Një mik më pyeti: “Pse shpenzon kaq shumë para për ta çuar djalin tënd në një shkollë futbolli?!”
U mendova pak dhe një përgjigje ia dhashë:
Nuk paguaj që im bir të luajë futboll. Madje, personalisht nuk dua t’ia di fare për futbollin dhe kuptoj shumë pak!
Paguaj për ato mijëra buzëqeshje që më dhuron ditët që ka stërvitje.
Paguaj për ato momente, kur im bir është shumë i lumtur që luan dhe i transmeton lumturi familjes!
Paguaj për ato ditë që edhe pse vjen nga shkolla shumë i lodhur shkon në stërvitje. Nuk mungon kurrë, do të jetë pranë ekipit të tij.
Paguaj që djali im të mësojë të jetë i disiplinuar, paguaj që të dijë të mbajë trupin dhe mendjen në formë…
Paguaj që të mësojë të punojë me të tjerët dhe të jetë një shok i mirë!
Paguaj që në një farë mënyre, im bir të kuptojë ta kthejë zhgënjimin në forcë dhe që suksesi nuk vjen nga mbremja në mëngjes duke ndejtur duarkryq.
Paguaj që im bir të luajë në fushë dhe jo të shpenzoje kohë para televizorit me telekomandë apo me telefon!
Paguaj që të mesojë të jetë i përulur në fitore dhe në humbje!
Do të vazhdoj të paguaj, por jo për futbollin. Do paguaj për të gjitha këto të mësipërmet!
(Marrë nga faqja Kf Spartaku Tiranë).
