Nga Elsa Vorfi
Një grup të vegjëlish, të gjendur rastësisht përballë meje, më kthyen fëmijërinë. Jo se më kujtuan diçka kur isha fëmijë, por për faktin se nxitonin shumë të mos ishin të tillë.
“Është kohë tjetër tani, kanë ndryshuar gjërat, edhe fëmijet kanë ndryshuar”, kjo është fjalia justifikuese e të rriturve, për atë që quhet “fëmijëri” sot.
Teksa për disa minuta shoh një panoramë jo fort të mirë të “bashkëveprimit” të grupit të fëmijëve që kisha përballë, vetvetiu më vjen të kthej kohën mbrapa.
…
Është verë, temperaturat janë të larta, viti shkollor ka mbaruar, për të filluar një 3 mujorsh lojërash që të djersinë, e të bëjnë të shkelësh me këmbë çdo skaj të lagjes, ndoshta dhe të qytetit në rastet kur fëmijërinë e kalon në një qytet të vogël si Rrësheni.
Ditë të nxehta që nuk pengojnë fëmijet t’i zbresin me nxitim shkallët e pallatit, për të thirrur shokun e pallatit tjetër, e për të nisur kështu atë lojën e preferuar, të krijuar nga vetë ata . Grupime të mëdha fëmijësh, që duhet thënë se janë fëmijë “nga koka tek këmbët” e në ato momente duan dhe dinë veçse të luajnë, nuk e shohin njëri-tjetrin me shikimin e muhabeteve që dëgjojnë në shtëpi për babain, nënën, dajën, xhajën, pulat apo macet e shokut të lojës.
Ashtu padurueshëm e vrullshëm nis loja, ajo loja që të duhet të vraposh shumë për ta fituar, ajo loja që lodh muskujt fëminor, ajo loja që të bën që kur të shkosh në shtëpi të flesh si qingj e jo të lodhësh sytë në lojëra elektronike. Mbi të gjitha ajo loja që ngre lart pluhurin përpara pallatit e nxin rrobat e bardha të nderura në telin e komshijes në kat të parë. E cila, sado që kjo gjë e mërzit shumë, me një kërkim falje nga ana e të vegjëlve e me një premtim të pambajtur se gabimi nuk do përsëritet, ajo të lejon sërish të jesh fëmijë, sërish e sërish e nuk mallkon siç shumica prej të rriturve bëjnë me fëmijet e të tjerëve, që dinë ta luajnë atë lojën elektronike më mirë se fëmija i tyre.
Dreka i mblidhte të vegjelit në shtëpi, pallati diktonte rregulla, nga ora 1 deri ne 4 veç cicërimat e zogjve duhet të ndiheshin përqark. Jo se sot fëmijët bëjnë zhurmë me lojërat e tyre aktive përqark pallateve, përkundrazi, sot ka humbur kënaqësia e fëmijeve tek shohin veten apo e të rriturve të shohin të vegjelit të luajnë, të djersijnë nga loja apo dhe të “grinden” me njëri-tjetrin se cilën nga lojërat e krijuara nga vetë ata të zgjedhin të luajnë, ama zhurmën e bën fjalori që veçse fëminor nuk është.
Sot për shumë faktorë fëmijët janë pasivë, nuk luajnë më para pallateve, nuk vrapojnë, nuk rrëzohen, nuk garojnë me njëri-tjetrin për të qene më të shpejtët, për të marrë kënaqësinë e lodhjes, për të fituar një lojë, për të shkarkuar energjitë që një fëmije i ka me shumicë. Duket sikur sot të vegjelit i shkarkojnë këto energji në lojëra elektronike të dhunshme, me imazhe armësh, zjarresh, apo me keq akoma i shkarkojnë këto energji duke parë telenovelën e preferuar të familjes e duke projektuar veten aty. Ama të vegjelit nuk kanë faj, vetëm ata nuk kanë faj për faktin se po rriten para kohe…Ama do dinë mirë të fajësojnë për faktin se kur të rriten nuk do kenë një minihistori për të treguar për kohën kur ndiheshin heronj në lojën ku gjuri gjakosej, e jo heronj artificialë të lojërave elektronike.
