Mami ishte një luftëtare e paepur, asaj nuk i bëri kurrë përshtypje kimioterapia. Ende nuk di ta them cili ishte burimi i asaj force të pashtershme, ndoshta ishim ne që ndryshe nga shoqet tona, i braktisëm shumë shpejt kukullat.
Nga Noela Yzeiri
Kam kohë që të dielave përhumbem në të njëjtën ëndërr. Aroma e kafesë i jep fund përleshjes time me gjumin e mëngjesit. Zëri i mamit do të thotë se është e diel dhe se jam në shtëpi. Ajo ka përgatitur kafen, duke më vështruar me sytë e saj ëndërritmtarë më zgjat filxhanin. Rrudhat e pikturuara poshtë syve humbin tek buzëqeshja çapkëne që i jep karakterin përfundimtar, portretit të saj. Jemi të dyja në dhomë, teksa rrufisim kafenë, bisedojmë për punën time se si duhet të impenjohem më shumë për t’u rritur më tepër, projektojmë të nesërmen. Ne kemi plane, kumbon e qeshura ime nga ndonjë rromuz i saj, dollapin e kam rregulluar mirë, “por duhet të kem më shumë sensin e estetikës”. Tharmi ndezës i pranverës ka ardhur, dy manat e mëdhenj në oborrin tonë po çelin frutat e para, kudo ndjehet era e luleve të majit. Mami nden rrobat, ndërsa këlyshët e Tobit i ngatërrohen nëpër këmbë. Pas pak do të bjerë telefoni…
– Alo Mira
– Hë mo babi . Ku je, kam që në mëngjes që i bie…
– Jeshë në markatë, psonisa pak…
– Epo mirë, se më bëre merak.
– Vetëm do më lini sonte, nuk do të vij ndonjëra nga vajzat?
– Do vimë, po të sjell drekën, kam bërë dhe pak bllac.
Pasditja me gjyshin është një kryevepër. Nga poezitë e Nolit deri tek Lufta e Gjirit. Po dhe një xhiro me mamin nga Vollga nuk është keq, vetëm se do na duhet një orë nga Bulevardi në Vollga, si një gocë Durrësi e vërtetë, ajo do të përshëndetet me të gjithë.
Për ne turning point-i ishte fatal, një mysafir i paftuar do të rikthehej pas 11 vjetësh për të trazuar ajrin e këtyre ditëve të lumtura në thjeshtësinë e tyre. Papritur bota ishte shembur nën këmbët tona dhe ditët i përngjanin një tavoline të përmbysur, kur e ke humbur toruan ta kthesh për së mbari. E tashmja po na kërcënonte me një peshë shumë të rëndë për shpatullat tona të vogla, ndërsa planet për të ardhmen ishin arratisur pa kthim si flutura të trembura nga shiu. Në jetën tonë tani kishte vetëm avionë që niseshin, frikëra lamtumirash dhe lotë malli. Zemra e ngrirë, rrihte sipas tingullit të zërit të vëllait të saj në anën tjetër të telefonit dhe përpiqeshim të lexonim përmes rreshtash
Mami ishte një luftëtare e paepur, asaj nuk i bëri kurrë përshtypje kimioterapia. Ende nuk di ta them cili ishte burimi i asaj force të pashtershme, ndoshta ishim ne që ndryshe nga shoqet tona, i braktisëm shumë shpejt kukullat. Ime më pati një bashkëjetesë fare normale me këtë përbindësh të egër, që ndonjëherë sillet aq keq, sa del jashtë të gjitha parashikimeve. Ajo jetonte çdo ditë pa u ankuar, duke e trajtuar veten si grua jo të sëmurë, por duke dhënë shpirtin në çdo gjë bënte. Të jetosh me vdekjen nuk është e thjeshtë, por jeta dhe vdekja janë kaq të afërta, sa pafuqia e njeriut për të shkuar përtej kufijëve të tij e kthen këtë absurd në një sfidë të madhe për t’i bërë ballë. E gjitha e pakuptimtë, në pak kohë ke humbur pikën tënde të referimit dhe do të duhet shumë vullnet shpirtëror për të bërë paqe me Zotin. Asnjëherë nuk do ta falësh për përgjigjen e munguar, pavarësisht murit të lutjeve që ngrihej deri në qiell.
Ime më besonte tek jeta, jetonte çdo ditë me të njëjtin intensitet pa e humbur fillin e gjërave të saj. Ishte optimiste dhe dëshironte ta përçonte edhe tek gratë që përballeshin me të njëjtën betejë si ajo. Energjia e saj e pashtershme dhe dashuria që kishte për jetën më bën që sot të trishtohem më pak dhe të jem një zë më shumë i këtij mesazhi. Tumori nuk është një luftë e humbur, diagnostimi i hershëm dhe kontrolli periodik kanë provuar se shumë gra ia kanë dalë. Këto gra do të duhej të jetonin mes lulesh, por shumica e tyre janë nëna dhe të qënit e tillë do të thotë që ta kalosh veten në plan të dytë. Ato kanë nevojë për shumë dashuri dhe mbështetje, pavërësisht se janë mësuar t’i bëjnë të gjitha vetë. Sot veganizmi dhe mjekësia alternative përbëjnë një tjetër botë për tu zbuluar dhe për të kuptuar se ushqimi është mjeku i vetvetes. Ajo që më dhëmb më shumë, janë gratë shqiptare që enden nëpër dyert e spitaleve ku preparatet e kimioterapisë mungojnë, ku humanizmi i mjekëve është një fjalë e huaj e ku jeta e një qënieje njerëzore vlen kaq pak.
Jemi në tetor, ky është muaji i luftës kundër kancerit, si gjithmonë politikanët dhe ndonjë shoqatë grashë që si ata e ha bukën kot, do të vrapojnë të parët për të dhënë mesazhe hipokrite, teksa në spitale mbytet shpresa për të shpëtuar një jetë njeriu.
Sot, pas një viti, unë ende ëndërroj të dielën tonë të zakonshme, vetëm se në tetor ajo do të kishte marrë një ngjyrën e gështenjtë të artë. Aroma e kafesë do të thoshte përsëri që ishte e diel dhe zëri i mamit, se isha në shtëpi. Gjyshi do të telefononte si gjithmonë para drekës, jeta do të kishte pësuar ndryshimet e saj, por të dashurit do të ishin po aty. Gjethet e manit do të rrëzoheshin ngadalë duke lëshuar në tokë fëshfërimën e tyre të fundit dhe unë do të trishtohesha, pavarësisht se nuk ka fund më të bukur se ai i gjethes që bie në vjeshtë!
