Rrënjët shqiptare në Greqi/ Studimi i BE-së: Janë 696 fshatra ku flitet shqip

The place called Greece never existed before as we know it today. The people who live in so called Greece today used to be called “romej” (except the Arvanitas who used to be called always by their name like “Albani”, “Arbanoi”, etc.) and the name “Greece” never existed during Byzantine times.

The people who live in the so called Greece today are NOT the descendants of ancient Greece (as the world history knows it). That ancient culture and civilization, unfortunately went extinct times ago, like many other ancient civilizations (like Latin civilization as well, language of which is spoken only in the certain official religious ceremonies in Vatican today and for international medical terminology).

During Ottoman times in the Balkans, after the big powers pushed for an uprising in the place that today is called “Greece”, an independent country was formed in 1821-1832. Most of the population there was of Arvanitas (and Chameria) stock, they also were the backbone of the uprising for independence from the Ottoman empire.

After the gain of independence the place was so divided, and with a prolonged civil war that a real country could not be formed.

Fearing the disintegration of the place after Ottomans left (and possibility of a return of the Ottomans), Prince Otto of Germany was brought in by European powers to clear the mess and do country-building there. He was proclaimed King of the place by big powers and given plenipotentiary powers.

The Price Otto family in Germany happen to be an admirer of the ancient civilizations, one of them being ancient Greek civilization, traces and archeological findings of which are also seen in that region called today “Greece” as well.

Being an ancient history romantic and buff, he came up with the idea, that the only way to keep the place together and for a chance to build a country there, was to adopt/impose some kind of neutral/foreign ancient language and culture for all people living in that place, that will make possible for the people to stick together under one language and culture imposed on them.

So with a special royal decree, he proclaimed a version of the ancient Greek (the easier one to be taught and learned by people there in those times) as an official language of the place, and also came up with the new name for the place, calling it with a special royal decree “Greece”.

Everything else was banned, and the new “country” formed, was ordered to be rebuild anew in resemblance of the old romantic view of the ancient Greek civilization, starting with the buildings, names of people, places, cities and villages, regions, mountains, fields and all were changed to made-up names loaned by the ancient literature of ancient Greek civilization.

This of course was associated with money brought by European powers to rebuild. The more people in that place agreed with the change of their true national and ethnic identity and declare themselves artificially “Greeks/Helenes” and adopt to the new order, the more money was to be pouring in.

Naturally, the strongest resistance to this artificial and made-up solution, was by the Arvanitas (and Chameria), but at no avail.

It is legendary, the loss by one vote in the Price Otto’s Parliament of that time, of Arvanitas proposal to have the Albanian (Arvanite) language as an official language of the place called ‘Greece” today, and to call the new country “Arvanoi” (instead of “Greece”).

There is plenty of factual evidence, archival and historical documents, as well studies and publications by major authors and authorities in the field about as above.

One interesting fact here, is that one of the earlier German/Austrian well known historians and scientists of that time, Fallmerayer, alerted Prince Otto and others to this nonsense, of declaring a whole people and place by a name not belonging to them, and injecting an extinct culture and civilization on people who had no idea about it and did not belong to it at all. Well, Fallmerayer may have proven to be right. Germany is still paying for the Otto’s mistake, even today. it has gotten stuck with the country so called “Greece”. It is now forced to pour free money, even today, out of Germany’s pocket (through European Union as well) year after year to keep it alive and going, as this “Greece” cannot stand on its own. It is an artificial creation of Prince Otto’s fantasy, and the new generations of the Germans and Europeans are continuing to pay for it.

Moreover, what Prince Otto did back then, is tantamount to ethnic cleansing. He forced inhabitants of the region/place called “Greece” today to change by force their culture, language, national and ethnic identity to something else that those people were not, so they could artificially change to look modern and civilized (like ancient Greeks in Otto’s personal view) and be united.

By the way, Fallmerayer, is a banned figure and historian in what is called Greece today.

All this revelation, informs another major point: history taught about what today is called Greece, it appears to be taught wrong. People are wrongly taught in schools that today’s Greece and its people are the direct descendants of ancient Greeks. Greece and Greeks of today, in some extend, also think they are superior to others just because they are called “Greeks” and their country “Greece” by degree (not by the virtue of the truth). They also seem to believe for some reason, they are entitled to the German and European money being handed out to them.

The school textbooks and historiography should change, telling people the truth as it is. And with this will come many other changes in the way we see relations with the country called “Greece” today.

… Edhe në epokat e kohës dhe shekujve, gjatë histories dhe valëve të jetës si vale deti, jeta e shqiptarëve ka qenë shumë e vështirë dhe me shumë stuhi e rrëmuja, nën sundimin e huaj shekullor, të carave e sulltanësh, bizanti e ruso ortodokse greke. Ende i kujtojmë dëbimet e shqiptarëve nga trojet e veta të stërlashta që nga Molla e Kuqe dhe Toplica, i dëgjojmë tmerret kur serbët u rrëmbenin nënave fëmijët dhe i hidhnin në zjarr ku piqeshin si mish qengji, apo kur nënat me barrë i therrnin në bark dhe ua nxjerrnin foshnjën ende të njomë pa lindur, dhe i ngulnin të gjallë në bajoneta, dhe madje ua digjnin edhe varret , apo kur pleq e fëmijë i hidhnin në kamarre me dru të ndezura nga zjarri dhe i digjnin si të ishin patate. Është mirë të lexoni librin “Beteja e Toplicës” dhe të bindeni se me qindra e mijëra pleq, gra e fëmijë bëheshin shkrumb e hi, ose të lexoni për tmerret e Çamërisë, prej nga grekët dëbuan me dhunë të paparë popullsinë shqiptare. Diçka e ngjashme ndodhi edhe në Lumë të Hasit, për çka flet edhe serbi Dimitrije Tucoviq, ndonëse për këtë rrëfejnë edhe pleqtë që me sytë e tyre kishin parë teksa gjaku rridhte si lumë. Rrëfejnë edhe Spahijt e Lumës, edhe veprimtarët nga Amerika Neshat dhe Esat Bilali- Luma me memoaret e tyre. Rëfimet e tyre janë të gjata dhe rrënqethëse rreth terror, djegies, vrasjeve, plaçkitjeve, dhunimeve, krimeve ndaj shqiptarëve dhe dëbimeve të tyre nga vatrat dhe oxhaku, duke bërë spastrime etnike të shqiptarëve gjithandej Kosovës e të trojeve arbërore gjer në fushat e Nishit dhe Toplicës shqiptare.Gjithandej në arat e mbjellura me luledielli dhe ullinj të Çamërisë duke djegur edhe varret e vjetra shqiptare hordhitë kriminale dhe gjaskatare ortodokso- ruso-greke. Edhe në Rrafshin e Pollogut i bënë kërdi mbi popullin vendas shqiptarë, edhe më herët, por sidomos pas vitit 1912/13 kur në këto troje u sollën populate serbosllave dhe u vëndosën në tokast e buta shqiptare të Pollogut, e gjer andej Sharrit në Gorë e Opojë, në Restelicë e Dragash dhe gjer në Pejë e Gjakovë…Gjithandej rrugët ishin përplot kufoma, dhe për këto tmerre autentikisht rrëfen korrespondenti i luftës i Vjenës, Leo Freundlich në broshurën e tij “Shfarosja e Shqiptarëve” (Albaniens Golgatha), të botuar në Vjenë më 1913.Aty, pra, ka çfarë të lexohet…!
***
…Për më shumë se dy mijë vjet SHQIPTARI ka jetuar atje ku jeton tani – në fortesat e Epirit dhe Ilirisë, përtej Adriatikut paralel me thembrën e Italisë. Në fillim të shekullit të nëntëmbëdhjetë, shqiptarët u përzienë me fqinjët e tyre jugorë, grekët dhe ishin shtylla kurrizore e luftës për pavarësinë e Greqisë. Bashkatdhetarët e Marko Boçarit emigruan të gjithë në Cefaloni, në brigjet e Greqisë, por afro 2 milionë shqiptarë më të pafatë jetojnë tashmë nën sundimin turk
Sot shqiptarët, arabët, armenët, bullgarët, grekët, serbët dhe vetë turqit po vuajnë, siç ka ndodhur prej dekadash, nga plaga e sundimit turk. Nga këta popuj të pafat, shqiptarët janë të parët që duhet të tërheqin vëmendjen e një bote joegoiste
As rrahjet me thupra, as arma, as topi, as mërgimi, as burgimi, as edhe vetë vdekja nuk i tund nga vendi”.
Folësi ishte një shqiptar i ri në moshë që një pjesë të shkollës e kishte bërë në SHBA. Ai është rikthyer tani në vendin e tij, ku po punon me zell të madh për popullin e tij. Eshtë një prej të paktëve njerëz të arsimuar në Shqipëri, por synon që brezi i ardhshëm të mos i numërojë me gishta burrat dhe gratë e arsimuara të Shqipërisë.
Fjalët e përmendura më sipër u paraprinë prej këtyre: “Për momentin, nga veriu në jug dhe nga lindja në perëndim të Shqipërisë, të gjithë klasat e njerëzve – muslimanë dhe të krishterë qofshin – kanë një dëshirë, pothuajse një pasion për arsimin kombëtar. Të gjithë ata e kuptojnë që, ashtu sikurse në të kaluarën shpata ishte simbol i fuqisë, sot arsimi është perëndesha e fuqisë, dhe ata do të arsimohen, pavarësisht persekutimit”.
Shqiptarët janë vetëdijësuar për nevojën që kanë për qytetërimin dhe progresin perëndimor. Por, që nga dita e parë e miratimit të Kushtetutës së re otomane, turqit e rinj ishin të vendosur që qytetërimi duhej të vinte tek shqiptarët, vetëm pasi të kishte kaluar në një sitë turke dhe mohamedane. Ky program nuk mund të pranohej nga shqiptarët, edhe sikur turqit e rinj të kishin qenë në gjendje ta vinin në zbatim.
Shqiptari është europian: për më shumë se dy mijë vjet ka jetuar atje ku jeton tani – në fortesat e Epirit dhe Ilirisë, përtej Adriatikut paralel me thembrën e Italisë. Në fillim të shekullit të nëntëmbëdhjetë, shqiptarët u përzienë me fqinjët e tyre jugorë, grekët dhe ishin shtylla kurrizore e luftës për pavarësinë e Greqisë. Bashkatdhetarët e Marko Boçarit emigruan të gjithë në Cefaloni, në brigjet e Greqisë, por afro 2 milionë shqiptarë më të pafatë jetojnë tashmë nën sundimin turk.
Gjatë 125 viteve para zbulimit të Amerikës, republika krenare e Venecias kishte një supremaci dashamirëse mbi qytetet shqiptarë të bregdetit, dhe kështu që e vonoi me një shekull dominimin turk. Me rënien e Skutarit në Shqipëri dhe dëbimin e venecianëve nga turqit në vitin 1748, këta të fundit filluan sundimin e tyre – shekuj të tërë mashtrimi, bese të thyer dhe mizorie. Rezultati i sundimit turk mund të përmblidhet me zhytjen më thellë të shqiptarëve në varfëri, supersticion, dhe etje për gjak, për shkak të terrenit pjellor që garantonin historia malore dhe tiparet primitivë. Përgjatë dy mijëvjeçarëve, valët dhe impulset e progresit nuk e kanë arritur shqiptarin, ose e kanë anashkaluar, duke e lënë të paprekur.
Hakmarrja praktikohet ende
Sot, ashtu si në të kaluarën, është e vërtetë që një në pesë malësorë flijohen prej hakmarrjes së tmerrshme, që vetëm qytetërimi mund ta çrrënjosë nga jeta e shqiptarit. Të qëllosh një person, edhe tinëz, është çështje e marrjes së gjakut. Asgjë tjetër nuk mund ta kthejë nderin e plagosur. Nëse nuk vritet vetë vrasësi, atëherë një prej të afërmve duhet të jetë viktima, e kështu nis zinxhiri i pafund. Kur hakmarrja ka shkuar shumë larg, mund të blihet nëse ke para të mjaftueshme, ose mund të ndalet përmes disa prej kompleksiteteve të kodit të shqiptarit.
Askush nuk duhet të flasë për shqiptarin si njeri pa ligje. Ai zbaton në mënyrë skrupuloze atë që njeh dhe pranon: por, këta janë ligjet që i kanë dhënë natyra dhe zakonet, si dhe natyra e paraardhësve të tij shekuj më parë, të “kodifikuar” disi në shekullin 15, ndonëse edhe sot e kësaj dite nuk janë hedhur asnjëherë në letër. Disa prej rregullave të çuditshëm që udhëheqin jetën e tij janë: Persona që e kanë prejardhjen nga një stërgjysh i përbashkët mashkull, përmes linjës mashkullore, e konsiderojnë njëri-tjetrin vëllezër, ose vëlla e motër, e si pasoja martesa brenda fisit përjashtohet. Të rinjtë mund të betohen për vëllazëri, dhe kjo krijon një marrëdhënie që i nënshtron të dy, bashkë me pasardhësit e tyre të disa brezave, para të njëjtëve ligjeve martesorë që rregullojnë edhe lidhjet e gjakut.
Personat që kanë të njëjtin kumbar nuk mund të martohen, dhe ka dy lloj kumbarësh: ai i pagëzimit dhe ai i flokut. Kur një fëmijë, vajzë apo djalë, mbush 2 vjeç, flokët e tij që deri atë çast nuk janë prekur prej gërshërëve, priten me ceremoni. Prerjen e kryen kumbari, që më pas, nëse fëmija është i krishterë lë nga një tufë flokësh për secilën majë të busullës duke krijuar një kryq. Nëse është mysliman, tri tufa për të formuar një trekëndësh. Në rastin e hakmarrjes, burri nuk duhet prekur nëse shoqërohet nga një fëmijë apo një grua.
Sot, shqiptari është personaliteti më piktoresk në Europë. Megjithatë, po aq interesante sa tiparet e tij, është edhe e ardhmja e tij politike. Kohët e fundit është shfaqur vetëdija kombëtare shqiptare që refuzon të shtypet. Nën qeverisjen jonormale të turqve, racat e ndryshme të krishtera të Perandorisë, si armenët otomanë, bullgarët otomanë dhe grekët otomanë, kanë secila ekzistencën e tyre kombëtare, një shtet brenda shtetit, ndonëse gjithmonë të nënshtruar vullnetit të turqve. Shqiptarët, ndonëse në përgjithësi kanë zhvilluar një lloj besnikërie myslimane që u jep një pothuajse solidaritet me turqit, janë të vendosur që të kenë edhe ata një entitet kombëtar.
Ndonëse janë të mallkuar me prapambetjen që ka shoqëruar pak a shumë kudo besimin mohamedian, liderët e tyre e kuptojnë se nuk janë një racë orientale, por perëndimore. Se tiparet e tyre turko-mohamedianë janë një lustër, dhe se do të mjaftojë një brez me arsimin e duhur për të bërë kërcimin e madh përpara dhe për të zënë vendin e tyre mes racave të qytetëruara të gadishullit të Ballkanit.
Jo i papajtueshëm me nacionalizmin e ri shqiptar – madje mund të jetë arsyeja e tij – është fakti që shqiptari është një prej anëtarëve më individualistë të racës njerëzore. Po të mos kish qenë i tillë, ai do e kishte humbur shumë kohë më parë identitetin e tij, duke u shkrirë me popujt e ndryshëm që përgjatë kohërave u kanë ardhur rrotull maleve shqiptare. Pavarësisht sulmeve të vazhdueshëm të romakëve, gotëve, serbëve dhe bullgarëve dhe 350 viteve dominim të Turqisë, shqiptari e ka ruajtur individualitetin e tij të pathyeshëm. Crispi, burri i shtetit italian ka qenë me prejardhje shqiptare. Ai ishte pjesëtar i kolonisë së madhe të shqiptarëve në Sicili dhe Italinë e jugut, paraardhësit e të cilit, afro njëqind mijë, emigruan kur Turqia pushtoi Shqipërinë. Edhe sot e kësaj dite, shqiptarët e Italisë e ruajnë prejardhjen e tyre. Mosgatishmëria ose paaftësia e shqiptarëve për të ndryshuar individualitetin e tyre reflektohet tragjikisht në ekzistencën e vazhdueshme të sistemit fisnor shqiptar dhe grindjet e përhershme mes fiseve. Si rezultat, Shqipëria nuk ka mundur të paraqesë një front të bashkuar kundër një armiku të përbashkët.
Vetëm një hero i madh bashkues kombëtar ka dalë për shqiptarët – Skënderbeu. Vdekja e tij e la Shqipërinë pa udhëheqës, dhe shqiptarët trima që nuk njihnin besnikëri apo ligj tjetër përtej atij të familjes dhe klanit, ranë në sundimin e Mehmetit II, pushtues i Kostandinopojës. Mehmeti mundi t’i shtypte, por jo t’i nënshtronte shqiptarët. As edhe sulltanët e mëvonshëm nuk kanë arritur ta plotësojnë këtë dëshirë të madhe. Më e mira që mund të bënin ishte t’i bënin për vete, dhe deri në ditën e fundit të tiranisë së Abdyl Hamitit, shqiptarët trajtoheshin si popull i veçantë. Hamiti ua bleu besnikërinë duke mos u vënë taksa, duke frenuar rekrutimin ushtarak dhe duke përzgjedhur më të mirët e këtyre malësorëve të ashpër si truprojat e tij personale…
Por, nuk do mend, dhe duhet theksuar gjithësesi se Shqiptarët janë populli më autokton në Evropë, para grekëve dhe romakëve dhe çdokujt. Përveç disa njerëz ekstremistë në Ballkan që e vendosin në diskutim këtë. Shqiptarët janë pasardhës të ilirëve dhe pellazgëve. Shqiptarët kanë qenë popull kristiano-ortodoks para se të vinin osmanët. Burimet historike janë të plota që tregojnë një autoktoni të shqiptarëve… Bile, as grekët nuk mund të jeshin pasardhësit e helenëve antikë. Helenët janë të lidhur me shqiptarët. Në epokën e luftës së Trojës, ne na është thënë se luftojnë trojanët me grekët. Shohim burime historike dhe nuk përmendet kurrë termi grek, por autorët përmendin fise ilire dhe nga ana e akejve dhe popull pellazg, aty nuk përmenden grekë. Po Kali i Trojës dhe Elena? Janë pellazgë! Dhe, RROTA E MADHE E HISTORISË lëviz më tej me ngadalë në meridianet e Ballkanit dhe në shtigje e monopate të Çamërisë…!