Nga Desada Metaj
Të drejtpërdrejtë dhe këmbëngulës. Këto dy përcaktime duket se i shkojnë shumë për shtat ambasadorit amerikan, Donald Lu dhe zonjës Vllahutin. Të paepur për të miratuar me konsensus reformën në drejtësi, dy diplomatët e lartë duket se e kanë humbur durimin dhe po bëhen gati të luajnë kartën e fundit. Atë të votës “pro” që mund të japin “delet e zeza” të opozitës.
“Do të jetë përgjegjësia e anëtarëve individualë të Parlamentit të vendosin, nëse duan të mbajnë sistemin e sotëm të drejtësisë të korruptuar dhe të politizuar apo nëse do ta mbështesin këtë reformë.”
Me këtë fjali, Ambasada e SHBA-së ka treguar qartë jo vetëm pakënaqësinë për qëndrimin e PD-së në negociatat për reformën, por dhe ka paralajmëruar se ndoshta deputetë të veçantë të opozitës mund të jenë pjesë e votës pro për reformën.
Kush më shumë se Lulzim Basha do të ishte i frikësuar për këtë?!
Vetë kryetari i PD-së, siç duket, prej kohësh ka patur sinjale se deputetë të grupit të tij parlamentar, me mbështetjen e ambasadorëve Lu dhe Vllahutin mund të votojnë për reformën. Ndaj, për këtë, me një gjuhë të huazuar keqas nga paraardhësi i tij në këtë post, kreu demokrat shkoi larg dje duke deklaruar se nëse dikush do të votonte ndryshe nga vendimi politik i grupit demokrat do të kishte dhe djegie mandatesh.
Por, sot ripërsëritja e mbështetjes për qëndrim personal lidhur me reformën nga Ambasada Amerikane, ndoshta mund të ketë ndikuar tek disa deputetë të kësaj partie. Bëhet fjalë për ata ligjvotues, që kohët e fundit kanë patur dhe debate me kryetarin Basha për qëndrimin kaotik të opozitës lidhur me reformën apo dhe për rolin e paqartë të PD-së në këtë proces.
Por, a është kjo mënyra më e mirë dhe e duhura për të realizuar një reformë të rëndësishme? Pikë së pari, sado të këmbëngulin ndërkombëtarët për rëndësinë e kësaj reforme, për publikun e gjerë ajo mbetet thjesht një copë letër, për të cilën palët nuk bien dakord me arsyetimin e thjeshtë dhe banal: duan të kenë sa më shumë akses në emërimet e gjyqësorit dhe më gjerë.
Shqiptarët janë të bindur se nuk do vijnë as amerikanë dhe as ndonjë europian të drejtojë strukturat në prokurori apo gjykatë. Gjë që përkthehet qartë me fjalinë: reforma nuk na garanton se ca hajdutë nuk do të zëvendësohen me ca hajdutë të tjerë. Asnjë copë letër apo konsensus që kanë arritur PD dhe PS në Shqipëri, nuk ka arritur të depërtojë në cilësinë e jetës së një shqiptari.
Së dyti, por jo më pak e rëndësishme, për herë të parë Shqipëria po shihet kaq seriozisht për një sistem kaq të kalbur si ai i drejtësisë. Për herë të parë, dy nga ambasadorët më të rëndësishëm në këtë vend, për më shumë se një vit investuan çdo ditë të punës së tyre për të arritur një konsensus për reformën.
Dhe në fund, për fat të keq nuk ja dolën dot. Ndoshta, gjatë rrugës dhe ata bënë gabime në dukje të vogla, që, siç ndodh rëndom, kanë të bëjnë me zgjedhjen e njerëzve; duke nisur nga ata që shkruan draftin, deri tek tentativa e padëgjuar më parë për të marrë pjesë në mbledhjet e grupeve parlamentare.
Kur të gjitha këto dështuan, kur pas çdo takimi paqartësitë vetëm rriteshin, ambasadorët e huaj ndoshta adaptuan mënyrën shqiptare të gjetjes së zgjidhjes, atë të “përça e sundo”. Duke na i bërë dhe një herë tjetër të qartë se mbase Shqipërinë nuk e duan më shumë se ne, por punës dhe angazhimeve të tyre i shkojnë deri në fund. Një gjë, që politikanët e këtushëm, vështirë se do e mësojnë ndonjëherë.
/opinion.al/
