Nga Ilir Hoxholli
“Bëni sevap, më kanë lënë sytë nga diabeti. Faleminderit!” Ai nuk e ka art, të bërtasë, të lutet, nuk di as si të lypë, atij i vjen zorr të kërkoi, por i duhet të dalë se po i ikën drita e syve…
Gjysh Rexhepit dilte çdo ditë në rrugë, i veshur si një zotëri i vërtetë, por që halli e kishte detyruar të lypte. Nuk është e lehtë që pasi ke kontribuar, punuar për vendin, për shoqërinë të mbetesh rrugëve, të ndjesh se si të humb drita e syve për shkak të sëmundjes, një operacioni, për disa ilaçe. Ashtu gjysh Rexhepi merr çdo ditë një stol të lyp me shpresën se dikush do ta vërë dorë në zemër për ta ndihmuar. I vetëm hallet e tij do të kishin edhe më shumë vuajtje pa mundësinë e shikimit, ecjes dhe çdo gjë. Gjysh Rexhepi ka punuar gjithë jetën me djersën e ballit, biles pranon t’i humb edhe sytë e ballit në mënyrë të ndershme…
Sa kalimtarë mund të kenë kaluar pranë, mbase dikush ka ndaluar dhe ka ndihmuar, sot mbase mund të jeni të shqetësuar se gjyshi nuk është më aty. Mbase dikush mund të jetë ndjerë i ngacmuar nga mungesa e tij, se përse nuk i dha diçka…
Gjysh Rexhepit i është afruar një gazetar, një djalë që të bërit mirë i është bërë shprehi. Osman Stafa njeriun që vërtetë e pata “zili” për ndihmën që i mundësoi gjyshit me miqtë e tij t’ia shpëtojnë dritën e syve. Të falenderoj mjekun që mori përsipër gjithçka. Sa kemi nevojë për lajme të tilla, se ka mjekë bamirës, heronj, e nuk mund të na i zbehin modelet e shëmtuara.
Në fakt gjyshit i erdhi drita e syve dhe Osmani nuk na la që kur ta shikonim të verbër, të aksidentuar të thonim: “Sa gjynah” duke sharë e mallkuar në rrjete sociale, na shpëtoi nga kjo barrë, ndaj sot ky lajm duhet të ishte në faqet e para, në profile, komente, e të thonim faleminderit Osman bashkë me miqtë e tu. Sot na lehtesove shpirtin, atë shpirt që na e ngarkojnë me lajme vrasjesh, droge, sfilate, vipash…
Gjyshit nuk i duhet të lypë më, shpëtoi nga verbëria, tani na mbetet ne si shoqëri çfarë do të bëjmë me verbërinë tonë….
