dhe jo të ndërlikuar të përputhshme me jetën e thjeshtë të komunitetit të fermerëve që përshkruan. Duke nisur me ardhjen e vetmuar të një burri drejt stepave norvegjeze, narrativa e ndjek atë ndërsa ai pastron tokën, ndërton fermën e tij, martohet dhe krijon familje. Kjo ndjesi e heroit vetmitar që farkëton jetën e tij i jep një trajektore epike romanit që kërkon të eksplorojë vështirësitë me të cilat përballen ata që jetojnë në këtë vend dhe për të portretizuar izolimin e ndjerë në komunitetet e vogla, rurale.
Megjithëse jo himnizuese për idilet rurale, narrativa e Hamsun-it çmon butë cilësitë e punës së vështirë, njerëzit që mendojnë qartë, jeta e të cilëve ndjek ritmin e cikleve të natyrës. Përsëritja është në të vërtetë një nga çelësat e romanit, që nuk është pa një dozë egoizmi dhe madje infanticide. Duke ndjekur dy breza, gjurmon ndryshimet e bëra nga njeriu mbi tokën, dhe regjistron ndryshimet e paevitueshme teknologjike që dalëngadalë vijnë duke transformuar metodat bujqësore. Si një sagë familjare, gjithashtu gjurmon telashet, tensionet dhe dashurinë brenda jetës familjare ndërsa brezi i ri rritet drejt moshës prindërore. Rritja e Dheut, shfaq një nostalgji gati romantike për ndryshimet e ngadalta të jetëve tokësore të stepave rurale; kjo vjen në kohën kur kultura dhe popullariteti i jetës në qytet i kishte bërë këto komunitete të dukeshin arkaike. Në këtë fitore, nëse jo një roman çuditërisht i trishtë, është tani një mënyrë e dalëmode e jetës që Hamsun-i portretizon.
Zhvillimi i Tokës
Knut Hamsun
Jeta| l. 1859 (Norvegji), v. 1952
Botimi i parë| 1917 nga Gyldendal (Oslo)
Emri i lindjes| Knut Pederson
Titulli origjinal| Markens grøde
