Nga Enkel Demi
Koli ankohet se këtë vit në Sarandë sezoni ka nisur shumë vonë. Thotë që edhe ato ditët e shiut prishën shumë punë, por kurrë kaq vonë nuk ka nisur. (Të mendosh që edhe sot që u ktheva në Golem ia krisi shiu).
“Ç’të bëjmë tani? 35, ja 40 ditë sezon do të kemi!”
Me këto 40 ditë ai duhet të shtyjë gjithë vitin, ndërsa mbetesh pa fjalë dhe nuk di si ta ushqesh bisedën. Befas buzë detit një djalë me motorr uji bën dredha dhe hedh një curril përpjetë.
“Po ky?”, i them.
“Është nga ata që e hedhin shurrën përpjetë. Nuk e sheh? Ja përpjetë e lëshon. Ndjell femrat”, shton Koli që e ka zënë me gjithë botën.
Mua ky tipi i motorrit më duket tëpkë ai i vjetshmi, por këtë sezon është shumëfishuar, sepse janë kudo në çdo plazh si të klonuar. Pushuesit lahen gjithë kujdes dhe mundohen t’ia hedhin motorrit të ujit. Sa ai largohet pak nga bregu, pushuesit lëshojnë fëmijët në det, sa afrohet ndjellësi i çikave, pushuesit mbledhin cullët. Policia në këtë rast nuk di not.
“Janë të shtrenjtë shtretërit”, më thotë Sula nga Gostivari. Nëse kjo është e vërtetë, atëherë përse ata djelmosha të rinj rrinë me karta në dorë që thonë se japin oda me qira? Nuk mund ta kesh edhe të shtrenjtë, edhe bosh. Ka gjasa që shqiptarët këtë vit të jenë më të varfër.
Fundjavat e kësaj vere i bëj me më shumë dëshirë në Sarandë. Nuk vuaj në shëtitoren e rilindur të Vlorës, ani se kryetarit të Bashkisë do i mbetet qejfi që nuk po bëhem pjesë e këtij ndryshimi historik. Në Sarandë mbyllet si me çelës, në mesnatë zhurma që ca e shesin për muzikë. Në Sarandë kam afër Çamërinë. Nëse nuk kaloj kufirin kam Markatin, Ninatin, Konispolin. Në Sarandë njoh një tabor me njerëz.
Këtë fundjavë u krodha në Plazhin e Manastirit, atje ku gjendet Kristali. Gatuajnë pastër dhe lirë. Fjala vjen speca të fërguar e të mbushur me gjizë, lakra të egra me vaj ulliri e limon, sallatë me karota, qofte me lakra apo mish, supë peshku, një mal me peshk, ngjala, oktapod, karkaleca në zgarë, birrë, ujë, shalqi dhe kafe turke. Një gji që e gjen vetëm në filma ekzotikë dhe për tre vetë paguan 3000 lekë, ja po e çoj 3500 lekë.
Natën e kalova sërish tek Bouganville-t. Hoteli i ri është mishërim i Gaudí, i bukur sa të merr sytë. Eshtë festë e arkitekturës qysh në vendin ku pushon makina. Nuk po flas për dhomat, ambjentet e çlodhjes a pishinat me ujë të kripur, saqë e humba llogarinë sa ishin. Buzë detit gjen një mjeshtër të kuzhinës italiane që të përkedhel sedrën. Më rastis që të përzihem me aktorët e “Portokallisë”, ndërsa në mesoret e kompleksit dëgjoj gjithë gjuhët e botës. Më duket sikur jam në Kullën e Babelit.
Por, sezoni këtë vit ka nisur vonë dhe njerëzit janë më të varfër. Ankohen të gjithë, kurse shteti nuk lodhet e flet me sllogane. Hyrja e qytetit, në Qafë Gjashtë nuk është prekur sërish me dorë. Shkon në ato rrugë me dallgë, pluhur të bardhë dhe gropa. Asgjë në hyrje nuk të josh, teksa sheh njerëz të rrëmujshëm që kalojnë me qerre me motorra apo makina luksoze që ngrejnë tym në qiell. Koka të shkon në tavanin e mjetit, ndërsa banorët të urojnë mirëseardhjen, shteti ose fle gjumë, ose nuk e çan kaptinën.
Në fund shteti do të bëjë një llogari se këtë vit hyn kaq e aq turistë, kurse Koli bën hesapin e tij.
“O Kel, a i pe lajmet dje? U futën 20 mijë kosovarë në kufi. Të gjithë shkuan sa në Shëngjin, Velipojë a Durrës. Nuk erdhi kush në Sarandë, o Kel! Ka ra Kartagjena!”.
