Nga Fatos Arapi
Ka një rrugë në Tiranë
Ka një rrugë në Tiranë
që nuk e njihni.
Kalo rrugën “Hakmarrja”, pa kthyer kokën:
sajohen në ajër gjarpërinjtë e gjakut.
Sapo hyn në “Urrejtje”
hidh në ajër tri herë
tri shpirtra ulliri- paqe dhe muzg.
Udhëkryqi i parë:
“Limoni harroi të lëshojë lule”.
Udhëkryqi i dytë: Këtu shpresa tradhëton
shpresën”.
Udhëkryqi i tretë:
“Edhe pak qiri ka mbetur”.
Aty ktheu, aty
ku je: “Dy vetmi
që s’takohen më…”
Ka një rrugë në Tiranë, si një tel violine
që kërkon gishtin të prodhojë tinguj.
Nën qerpikët e dhimbjes breron shi e diell.
Një kupolë e ylbertë
pastaj diej të purpurt ju prijnë përpara.
Aty tempull i vogël,
ku ju keni shekuj që vetes i faleni, –
dhe prap dikujt tjetër i faleni ju.
Më i bukur është syri, kur sajohet një lot.
