Nga Lada Banushi
Sa vajza, djem, burra, gra e adoleshentë u dëshpëruan kur doli lajmi se shërbimi telefonik në Shqipëri do të mbyllej?! Me siguri, një përqindje e madhe e atyre që jetën e tyre ja kanë kushtuar një telefoni dhe listave të klientëve.
Sa prej tyre ju erdhi keq se klientët nuk do i ngatërronin më me rumunët, siçilianët, napoletanët, se arma e tyre e fortë është zëri dhe niveli i shprehjes së gjuhës së huaj që zotërojnë.
Sa diploma u hodhën në kosh për t’u zëvendësuar me ” operatorë telefonikë”.
Sa e sa profesione ngelën në tentativë për t’u ushtruar. Ne u jemi ende mirënjohës italianëve, spanjollëve, gjermanëve apo kujtdo tjetër që vendosi të investojë në Shqipëri. Se më mirë të harrosh ç’ke mësuar në juridik, ekonomi, mësuesi..sesa të lësh familjen pa mirëqenien bazë.
Më mirë të ritelefonosh 100 herë një zonjë në Genova, sesa të marresh statusin shtëpiak/i papunë. Akoma më mirë, të këmbesh çikë muhabet e histori jete në telefon sesa të trokasësh në agjenci ndërmjetësimi për t’u punësuar.
Sa herë rikthehet në vëmendje çështja e shërbimeve të huaja në Shqipëri, aq herë 30 mijë zemra të punësuarish në call center rrahin fort. Edhe sot, jemi të motivuar të bejme një kontratë më tepër që në fund të muajit të arrijmë të paguajmë ujë, drita, qira, shkollim. Rroftë Call Center-i dhe rrofshin ata që ditët e tyre ua kushtojnë shërbimeve përmes telefonit.
