Gjatë mbrëmjes së ditës së Ujit të Bekuar, më 1938, në Paris, Samuel Beckett goditet nga një rrufjan që kishte tentuar, më kot, ta tërhiqte pranë tij. Thika i çan lëkurën, por gërvisht vetëm mushkëritë dhe zemrën. Pasi e kaloi rrezikun, shkrimtari pyet burrin për arsyet e sulmit të tij. Përgjigjja e tij ishte: “Nuk e di, zotëri. Më vjen keq”.
Edhe pse viktima kish vendosur të tërhiqte kallëzimin e tij, Gjykata vazhdoi gjithsesi procesin. Verdikti, i treguar nga një Beckett i shokuar, u dha: vetëm dy muaj burg për Zotin Prudent [tekstualisht], megjithëse kriminel recidivist, ishin dy muaj gjatë të cilave “mbrojtëset” e tij do e mbulonin me dhurata. Beckett, për pak sa nuk u akuzua për agresor, a nuk kishte shtyrë paksa egër avancat e tutorit të prostitutave?
Janë këto dhimbje misterioze të ekzistencës, këto plagë të çmendura të jetës, të cilat Duke pritur Godonë – kryevepra absolute e teatrit të absurdit – i kthen në simbol, në metafora të mahnitshme
Samuel lindi në një lagje të jashtme të Dublinit më 1906 në një familje protestante. Është një student i shkëlqyer, por i ndrojtur. Ky i ri intelektual ndihet ngushtë në një mjedis borgjez dhe të kotë.
Duke ikur nga shoqëria e mirë dublinase dhe, me të njëjtin rast, nga nëna e tij me të cilën mbante një marrëdhënie të stuhishme, ai do ta bëjë Parisin qytetin e tij dhe frëngjishten gjuhën e tij. Është pikërisht aty që fillon të shkruajë, i frymëzuar, të paktën në fillimet e tij, nga James Joyce për të cilin punon si sekretar. Por, ndryshe nga mentori i tij, Beckett procedonte sipas zbritjes për të arritur te shkretimi i gjuhës, te heshtja. Beckett punon mbi hiçin, negativen, heshtjen, në shpërbërjen e fjalës që bëhet tingull, belbëzim dhe ulërimë.
Në portretin e famshëm të Henri Cartier-Breson, shkrimtari është shqendërzuar, gati të shmanget nga fotografia; lëkura e tij është e shënuar si një letër, sytë e tij penetrues dhe të shqetësuar, flokët e tij të ngritur. Duket sikur shohim një grabitqar gati të nisë fluturimin për të sulmuar një gjah të padukshëm për të vdekshmit e tjerë normalë.
