Nga Enkel Demi
Nëse ka një zeje që e njohin të tërë, që kanë një mendim, madje mund ta bëjnë këtë punë më mirë se ata që paguhen, është futbolli. Këtë e has në portale, studio televizive, gazeta, por edhe në këmbësore, shkallë stadiumi. Natyrisht, njerëzit që kanë qasje në publik është më e lehtë t’i gjesh duke u marrë me komentin sportiv. Tash që kam një zë të ngjirur si bori e plisave të Prishtinës, them se kam kaluar një fundjavë shumë të veçantë në Lens. Natyrisht, do të më pëlqente që Loriku mos të kishte dalë me të kuqe apo Sadiku dhe Gashi t’i kishin bërë ato gola, por nuk jam aq i zoti dhe me shokë shumë si Jul Deda, i cili e dinte qysh dje se Cana do na linte si bonjakë. Nuk marr vesh as si ndonjë tjetër që ju duk se Shaqiri nuk djersiti e Taulanti na respektoi. Nuk e kuptoj futbollin as si Nikos Kotzias që u pingos për pesë fjalë histori Çamërie.
Jam thjesht i kënaqur, sepse pashë një qytet frëng të pushtuar nga shqiptarët e të gjithë trevave, të cilët ndoqën rregullat, qytetin, kundërshtarët, bënë qejf, kënduan, kërcyen, i çanë rrylat e fytit, shanë, qanë, qeshën, por nuk harruan asnjëherë pa duartrokitur. Ndryshe nga sa parashikohej askush nuk fërshëlleu himin e Zvicrës. Shqiptarët treguan respekt për një vend që i ka mirëpritur dhe një pjesë të tyre i ka formuar. I bënë “buuuu” Xhemajlit, Berhamit, Xhakës apo Shaqirit, por nuk i fyen. U zhgënjyen që humbën, por u përshëndetën me djemtë.
Europiani për Shqipërinë është fituar, qysh kur ata ia dolën të shkojnë në këtë fazë. Të tjerat i kemi bonus thonë të rinjtë e sotëm, qelepir thonin ata të kohëve të moçme.
Kjo që ngjau në Lens është një nga ato festat, të cilat nuk besoj se i përsërit dot më dhe në një rast të dytë. Lumi i birrës, lodrat melodioze, vallet, këngët nuk shkaktuan kurrfarë sherri. Aty ku një familje zviceriane kalonte me një tufë këmborësh stani dhe ca roça-poça që i tundnin, ishin shqiptarët që këndonin “Xhamadani vija-vija”. Ishin ata që bënin foto me kundërshtarët ose uleshin të pinin një gotë dhe u mësonin fjalë shqipe, ani se pak të ndyra. Rëndom shihje djem e vajza që me flamuj bënin foto me policët që ngjanin më shumë si Robocop nga pajisjet antiterror. Lens, një qytet i vogël, në këtë ndeshje nuk pati kurrfarë ankthi. As që bëhej fjalë për ndonjë të pabërë dhe ata që kishin shkarkuar një aplikacion që pulsonte ngjyrë e kuqe, thjesht ngjanin si prapa bote. Vendasit bënin tifo për të dyja skuadrat dhe shoqëronin me buzëqeshje çdo lloj tipi që me fantazi mund të ishte veshur si lopë apo kishte ngjyer trupin kuq e zi dhe kishte vënë krahë ëngjëlli nga ato festave të kalamajve, por të lyera me të zezë që të imitonte shqiponjën. Imitim më shumë se qesharak, por brenda konteksit të festës ishte nam fare.
Meqë nuk marr vesh nga futbolli si kolegët e mi që kanë një opinion, vetë vura re që shqiptarët janë racë e bukur, veçanërisht kur sillen bukur. E meqë na eci ters, Gashi, Loriku, Sadiku mos ta çajnë kokën se fajin e paska tjetër kush. E tha doktori. Ndaj nga “Fajin e ka Saliu” përparuam tek “Fajin e ka Edi”. Rëndësi ka që faji nuk mbeti jetim.
