Nga Anita Likmeta*
Emri im është Anita Likmeta, kam ardhur në Itali 16 vjet më parë. Unë jam shembulli i përkryer i asaj që ndodh sot në botë. Unë jam një emigrante ashtu si ata egjiptianët, libianët, somalezët, etiopët, të cilët janë të vendosur në qendrat e që duken si kampet reale të përqendrimit. Unë jam një nga mijëra njerëz, jo refugjatët politikë, jo refugjatët e luftës, emigrantë jo të paligjshëm, por njerëz të cilët vite më parë e kaluan detin në një anije, duke shpresuar se po largoheshin për të gjetur diçka më të mirë në Europë në krahasim me skenarin e vdekjes. Unë vij nga Shqipëria.
Në shtëpinë time kishte një luftë civile, dhe për fat të mirë ju nuk e dini se çfarë është një luftë civile.
Ju nuk e dini çfarë do të thotë, kur vriten mes vëllezërve, mes kushërinjtë, në mes të fqinjëve,e mes vendeve të tjera.
Ju nuk e dini çdo të thotë t’ju hyjë dikush në shtëpi, ata bëjnë një vajtje-ardhje, përdhunojnë gratë. Më kujtohet qartë dita, kur vendosa të largohem. Ishte një pasdite me diell në fund të majit. Unë nuk e kuptoj madhësinë e gjërave. Ideja e largimit për Itali dukej si një ëndërr.
Askush nga anët e mia nuk e donte Italinë. Shqipëria u pushtua nga fashistët, të cilët me siguri nuk sollën qytetërimin, as ligjin dhe as artin. Shikoja në duart e gjyshes time plotë të çara dhe vrazhdësi.
U mundova për të fotografuar në zemrën time atë çast, atë moment që nuk kaloi, u ndala, e pavendosur, e vakët. Dëgjova zërin e gjyshit tim: “Ku është Nini?”; mbajta lotët duke kërkuar që të jem më e fortë se emocionet e mia. Hyra në dhomë, ku ai ishte ulur në një qoshe e po pinte cigare të zakonshme. Në mes të dhomës kishte një sobë druri dhe një tel që është ndezur për të ndriçuar mjedisin.
Me një britmë, thashë: “Gjysh po largohem, unë jam duke shkuar tani.” Ai u ngrit menjëherë dhe sytë e tij ishin të shqetësuar. Vë një dorë mbi fytyrën e time dhe tha: “Ku po shkon?”. I them: “Unë po shkoj në Itali gjyshi” dhe ai më thotë: “Bravo, bëhu një vajzë e mbarë dhe e bukur italiane.”
Gjyshia mori dorën time dhe më nxorri nga dhoma, por sytë e mij mbetën të fiksuar në të dhe i thashë vetes që unë do të kthehem. Jashtë ishte duke më pritur daja im me karrocë me kuaj që do më çonte në qytetin e afërm dhe aty ne do të merrnim autobusin për në Durrës. Në një moment të gjithë miqtë e mij, të cilët ishin fshehur në kodrër dolën duke bërtitur emrin tim: “Nini përshëndetje, përshëndetje, edhe ne do të vijmë. Shihemi së shpejti.”
Durrës
Para meje kishte shumë pankina të vogla, në afërsi të portit të cilat nuk i kishte kontrolluar policia, anarki e plotë. Njerëzit, të cilët përpiqen të ngjiten lart duke u shqyer poshtë, njerëz në radhë, njerëz të cilët kanë paguar, njerëz që u përpoqën për të vënë një bagazh më të rëndë dhe u hodhën drejt e në det, të dëshpëruar të veshur në mënyra të çuditshme, paratë që kalonin përmes duarve shokuese, fëmijët ulërasin për nënat. Ne arritëm në Bari. Nëna ime, vëllai dhe motra ime ishin përqafuar. Ata na kontrolluan sikur të kishim morra. Një mik i familjes na mori në Peskara.
Vitet kanë kaluar dhe unë jam rritur, kam studiuar, kam marrë pjesë në Akademinë e Arteve Dramatike “Corrado Pani”, u diplomova në Fakultetin e Shkencave Humane, kam punuar me dinjitet. Liria përfshin mundësinë për të qenë të lumtur. Dhe aftësia për të qenë të lumtur nuk është asgjë më shumë se sa aftësia për të zgjedhur një veshje, besim, një parti politike dhe vëmendje, një vend për të jetuar në mënyrë paqësore, për të punuar dhe për të rritur një familje. Dhe themeli i të drejtave të njeriut, bashkëjetesa me të tjerët, themeli i jetës sonë, për të cilat shumë para nesh kanë luftuar dhe kanë humbur jetën e tyre, për të cilat edhe sot kemi luftuar dhe po vdesim.
(https://anita.tv/2013/10/13/la-mia-vita-cambio-su-quel-barcone-per-bari/
* Titulli është vendosur nga redaksia e 27.al
