Nga Artan Fuga
Ore nuk gjej këpucar të riparoj këpucët, o zbath, o me këpucë të reja! Oiiii, qaj për këpucarët e dikurshëm, le sa muhabetqarë, le si t’i vinin ato pafkat që kërcisnin, le kur të vinin gjysma, o nëne, o nëne: mjeshtra!
Çfarë të them më për rritjen e çmimeve! Dhjetë orë 1000 lekëshe kam ndërruar. Se nuk ka sahatçi, do kisha blerë një njëqindmijëlekshe, nëse do të kisha sahatçi ta gadisja!!! E sahatçinjtë e dikurshëm, me orët që nuk lëviznin qimen, dilte kumrija ora fiks 12 sahati dhe këndonte 12 herë! Asnjë klithmë më shumë, hynte e dilte nga kafazi!
E prish orën kastrile t’ia çoj orëndreqësit tim të vetmuar aty te rruga e Kavajës, te pazari fshatar i rrugës, vetëm ta shoh si punon, o Zot, ve monoklin në sy dhe futet në orën time notzhyt sikur të ishte Shrëdingerin në botën e mikrogrimcave. Seç bën aty, veç kur ta jep në dorë! O Zot çfarë kulture detaji!
O Zot si e kanë lënë këtë komb pa memorien e artizanatit të madh shqiptar’!
Do ju rrëfej, do ju rrëfej si rriten çmimet, pak durim!
