Nga Klodi Leka
“Një analizë modeste tekstit të t’parës kënge socio-erotike postdiktatoriale nga Kamza deri në Vermosh
“kenke vesh
kenke math e kenke vesh
ment e kres
po mi lun mu ment e kres”
koment: Paradoksalisht, në rrymë krejt të kundërt me horizontin sentimental të postmodernizmit, ku zhveshja është trendi, është cogitoja e seksualitetit bashkëkohor, Gjetoja, erotizmin e sheh tek veshja, tek veshja e bukur, që përkundër zhveshjes, ngjall tek djali i ri kureshtje, trazime të brendshme, mundime dhe fantazira të shfrenuara që shkojnë gjer tek zhveshja imagjinare e tjetrës.
“se unë jam ni djal oj ri
djal oj ri e i pa martue
tjetër gja n’kët jet s’po due
por si ti ta kisha grue
me jetue 3000 vjet un me jetue”
koment: Ashtu si Adami, Gjetoja, e parandjen se dashuria e tij martesore do të shkruhet brenda kohës njerëzore si histori sublime, universale, mësimore, bashkë me Romeon & Zhuljetën, Tristanin & Izoldën, Talatin & Fitneten. Në provincë s’ka vend për dashuriçka, e kur ndodhin, ato jane kalorsiake, heroike dhe histerike, të kodifikuara sa më shpejt në martesë brendashtëpiake ku djali i ri ndërton një copëz parajse, një mbretëri tremijëvjecare siç është familja, siç është seksi i sigurtë i darkës, ku çdo leshko ngre sundimin e tij despotik.
“je tuj lyp m’je ti zi qka mje ty lyp
dy kokrra kryp
njanën faqe të dy syt,
hajt mor djal se t’mbesin fyt”
koment: E dëshiruara e paralajmëron djaloshin mbi efektet e flirtit të tij që do të shoqërohet me kompleksin rozafatian të dashurisë në shoqërinë tonë: pra, një burrë që punon ndërtim duke mos arritur kurrë të ngrejë për veten e tij një shtëpi përsëmbari dhe gruaja që muroset, që i hahet faqja dhe sytë, bukuria dhe liria e saj, e reduktuar në krijesë shtëpiake, sa e rëndomtë aq edhe sublime, ngaqë mbi të kryhet sakrifica e fesë, fisit, familjes.
“merre mollën
nitu nalt e merre mollën
jo kunorën
s’du me prish me ty kunorën”
koment: Këtu metafora e djalit të ri e t’pamartue mbetet e errët, ndoshta ka kuptimin zanafillor biblik, por tashmë të përmbysur, ku në vend të burrit mëkatin e mollës e kryen gruaja; ndoshta djali i ri e i pamartue është vetë gjarpri (bolla e zezë e përbindshme). Po këtu hasim edhe një paradoks, një dyzim të djaloshit për ta konsumuar aktin e dashurisë, ne duhet ta bëjë akoma sa është beqar apo pasi të fejohet. Nga timbri i zërit dhe nënqeshja djallëzore e Gjetos, gjërat nuk janë tragjike, ai duket sikur ai luan me ndjenjat e vajzës, e fton tek mollët dhe pastaj i thotë “jo, jam çun për shpi unë”. Gjetoja më ngjan me ata “Gjuetarët e Gjimnazeve” që u rrejnë mendjen ca vogëlushëve në stinën e përvëluar të dashurisë.
“o te goja
pa t’i qu mollat te goja
m’prehnin tan o nrrofsha jet”
koment: Dhe si gjithmonë, kemi mbyllje të lumtur, ku djaloshi i premton vajzës dashuri të përjetshme dhe një jetë frutore. Kjo “në prehnin tand unë ndrrofsha jetë” me shkakton shok emocional, rrënqethje shpirterore. Ngaqë më kujton shumë histori me burra që japin shpirt mbi prehërin e grave, si Tristani që vdes në prehërin e Isoldës teksa kjo e fundit e vajton tri orë rresht, ose Krishtin mbi prehërin e Madalenës, ose..
Konkluzioni: Gjetoja nuk është i vetëdijshëm mbi fuqinë artistike të këngëve te tij”.
